Punt 25

De volgende ochtend werd ik wakker van het gekletter van de regen. Het was alsof het hier nooit een dag mooi weer kon zijn zonder dat er drie dagen regen op volgenden. Lekker rustig stapte ik uit mijn bed en strompelde ik naar de keuken. Halverwege stootte ik mijn voet tegen de salontafel omdat ik niet oplette en omdat het dat was of met mijn hoofd tegen de lamp dus dan leek me dit een veiligere optie. Terwijl ik nog wat in het rond sprong op mijn linkervoet -de rechter gloeide nog na van de salontafel- drukte ik op het aan-knopje van de koffiezet. Het water begon langzaam door de filter te lopen en mijn kom vulde zich met koffie. Ik nam een slokje maar voelde me nog niet echt wakkerder dan daarvoor en wandelde even naar het raam. Zou Fauve al wakker zijn? Vast wel, dacht ik. Ze zou het zonde vinden een dag te verspillen want elke minuut telde in het leven of toch in haar leven. En ze had gelijk. Ze had eigenlijk altijd gelijk zonder dat ze dat opdringde, alsof ze het zelf niet besefte hoe veel wijsheid er uit haar mond gevloeid kwam.
Net zoals ze niet besefte hoe prachtig haar bruine haren waren in de wind en hoe fel haar ogen leken te schijnen wanneer ze glimlachte. En zo besefte ze ook niet hoe stapelgek ik was op haar.
Ik schudde even met mijn haren terwijl ik nog een slok koffie nam en wandelde naar het terras. De druppels sprongen terug omhoog wanneer ze neerkwamen op de houten planken en via een klein stroompje, liep het water verder naar beneden, naar het terras van mijn onderbuurman. Ik volgde de weg van van het water en werd afleid door een wit papiertje dat tegen de balustrade plakte en doordrenkt werd met water. Ik wilde mijn ogen net weer afwenden toen ze vielen op wat uitgelopen inkt en meteen kreeg het briefje mijn volle aandacht. Ik zette mijn kom koffie neer en deed de schuifdeur open om zo uit te komen op het terras. Het water dat eerst rechtstreeks op de planken terechtkwam, nam nu een omweg genaamd Harry. Ik bukte me om het papiertje op te rapen en probeerde het voorzichtig open te vouwen terwijl de regen nog steeds over me heen stroomde maar dat deed er niet eens meer toe net zoals het water van de vijver me niet tegenhouden had. Fauve liet me mijn grenzen verleggen zo ver was duidelijk maar dat ik het zo fantastisch gevonden zou hebben, dat had ik nooit durven dromen.
Ik kneep mijn ogen samen om te proberen de uitgelopen letters te ontcijferen. Dit moest een briefje van Fauve zijn, dat kon gewoon niet anders. Niemand anders schreef me briefjes.
je gaat niet dood van een beetje water
Ik glimlachte wanneer duidelijk werd wat er op het briefje had gestaan. Het deed me weer terugdenken aan het vuurwerk dat tussen ons ontsproten was in de vijver toen we helemaal omringd waren door water en verder niets. Het was een teken. Fauve wilde me dat moment laten herinneren, ze wilde dat ik aan haar dacht zoals zij aan mij. En weeral had ze gelijk. Ik ging niet dood van een beetje water. Integendeel het maakte me levendiger dan ooit tevoren. Ik voelde me alsof ik heel de wereld aankon. En zelfs de lange, koude druppels die als stroompjes op me neervielen, werkten niet om m'n zenuwen. Het gaf zo een rustgevend gevoel om het water over me heen te voelen dat het niet te beschrijven viel, al wist ik zeker dat Fauve me zou begrijpen.
Ze zou de regendruppels iets wonderbaarlijks vinden en onderschat net zoals de kleur geel. En ik was het helemaal met haar eens. We moesten van de wereld genieten zoals ze was en een wereld waarin Fauve leefde, was puur genieten.

---

Hoi hoi lieve lezertjes, dus om meteen met de deur in huis te vallen: puntkomma is genomineerd voor beste verhaal van Q (bekende personen) en ik ben echt super, mega, enorm gelukkig op dit moment!!
Dus bedankt voor alles, jullie zijn ge-wel-dig.