Part 6.

Niets kan me zeggen wat waar is. Waar wat is. Wanneer het wat is. Wat wanneer is.
Ik raak de draad steeds meer kwijt. En ik kan het alleen mezelf verwijten.
Ik schrik op van het gekraak van de deur. Ik zie eerst alleen de rug van een badjas, maar ik herken aan de bos krullen dat het Denise is. Ze draait zich om en glimlacht.
‘Lieverd, hoelang zit je hier al?’ Haar blik is bezorgd.
Ik schudt mijn hoofd. ‘Geen idee. Misschien een uur. Misschien al wat langer.’
Denise pakt melk uit de koelkast en vindt in een grote la een pan. ‘Jij ook?’
Schuchter knik ik. ‘Waarom bent u wakker?’
‘Ik hoorde je spoken en toen kon ik niet meer slapen.’ Ze zet de pan met het melk op het vuur. Ze pakt twee mokken en zet die alvast klaar en komt dan naast me zitten.
Ik heb mijn hoofd nog steeds op mijn handen liggen, maar nu kijk ik opzij. Naar haar.
‘Het is echt goed met hem. Dat weet ik. Je hoeft niet bang te zijn. Je moet je niet laten leiden door je angst. Door beelden, ideeën en fantasieën. Hij komt terug.’
Ik snif. ‘Hoe weet u dat?’
‘Dat is moederlijke intuïtie.’ Ze staat weer op om de melk in de mokken te schenken.
Ik denk na. ‘Het is zo moeilijk te geloven. Ik heb echt zo’n hopeloos gevoel. Omdat ik niets kan doen. Ik ben zo bang dat ik hem voor altijd kwijt ben. En wat moet ik dan?’
Denise zet de mokken neer op tafel. Ik omklem de mijne met beide handen. De warme damp kriebelt in mijn neus als ik erboven hang om te blazen.
‘Ik weet niet hoe je je voelt, maar als ik me voorstel hoe het zou zijn dat ik Paul zou verliezen, dan krijg ik kippenvel.’ Denise zwijgt even. ‘Ik wil je zeggen dat alles goed komt en alles op zijn plaats valt. Ik heb gewoon zo sterk het gevoel dat Nick terug komt, dat het niet anders kan zijn. Maar ik denk dat ik jou daar niet van kan overtuigen. Wacht nu maar af. Huil je uit. En denk eraan dat Nick verschrikkelijk veel van je houdt.’
Mijn mondhoek krult even op. ‘Vast,’mompel ik binnensmonds.
‘Dat doet hij. Dat weet jij ook. Altijd als we op tour zijn en jij kunt er niet bij zijn door school, dan is het enige wat hij doet zeuren dat hij je zo mist. Als hij dan met je heeft gebeld en het gesprek is beëindigt en hij komt weer bij ons zitten.. Dan kunnen we er op wachten maar hij zegt altijd: ‘Oh, ik hou zoveel van haar.’ Altijd weer. Dus, het zit echt meer dan honderd procent goed. Dat weet je wel. Verlies die gedachte nu niet.’
Er biggelen verscheidene tranen over mijn wangen. ‘Ja, nee. Ik weet het wel Maar het is soms zo moeilijk om je daar aan vast te houden als alles onzeker is,’zeg ik zachtjes.
Denise legt haar hand op mijn onderarm. Ze geeft een kort kneepje. ‘Het komt echt allemaal weer goed. Altijd.’
Ik knik en nip voorzichtig van mijn warme melk. Zo zitten we zwijgend naast elkaar. Maar het voelt als een troost. Een grote troost.
Ik denk aan thuis, aan mijn eigen ouders. Ze hebben al duizend keer gebeld. Om te vragen of alles goed ging met mij, of Nick al terug was en of ze iets konden doen. Ze zijn super bezorgd en hulpvaardig, maar ze begrijpen het niet. Ze begrijpen niet dat er meer in mijn leven is dan school, geld en de toekomst. Zelfs nu begrijpen ze niet dat ik bijna doodga van verdriet. Ze hebben het niet eens door. Hun eigen kind! Ze denken dat ze mijn pijn kunnen verzachten door me alles te geven. En dan zal ik uiteindelijk naam maken voor als zij er later niet meer zijn.
Denise trekt mij los van mijn gedachten. ‘Vanmiddag zullen we gaan zoeken. We zullen een goed doordacht plan opzetten en op zoek gaan. De politie doet niets. De politie kan niets doen. Dus, dan doen we het zelf wel.’
Ik ben verrast. Eindelijk, denk ik. Maar ik weet dat het te gevaarlijk was om daar heen te gaan en op eigen houtje te gaan zoeken. Op dit moment is er even niets zeker met Amerika.
‘Natuurlijk wil ik Nick ook vinden, hem knuffelen en zeggen dat ik van hem houdt. Gewoon de zekerheid dat alles goed is. Ik voel het wel, maar zolang hij het niet zelf tegen mij zegt…’
Ik glimlach. ‘Ik begrijp het precies.’

Ik heb rustiger geslapen. Nog steeds droomde ik raar en eng, maar ik hield mezelf een beetje wakker en hield me vast aan de gedachte dat we hem vanmiddag vinden.
Ik heb mezelf beloofd om te blijven zoeken totdat ik er bij neerval. Te blijven zoeken tot ik mezelf ook niet meer kan vinden.
Ik heb een oud T-shirt van Nick aangetrokken. Het T-shirt dat hij aan mij heeft gekregen en zoveel heeft gedragen dat hij nu grijs lijkt in plaats van baby blauw. Mijn haar zit in een ruige staart. Er zitten bobbels in en het pluist, maar het kan me niet schelen hoe ik eruit zie. Mijn ogen zijn rood omlijnt en liggen diep in mijn kassen. Mijn huid is droog en schraal. Net als mijn lippen.
Mijn vingertoppen zijn bijna gevoelloos en mijn benen zijn zwaar. Ik heb een afgeknipte en verscheurde korte broek van mezelf aan. Als ik in de spiegel zou kijken, zou ik een monster zien. Een zwerver. Maar ik geef er niet om.
Ik weet dat ik me aanstel. Misschien gaat Nicks iets veel zwaarders door.