Hoofdstuk nr. 17 - Angels don't cry.

Ik lag te woelen in mijn bed.
Mijn moeder had me geslagen. Ze had me gewoon geslagen. Om zoiets stoms als een tongpiercing dan nog wel.
Waarom kan ik niet een moeder hebben die iets om me geeft? Die echt van me houd?
Ik moest dit aan iemand kwijt, maar ik wou Chelsey hier niet mee lastig vallen. Waarschijnlijk zou ze hysterisch worden ofzoiets.
Opeens wist ik het.
Bill.
Hij zou naar me luisteren en me begrijpen, zonder meteen de politie te willen bellen.
Maar zou hij nog wel wakker zijn?
Ik stapte uit mijn bed en keek door mijn raam.
Het licht in Bill's slaapkamer was uit, maar dat in de woonkamer brandde nog.
Zou ik het proberen? Ach ja, waarom ook niet.
Als mijn moeder me betrapte zou ik wel zeggen dat ik naar het toilet moest.
Ik deed mijn slippers aan en sloop stilletjes naar beneden. Gelukkig had onze trap geen krakende treden. Ik hoorde geluid in de keuken.
Héél voorzichtig gluurde ik door het sleutelgat. Mijn moeder zat aan de keukentafel met haar handen in haar haar. Weende ze nu?
Ik schudde mijn hoofd, waarom zou ik medelijden met haar moeten hebben?
Langzaam keerde ik om en liep door de gang naar de deur. Nu kwam het erop aan om vooral héél erg stil te zijn. Ik nam mijn huissleutel zodat ik straks terug binnen kon. Zachtjes opende ik de deur en sloop naarbuiten.
Ik haalde opgelucht adem en liet een zucht ontsnappen door mijn tanden.
Iets zelfzekerder liep ik naar Tom en Bill's voordeur. Tot mijn verbazing stond ze op een kiertje.
Oh nee, straks waren er hier inbrekers ofzo!
Op de tippen van mijn tenen liep ik naar binnen en opende de deur van de woonkamer.
'Hallo? Is hier iemand?' fluisterde ik. Héé, ik kon weer normaal praten! Al kwam mijn r er eerder uit als een rrrr, in plaats van een gewone r.
Pas toen zag ik Tom zitten, die me stomverbaasd stond aan te staren.
'Abby! Wat in the love of god doe jij hier?' vroeg hij verwonderd.
Een beetje verlegen probeerde ik zijn ogen te ontwijken.
'Eigenlijk vroeg ik me af of Bill nog wakker was...' stamelde ik.
'Oh,' zei hij,'het spijt me, maar Bill slaapt al.'
Klonk hij nu teleurgesteld?
Shit, straks dacht hij nog dat ik Bill leuker vond dan hem!
'Wat is er? Kan ik je met iets helpen?' vroeg Tom bezorgd.
Waarschijnlijk had hij mijn gezicht zien vertrekken.
'Niet echt, ik wou alleen maar met Bill praten over... iets' zei ik.
Hij haalde een wenkbrauw op en klopte met zijn hand op de plaats naast hem in de zetel.
Ik plofte neer, en hij glimlachte.
Ok, nu is het definitief! Hij is onweerstaanbaar lief, megaschattig en ontzettend knap!
'Ik kan ook goed luisteren hoor, misschien niet zo goed als Bill, maar toch...' zei hij onzeker.
Ik glimlachte en gaf hem een speelse duw.
'Nooit aan jezelf twijfelen, Tommie!'
Hij lachte, maar bleef mijn gezicht bestuderen.
Ik aarzelde, zou ik hem vertellen wat ik eigenlijk tegen Bill wou zeggen?
Ik besloot om het er maar op te wagen.
Langzaam maar zeker vertelde ik hem het hele verhaal. Hij luisterde zonder iets te zeggen en knikte af en toe bemoedigend.
Ik vertelde hem heel wat meer dan ik oorspronkelijk had willen zeggen, maar ik kon gewoon niet weerstaan aan zijn ogen.
Ik vertelde Tom alles wat ik dacht over mijn moeder; dat het leek alsof ik hààr persoonlijke slaafje was, dat ik het gevoel had dat ik niets voor haar betekende. Toen ik alles verteld had keek ik beschaamd weg en het bleef even stil.
'Abigail, denk je echt dat ze niet van je houdt? Ik denk eerlijk gezegt dat ze niet weet hoe ze met haar gevoelens moet omgaan' zei Tom zacht.
Ik knikte, maar voelde me nog steeds rot.
Tom merkte het.
'En zelfs als ze niet van je zou houden, - wat ik sterk betwijfel - Bill en ik doen dat in ieder geval wel. Véél zelfs. Moest jij hier niet geweest zijn, dan zouden we de eerste dag al terug vertrokken zijn.' vervolgde hij.
Een warm gevoel besloop me. Waarom deed hij nu in godsnaam zo lief?
Ik voelde de tranen komen en sprong op uit de zetel.
'Niet wenen, alsjeblieft, niet wenen!' mompelde ik in mezelf.
Tom stond op en legde een arm om mijn schouders. God, waarom deed hij dat nou? Nu koste me het nog meer moeite om mijn tranen binnen te houden.
'Waarom zou je in godsnaam niet mogen wenen?' vroeg Tom zacht.
Ik haalde nog eens diep adem en zette mijn welbekende pokerface op.
'Angels don't cry, darling' deed ik hem herinneren aan Bill's lyrics.
Hij bestudeerde zorgvuldig mijn gezicht, waarvan ik wist dat er op dit moment geen enkel gevoel meer op te lezen was.
Tom haalde zijn wenkbrauwen op, speelde nadenkend met zijn lippiercing en haalde zijn arm van mijn schouders. Meteen had ik het veel kouder en ik wenste dat zijn arm er terug lag.
'Heb je misschien zin in een filmpje ofzo? Om je gedachten te verzetten?' vroeg hij met een glimlach.
Ik knikte heel snel, heel blij van ja. Elke reden zou goed geweest zijn om op dit moment langer bij hem te kunnen blijven.
Hij grinnikte. 'Mag het iets engs zijn?'
Door zijn gegrinnik moest ik terug lachen. 'Is goed'
Tom nam een dvd en liep naar zijn kamer, waar de dvdspeler stond.
Glimlachend en met ontzettend veel vlinders in mijn buik volgde ik hem.
Hij was evengoed in troosten als Bill.