Hoofstuk 12 (William)

Ik nam haar mee naar de ruimte van de derdeklassers. Ik had eerder die dag gehoord dat er een feestje zou zijn. En ik had nog eens gelijk. De ruimte zat echt vol. Ik denk dat het grootste deel van de passagiers hier aanwezig is. Er wordt overal gedanst, gedronken en iedereen lachte. Zo feestjes worden waarschijnlijk nooit gehouden in de eerste klas. Die houden het deftig, dat ben ik zeker. Daarom ben ik blij dat ik niet zo een van de rijke personen ben. Zij kennen niets van feesten. Ik ben echt een feestbeest, moet je weten. In Ierland was het echt elke dag feest. Met maten op café gaan en pinten drinken tot in het holst van de nacht. We kennen de uitbaters erg goed en krijgen het vaak voor elkaar om gratis drank te krijgen. Ik weet nooit waar ik 's nachts ga eindigen. Meestal ergens op een bankje in het park in onze stad. Ik weet bijna nooit mijn weg terug naar huis. Ik leefde al sinds mijn vijftiende op mijn eentje. Ik was weggelopen van huis op die leeftijd, na een verschrikkelijke ruzie met mijn vader. Laat me zo zeggen, we hebben gevochten. Daar kon ik totaal niet tegen en ik ben van huis gegaan. Mijn ouders heb ik nooit meer teruggezien. Ik woon oorspronkelijk in Belfast, de hoofdstad van Noord-Ierland. Ik ben gewoon beginnen rondtrekken en kwam zo terecht in Queenstown. Daar wat maten leren kennen en zo ben ik een ander leventje begonnen.

"Wat is dit?", vroeg Emmily. "Wel meid, dit noemen ze op z'n Iers feesten", vertelde ik haar met een knipoog. Ik nam haar hand. "Zullen we eerst wat dansen?" "Ik heb eigenlijk een beetje dorst", gaf ze toe. "Geef je me een klein momentje? Dan ga ik je iets halen", zei ik. Niet veel later kwam ik terug met biertjes. Emmily keek me een beetje raar aan. "Ik drink eigenlijk geen bier.", zei ze verlegen. " Ik mag het niet van mijn ouders." "Zijn jouw ouders hier in deze ruimte. Of beter, op de Titanic?", vroeg ik haar. "Nee", zei ze. "Wel", zei ik en reikte haar een van de glazen aan. " Ze zullen het niet eens merken dat jij dit aan het drinken bent. Tegen dat ze jou terugzien kunnen ze allang niet meer merken dat jij dit hebt gedronken. Kom proef maar, het is heerlijk!" Aarzelend nam ze een aantal slokjes. Niet veel later proestte ze het allemaal uit. "Ik vind het maar niks", zei ze. "Kan je niet om een glas water vragen?" Ik zuchtte en liep terug naar de bar. Deze eerste date verloopt ook niet echt op rolletjes. Hopelijk later deze avond wel.

Wanneer ik niet veel later terugkwam met een glaasje water, kon ik ze niet vinden eerst. Later bleek dat ze zich had neergezet aan een van de tafeltjes. "Ah hier ben je", zei ik. "Ik was even gaan zitten", zei Emmily. Ik ga haar het glaasje water. "Dank je", zei ze zacht en dronk ervan. Toen het uitgedronken was vroeg ik of ze wou dansen. Godzijdank, ze zei ja. We gingen naar het podium, die ze in het midden van de ruimte hadden geplaatst. Er begon een wild deuntje te spelen. Emmily begon meteen te dansen. Het waren mooie sierlijke bewegingen dat ze deed. Ik wist niet dat ze naast muziek spelen, ook zo'n danstalent was. Wanneer de muziek stopte gaf ik haar een daverend applaus. "Ik wist niet dat jij zo goed kon dansen", zei ik. "Je zou echt een superster worden in Amerika, met die viool en dat danstalent!" Ze moest, voor de zoveelste keer deze dag blozen. Er kwam een nieuw deuntje. "Heb je zin om deze samen te dansen, met mij?", vroeg ik haar.

De wereld stond even stil. Ik vermoed dat we het hele podium innamen, want er stond later niemand meer op. Ik had nog leren dansen in de tijd dat ik in Queenstown woonde. We bleven maar dansen en dansen. Er leek geen einde meer aan te komen. Als we konden, dansten we de hele avond, maar na een tijd raakten we wel uitgeteld. Ik merkte op dat het meeste volk al naar hun hutten was vertrokken. Het moest wel ergens midden in de nacht zijn. "Ik neem nog een biertje, en dan denk ik dat het tijd is om je terug naar jouw eigen deel van het schip te brengen. Moet jij nog iets hebben?" "Ja een biertje!", zei ze en begon te giechelen. "Ik zweer het je. Ik ga er eentje halen en je moet het helemaal uitdrinken!", zei ik haar. "Is goed", was haar antwoord. Deze keer dronk ze haar pintje helemaal uit. "Ik was in het begin van de avond verlegen om het helemaal uit te drinken en loog erover dat ik het niet lustte. Ik heb het stiekem al eens thuis gedronken ,zonder dat mijn ouders het wisten. Ik vond het heerlijk.", gaf ze toe. "Ah zo", zei ik. "Een verlegen meisje die toch soms stout kan zijn." "Als je me beter kent, kom je waarschijnlijk achter nog meer zaken dat je nooit van mij verwacht", zei ze met een grote knipoog. "Nou gaat deze gentleman mij nog naar mijn hut leiden?" "Niet helemaal tot aan jouw hut. Ik mag er niet komen...", zei ik. " Ga gewoon mee, doe het voor mij", vroeg ze. Ik twijfelde nog steeds. Ah kom, niemand zal merken dat ik er normaal niet thuishoor. Het is niet dat ik naar de eerste klas moet."Ik ga wel mee", zei ik uiteindelijk. Ik zag ze stralen.

Na een doolhof aan gangen (er leek echt geen einde aan te komen), stonden we eindelijk voor haar deur. "Zo meid", zei ik. "Ik vermoed dat hier je hut is. Slaap zacht en wie weet zie ik je morgen." Ik wou wegwandelen, maar ze hield mijn hand vast. "Je gaat toch zo niet vertrekken?", zei ze. "Euhm?", vroeg ik. Ze keek snel rond, alsof ze wou dat niemand het zag. Wat maakt dat uit dat iemand keek? Niemand kent ons. Niet vergeten het is ook midden in de nacht, wie zou ook nog op de gang lopen. En dan gebeurde het. Ze gaf me een kus... op de wang?! "Je kijkt zo verbaasd?", zei Emmily. "Dacht je nou echt dat ik jou er al eentje op de mond zou geven na de eerste date? Daar doe ik niet aan mee. Je moet hem eerst verdienen. Misschien met nog zo'n mooi gedichtje net als gisteren. Slaapwel!", knipoogde ze. Ze opende haar hut, liep snel naar binnen en sloot de deur achter haar. Daar stond ik dan, alleen midden in de nacht in een gang. Ik denk dat het ook tijd is om zelf terug te keren. Een klein beetje teleurgesteld keerde ik terug naar mijn eigen deel van het schip.

Aangekomen in mijn eigen hut merkte ik op dat Jack en de anderen al lagen te slapen. Logisch het is misschien al 2 uur in de nacht. Voordat ik in slaap viel, hoorde ik Jack iets zeggen "Hoe was de avond?", vroeg hij. "Hij was fantastisch", zei ik. Dat was het laatste dat ik die nacht zei en viel als een blok in slaap.