Fault 29.

9 augustus 2015 || Liv Campbell

Het was hier gigantisch groot. Natuurlijk had ik wel eens eerder in een stadion gestaan maar nu er bijna niemand te zien was, leek het allemaal nog veel groter. Het was zelfs moeilijk om me in te beelden dat er binnen een uur hier allemaal mensen zouden binnenstromen die kwamen kijken naar 4 jongens die liedjes zongen.
Ik glimlachte naar Louis toen hij naar me keek en daardoor speelde er een schattig lachje om zijn lippen. Hij wreef even met z'n handen door zijn haar en ik vroeg me af of hij zenuwachtig was. Waarschijnlijk wel. Hij moest er tenslotte voor zorgen dat iedereen hier de avond van zijn leven zijn zou beleven. Wanneer het soundchecken klaar was, kwam Louis naast me zitten op de rand van het podium. 'wat machtig dat je hier straks gaat zingen', zei ik terwijl ik mijn ogen nog eens over het stadion liet glijden. Louis liet zijn hoofd een beetje naar beneden hangen en lachte wat verlegen. 'hopelijk loopt er niets mis',zei Louis en ik dacht er nu pas over na dat er inderdaad een mogelijkheid was dat er iets fout zou gaan. Niet dat de wereld dan zou vergaan, maar zou wel vervelend zijn.
'komt goed' en ik legde mijn hand tegen zijn hand. Het contact voelde fantastisch, maar dat was nooit anders geweest. Bovendien had Louis echt zachte handen alsof hij ze elke dag met wasverzachter waste. Het voelde heerlijk. Ik verstrengelde mijn vingers met die van hem en speelde wat met onze handen.
'Dit heb ik echt gemist', zei Louis zacht terwijl hij voor zich uit staarde.
'Dat ik met je handen speel?', vroeg ik en ik bestudeerde zijn gezicht. Het viel me op hoe hard het eigenlijk veranderd was. Zijn huid was gladder geworden, wat logisch was aangezien zijn jeugdpuistjes nu wel verdwenen moesten zijn. Zijn haar was anders geknipt dan vroeger en zelfs zijn neus leek niet meer helemaal zoals daarvoor. Louis was veranderd en ik was veranderd, maar hoe meer tijd ik met hem doorbracht, hoe meer ik besefte dat er ook nog zo veel hetzelfde was. 'ook', antwoordde Louis. 'net zoals ik je zachte haren gemist heb en je prachtige lach', zei hij. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht en ik voelde mijn gezicht warm worden. Waarschijnlijk zagen mijn wangen net zo rond als tomaten, maar het kon me eigenlijk niets schelen. 'ik jou ook, Louis'
Ik legde mijn hoofd op zijn schouder en zo bleven we een tijdje zitten. Misschien had ik dit soort momenten nog wel het hardst gemist. De momenten waarop er niets gezegd moest worden omdat de stilte en het contact al meer dan genoeg zeiden, meer dan woorden ooit zouden kunnen. Dit was perfect.
Voor even dan toch.
Plots werd er een arm over mij en Louis gelegd en riep er iemand: 'kom op tortelduifjes tijd om te beginnen'. Iets wat geschrokken draaide ik mijn hoofd om en Niall stond achter ons met een stralende glimlach. 'ik wilde jullie momentje nket verstoren man maar het is echt tijd', zei hij tegen Louis en deze klopte hem even op zijn schouder. 'geen probleem'.
Niall wandelde weer weg maar Louis bleef nog even staan. 'wel ik moet gaan', zei hij een beetje stamelend. Ik wandelde naar hem toe en gaf hem een knuffel. 'succes', fluisterde ik in zijn oor. 'je kan het'. Snel gaf ik hem ene kusje op zijn wang en ik wandelde ernaar de plaats waar ik zou zitten om het concert te zien. Eerlijk gezegd vond ik het enorm spannend al wist ik zeker dat het geweldig zou zijn. Dat kon gewoon niet anders.
Niet veel later stroomden de mensen naar binnen. Ze werden naar hun plaatsen begeleid en begonnen allemaal enthousiast met elkaar te praten over de verwachtingen van de show. De ene hoopte dat er mensen op het podium gevraagd zouden worden, de andere hoopte dan weer dat Harry zijn T-shirt zou uittrekken. Ik hoopte alleen dat ik Louis goed zou kunnen zijn en hij mij ook en dat ondanks dit gigantische stadion, het toch zou lijken alsof hij alleen voor mij speelde.