15-08-2016

Het is vandaag maandag, 18:34 uur. Ik zit aan mijn bureau met mijn laptop, en ik luister muziek.
Ik kijk naar links en zie mijn nieuwe laptop voor school, daarachter zie ik een knuffeltje. Dat knuffeltje heb ik van mijn broer en zijn vriendin gekregen toen ik net in het ziekenhuis lag. Het is een beertje met een shirt aan met daarop: "Van harte beterschap"
Dat knuffeltje heb ik in het ziekenhuis in mijn stad altijd bij me gehad met het slapen, ik wilde hem ook vaak dicht bij me hebben staan.
Ik kijk uit mijn raam en zie dat het erg bewolkt is, ik zie wel een kleine blauwe streep.
Ik kijk nu naar de rechterkant van mijn bureau, daar staat een fotolijstje, met daarin een foto van een meisje, en een collage van foto's, van haar, en een paar met mij erop. Dat meisje was een goede vriendin van me, maar ze is overleden, 18 december 2015. Ze was op de fiets en werd aangereden door een auto. Ze was een geweldig persoon, bijna altijd vrolijk, ze hielp vaak mensen, ze had veel talent en ze was super lief. Ik kende haar omdat ze 3 jaar bij mij op dansen zat. Zij maakte dansen leuker voor mij, en ze ging daar veel met me om, ook fietsten we vaak samen naar dansen en terug, want ze woonde dichtbij mij. Ik keek door haar altijd uit naar dat ene moment in de week, de dansles, waar zij ook weer zou zijn. Vooral omdat ik het moeilijk had in die tijd, was het fijn. Zo ongelooflijk goed kende ik haar dus niet, maar ik ging best veel met haar om. Altijd bij dansen, dus.
Toen ik hoorde dat ze was overleden vond ik het moeilijk om te verwerken. Ik besloot wel naar de dienst te gaan, maar eenmaal aangekomen stond ik 10 minuten in de hal. Ik keek naar het scherm, en ineens viel het me op dat ze daar lag. Alles werd me te veel en ik ben weer naar huis gegaan.
Ik heb haar nooit echt bedankt voor de hulp die ze voor me was, of haar verteld dat ik waardeerde wat ze deed.
Ze kon super goed dansen en zingen. Super mooi.
Soms ben ik bang dat ik zal vergeten hoe ze was, of dat ik haar stem zou vergeten, of hoe ze zich gedroeg.
Maar 2 dingen vergeet ik in ieder geval niet zo snel: ze zei/ zong altijd "oooooohhh Nadiaaaa" omdat ik een keertje niet oplette toen ik aan die kant van de danszaal moest beginnen, daarna deed ze dat altijd als we aan dezelfde kant moesten beginnen.
Een ander moment is toen ze een nieuwe joggingsbroek had, en ze was er super blij mee. als je de zakken binnenstebuiten deed, zag je dollars. En hoe ze toen trots en enthousiast dat aan iedereen ging laten zien, vergeet ik niet zo snel.

Ik heb wel weer even genoeg over haar nagedacht nu. Andere gedachtes schieten door mijn hoofd.