Deel 1

Ik was al sinds begin 2016 telkens een beetje ziek, en niet lekker.
Uiteindelijk had ik last van mijn buik, dus ging ik naar de dokter, de dokter gaf me medicijnen, en die hielpen. Maar het zieke gevoel ging niet echt weg. Ik dacht dat het een griepje was dus wilde niet naar de dokter gaan. Ik werd steeds meer misselijk en begon minder te eten, en uiteindelijk begon ik over te geven, een paar keer per dag, dus ging ik weer naar de dokter. Hij wist niet wat ik had dus wilde hij dat ik bloed ging prikken in het ziekenhuis, en hij gaf me medicijnen tegen de misselijkheid. Een paar dagen later werd mijn moeder gebeld door de dokter, hij zei dat ik eigenlijk naar de spoed afdeling in het ziekenhuis moest, want mijn bloed was heel slecht. Mijn moeder wist dat ik de volgende dag mijn eerste examen zou hebben, dus vroeg ze of het echt zo ernstig was of dat we ook na dat examen konden komen. De dokter zei dat hij op vakantie zou gaan dus er een vervanger zou zijn, maar ik daar terecht zou kunnen na mijn examen om doorverwezen te worden naar het ziekenhuis.
Die vrijdag had ik mijn eerste examen, Frans. Ik ben op de fiets naar de examen hal gefietst, mijn examen ging wel oké. Op de terugweg had ik wind tegen en kwam ik bijna niet vooruit, het bleek ook dat ik 40 graden koorts had.
Mijn moeder was al thuis van haar werk toen ik terug thuis was, we gingen naar de huisarts toe.. of nouja, de vervanging, die ging weer allemaal testjes doen, en het duurde lang. Uiteindelijk heeft ze de spoedafdeling van het ziekenhuis gebeld om te melden dat ik zou komen. Mijn vader was naar de huisarts gekomen, met zijn drieën gingen we naar het ziekenhuis.
Eenmaal bij de spoedafdeling aangekomen moesten we wachten, het was wel druk. Wat ze daar allemaal ook al weer hebben gedaan weet ik al niet eens meer, behalve dat ze bloed af gingen nemen en dat ze urine van me wilde.
Uiteindelijk terug in een andere kamer vertelden ze dat ze me in het ziekenhuis wilden houden en dat ik een infuus nodig had. Dus kwam iemand een infuus prikken, diegene prikte 2 keer mis, dus iemand anders kwam prikken, die prikte eerst ook mis, en zei als ze bij mn andere hand geen goede plek zag, ze het niet zou proberen. Ze prikte toch, hij zat er na even zoeken wel in. Dat zoeken doet ongelooflijk pijn, want dan zitten ze een hele tijd onder je huis ergens in zo'n bloedvat te prikken, en ik had ongelooflijk veel pijn, dus moest ik huilen.
Na al dat gedoe moest ik naar boven, naar de kinderafdeling. Het was pinksterweekend dus er waren geen dagbehandelingen, en er waren ook niet veel kinderen. er waren maar 1 of 2 anderen, en wat baby's verderop. Ik lag alleen op een kamer, wat wel fijn was.