Hs 22: Kyky

*klop* *klop* *klop* "Mag ik binnenkomen?" hoor ik de stem van Xavier. Ik ben me net aan het omkleden om naar bed te gaan. "Geef me een momentje!" roep ik snel als ik high speed mijn voetbaltenue weer aantrek. "Kom binnen!" roep ik daarna. "Je wilde je pyjama al aan gaan doen," raad Xavier als hij naar mijn pyjama kijkt die als een opgepropt vodje op de grond ligt. "Misschien..." zeg ik als ik snel de pyjama onder het bed in schuif. Xavier moet lachen. "Dat is duidelijk," geeft hij als commentaar. Hij komt naast me zitten en pakt mijn hand, ik verschiet meteen van kleur. "Raimon kan hier morgen al zijn, ze zijn nu onderaan Mount Fuji," zegt Xavier. Ik kijk naar de foto van Mem, Arrie en ik bij Raimon en er loopt een traan over mijn wang. "We gaan ze verslaan..." zeg ik terwijl mijn stem breekt. Ik barst in snikken uit en Xavier slaat zijn armen om me heen. "Het komt goed, dat weet ik honderd procent zeker, we gaan ze verslaan en daarna kan je waarschijnlijk Mem en Arrie weer gewoon zien," sust hij me. Ik kijk hem ongelovig aan. "Belooft?" vraag ik als een klein kind dat zeker wilt zijn dat iets gedaan word, ik kijk weer naar mijn knieën. "Belooft," zegt hij. Ik hoor een kleine twijfeling in zijn stem maar als ik hem weer aankijk zie ik dat hij het meent. Ik leg mijn hoofd op Xaviers borst en hij gaat liggen. Zo liggen we nog een tijdje... Ik weet eerlijk gezegd niet hoelang want na een tijdje val ik in slaap...

Ik word wakker, Xavier heeft het matras van Arrie's bed afgetrokken en hem naast mijn bed neergelegd. Ik kijk heel even naar Xavier, hij is bij me gebleven. Dat is toch lief, ik snap niet waarom Mem en Arrie zo gemeen tegen hem deden. Hij is een van de liefste jongens die ik ken. Dan gaan zijn ogen ook open. Ik draai me snel om en doe alsof ik naar de wekker kijk. Het is half zeven. Ik rek me uit. "Heb je goed kunnen slapen?" vraagt Xavier. "Ja, hoor. En jij, op de grond?" antwoord ik. "Prima, ik vond dat ik je niet alleen kon laten," antwoord hij. "Misschien dat we ons klaar moeten gaan maken want over een uur staat het eten klaar," zeg ik. "Is het dan half zeven?" vraagt Xavier. "Jep," antwoord ik. Xavier staat op maar in plaats van naar de deur te lopen komt hij naast me liggen en slaat hij zijn armen om me heen. "Gaat het weer een beetje?" vraagt hij. "Ja, het gaat wel. Ik denk dat ik het gewoon moet laten gaan, ik zie ze ooit wel weer," zeg ik. Meteen daarna besef ik dat ik heel negatief over ze denk. "Hoe kan het dat ik zo negatief over hun denk?" vraag ik me geschrokken af. Ik heb niet door dat ik het hardop het gezegd totdat... "Iedereen krijgt een Aliuskarakter, het kan vroeg komen, zoals bij de meeste, alleen bij jou komt die wat later. Niks mis mee, je voelt je zelfvertrouwen er alleen enorm door groeien en iedereen die buiten Alius staat of in een team staat dat minder is ga je verafschuwen," legt Xavier uit. Ik knik begrijpend. "Zo wil ik niet worden," mompel ik zachtjes. "Het was ook niet mijn beslissing maar deze invloed heeft Alius nou eenmaal op iedereen," zegt Xavier. "Mem en Arrie dachten dat jij die invloed op mij had, maar ik wou hun niet geloven, en daar ben ik nu heel blij mee," zeg ik zachtjes. "Hun konden het ook niet weten," fluistert Xavier. "Je hebt gelijk," zeg ik. Xavier staat op. "Ik zie je zo bij het ontbijt," zegt hij. Dan loopt hij zo de deur uit. Ik blijf nog een tijdje naar de deur staren denkend aan ons gesprek; Mem en Arrie wisten het niet... ze wisten het niet... ze wisten het niet! Het is hun schuld niet! Ik zie ze misschien vandaag weer en ik ga ze inmaken! Ik geef ze een wedstrijd die ze niet snel zullen vergeten!

Ik loop naar de eetzaal als ik gesnik hoor komen uit een kamer. Ik open voorzichtig de deur en zie Torch op zijn bed zitten! "Gaat het?" vraag ik voorzichtig. "Ja, het gaat wel. Ik mis Mem gewoon, laat me met rust," antwoord hij. Ik kijk even verbaasd maar loop dan achteruit de deur uit en maak die weer dicht. Zo loop ik weer door naar de eetzaal.

Het eten is gegaan zoals gewoonlijk, eten en praten, meer niet. Ik zit nu, samen met de rest van Genesis, op het grasveld van ons trainingsveld te luisteren naar Vader. "Raimon kan ieder moment arriveren, ik wil dat jullie klaar staan voor een wedstrijd. Veel succes alvast!" zegt hij en hij loopt weg. Als hij weg is spring ik op. "Oké, dan kan ik Mem en misschien Arrie weer zien!" zeg ik opgewekt. "Arrie ga je niet zien," zegt Xavier. "Oké, Mem ik ga je verslaan!" roep ik. "Wij gaan Mem verslaan," verbeterd Bellatrix mij. "Ooh, ja. Mem pas maar op, Genesis komt je verpletteren!!!" roep ik nu extra hard. Dan trilt mijn telefoon.
We zijn bijna bij Alius, klaar voor een voetbalwedstrijd. Gr. Mem

Dat is wat er op het schermpje staat.
Met Raimon kan je ons niet verslaan, wij zijn veel beter. Ik verheug me nu al op de overwinning. Kyky

Tik ik, ik twijfel heel even maar verzend het dan toch. "Ze zijn er bijna," zeg ik tegen Xavier als ik langs hem loop. Hij knikt en zo begint de training. Tegen Mem!