Ik werd wakker in de uitslaapkamer, mijn ouders stonden al bij mijn bed. Er kwam een man. Ik had dorst dus hij gaf me een glas water met een rietje, wat ook nodig was, want ik kon niet normaal drinken. Ook gaf hij mij een ijsje voor mijn keel, omdat daar een buis in had gezeten. Ik heb een deel van het ijsje per ongeluk laten vallen, dat vond ik stom.
Mijn moeder vertelde dat de operatie goed was gegaan, en dat ik 4 hechtingen in mijn lies had, die vanzelf na een paar dagen zouden oplossen of iets.
De man zei dat ik in een po moest plassen omdat er dan ook slechte dingen uit mijn lichaam zouden gaan, spul wat ze hadden ingespoten ofzo.
Hij gaf mij een po, en ik moest proberen te plassen, terwijl ik in bed lag. Het lukte niet, dus zou ik het later moeten proberen, want het moest er uit.
De man vertelde mij ook dat ik niet moest schrikken als mijn been helemaal roze was. Dat was namelijk zo door spul dat ze er op hadden gesmeerd. Ook zei hij dat ik niet moest proberen het er af te schrobben, het zou er vanzelf wel afgaan.
Na een klein tijdje was ik genoeg bijgekomen, dus kwam er een verpleegster om mij weer naar de afdeling te brengen.
Daar lag ik weer op mijn kamer. Nog een keer de po geprobeerd, het lukte eerst weer niet, maar na een tijdje kwam alles eruit. Het was moeilijk zo "in bed te plassen."
Het was etenstijd en mijn vader was alweer naar huis. Mijn moeder zou even naar beneden gaan om wat eten voor haarzelf te kopen en ze zou even in de ouderkamer gaan eten zodat ik even kon slapen. Ik voelde me helemaal niet lekker, dus het slapen lukte niet. Na iets van 20 minuten drukte ik al op het knopje dat de verpleegster moest komen, en vroeg haar mijn moeder uit de ouderkamer op te halen.
Ik was al weer vergeten dat ze zou gaan eten, dus wanneer ze dat zei, vertelde ik haar dat ze beter eerst maar kon eten en daarna terug kon komen.
Ik voelde me die hele avond echt slecht.
Ik mocht die woensdagavond wel alweer naar huis toe. Mijn vader had mijn matrassen in de zijkamer beneden gelegd, omdat ik moeite had met lopen na de operatie. Ik sliep een paar dagen beneden.
Ik mocht toen een tijde thuis blijven. De week daarop moest ik op vrijdag naar het UMCG. Maar voor 1 dagje. Ze wisten namelijk wat ik waarschijnlijk had. uiteindelijk bleek dat daarvan meerdere soorten waren en ze dus mijn bloed moesten onderzoeken op bepaalde virussen.
Ze waren vergeten mijn bloeddruk te meten, dus de volgende dinsdag moest ik even naar het ziekenhuis in mijn stad om dat te laten doen.
Die woensdag was de uitslag van de operatie er.
Op de donderdag zou ik mijn examen uitslag krijgen en mijn cijferlijst halen op school. Ik bleek ondanks al dit gedoe, toch geslaagd!
Die vrijdag gingen we weer naar het UMCG voor de uitslag.

Reageer (2)

  • nadia1999

    tja, in de hele periode dat ik in t ziekenhuis lag, heb ik bijna niet tegen mn vriende gepraat, gwn omdat ik geen zin had iets te delen. En ik heb niet zo'n hele goede relatie met mn ouders, dus daarmee praatte ik er ook niet over. en zodra mijn dokter vroeg hoe ik met dit alles omga, zei ik simpelweg: gewoon, ik zie t per dag, en ik deal ermee..
    Maar uiteindelijk had ik het gwn nodig, om het toch te delen, dus dan maar hier xD lang verhaal, maar ik denk dat t helpt :p

    8 jaar geleden
  • Chasing1D

    Heel moedig van je om dit te schrijven en delen! Je bent echt helemaal niet zielig. Helpt het om het te kunnen delen? x

    8 jaar geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen