Deel 7

Mijn eerste keer dat ik naar het UMCG ging voor mijn medicijn. Ik was al wat kortademig, al een tijdje, dus daar moesten ze wel op letten. Ik ging naar de afdeling L1, kortverblijf, daar naar de dagbehandelingskamer. De eerste keer was er een man: Karl, die mijn infuus zou prikken. Eerst moest ik allemaal vragen beantwoorden tegen een verpleegster. Uiteindelijk gingen we naar een kamertje waar Karl klaar zat om mij te prikken. Ik had emla pleisters op, dus verdoving op mijn handen. Maar Karl prikte niet helemaal goed, waardoor het naaldje er niet in een keer in ging, hij zocht nog even, en dacht het toen toch goed te hebben. Hij probeerde het infuus door te spuiten, dat ging goed. Er kwam geen bloed uit, dus voor het bloedprikken moest ik eerst nog even naar beneden.
Toen ik bloed had geprikt ging ik weer terug naar mijn kamer, en drukte op het knopje. Een verpleegster kwam en ik zei dat ik aangekoppeld kon worden. Een tijdje later kwam er iemand met 2 zakjes. Eentje met het medicijn, gemixt in zoutwateroplossing. En eentje met zoutwateroplossing, om na te spoelen. Ik heb uiteindelijk de eerste keer iets van 2 en een half uur an het infuus gelegen. Daarna was het procedure dat ik nog even zou blijven, om te kijken of ik niet raar reageerde op het medicijn. Ik zou eigenlijk aan het eind van de middag, begin avond gewoon naar huis mogen.
Mijn dokter kwam, en zag dat ik nog wel erg kortademig was en dat ik er veel last van had. Ze besloot me te vertellen dat ze me toch liever even een nachtje in het ziekenhuis wilde houden. Om veilig te zijn.
Dus ik moest daar slapen, tegenover mij lag nog een meisje die wat jonger was, haar moeder bleef slapen. Dat meisje was aangesloten aan een apparaat. Ergens midden in de nacht ging dat ding een zo'n lange piep geven, alsof haar hart het op had gegeven. Haar moeder schrok wakker, en het bleek dat een zo'n stickertje niet meer helemaal goed zat, die was verschoven in haar slaap. Alles was dus goed. Ook al was haar hartslag erg laag, dat kwam door de diepe slaap zei de verpleegster. Ik kon die eerste nacht niet goed slapen.
De volgende ochtend werd ik verplaatst naar een andere kamer op de afdeling L1, aangezien ik nog in de dagbehandelingskamer lag, en daar de volgende dag andere mensen zouden komen.
Het ging slecht met me, ik voelde me enorm slecht. dus moest ik blijven. Ik zou in het weekend weer naar huis mogen. Maar vrijdag middag kwam mijn dokter kijken, die zei dat ze toch wilde dat ik nog één nachtje zou blijven, dat ik daarna echt nar huis mocht.
Dus aangezien L1 kort verblijf is, en in het weekend daar niemand is, werd ik verplaatst naar M4. Ik kwam weer in dezelfde kamer als waar ik al eens had gelegen. Alleen waren die kinderen die er eerst lagen al weg.
Die zaterdag mocht ik gelukkig aan het eind van de middag wel echt naar huis.
De week erna moest ik nog een keer naar het ziekenhuis in mijn stad om bloed te laten prikken, en mijn bloeddruk te laten meten. Ook moest ik nog een keer terug naar het UMCG die week.
De week daarna was het weer tijd voor mijn infuus. Deze keer was de andere infuusprikker er: Joyce. Zij prikte in een keer goed.
Ik heb gemerkt dat ik me de eerste dag na het infuus een beetje slecht kan voelen, maarja verder helpt het na een paar keer al goed.
Ik moet nu mijn conditie weer opbouwen, aangezien die -20 was geworden, omdat ik niks kon, en alleen maar in bed of op de bank lag. Het weer opbouwen is best lastig, ook is alles nu een stuk zwaarder. Maar het gaat al weer iets beter met me, dus daar mag ik blij om zijn.