Three O'Clock - verhalenwedstrijd Assassin

Ze leunde tegen een muurtje aan. De sigaret in haar mond maakte haar ietwat angstaanjagend, maar haar korte rokje verraadde haar vrouwelijkheid. Ze had een zonnebril op, hoewel het al aardedonker was. Behalve het korte rokje, strakke truitje en die enorm hoge naaldhakken had ze niet veel aan. Als je haar voor het eerst zou zien, zou je denken dat ze een hoer was. En daarin kan ik je niet helemaal ongelijk in geven.
Haar naam was Yezz. Ze stond bekend om haar pittige karakter. Tegen al de vrouwen die ze tegen kwam vertelde ze dat ze mannen haatte, maar zodra er één met geld begon te wapperen was ze dat spontaan vergeten. Ja, Yezz was een echte material girl. Dat was niet zo raar. Iedereen wist dat Yezz verslaafd was aan drugs. En wat heb je nodig voor drugs? Juist ja, geld. Yezz wist heel goed hoe je makkelijk aan geld kwam als vrouw. Gewoon jezelf verkopen aan mannen, als hoer.
Ondanks dat iedereen Yezz kende, wist niemand wie zij nou werkelijk was. Zodra het avond was kwam zij tevoorschijn, maar zodra het ook maar een beetje begon te schemeren was ze weg. Alsof ze een vampier was. Niemand wist waar ze woonde, waar ze werkte, hoe ze leefde of wat haar naam voluit was. Voor iedereen heette ze gewoon Yezz.
Aan deze geheimzinnigheid kwam echter een einde op die ene beruchte dag.

Er leek eigenlijk niets aan de hand te zijn. Gewoon een normale dag. Ze had afgesproken met een klant achter het grote stadion, om vervolgens in de bosjes zich flink uit te leven. Ze wist dat ze hiervoor ongeveer zestig euro kon ontvangen. Dat was genoeg voor ongeveer 1 gram cocaïne. Amerika was duur.
Ze had met de klant afgesproken om haar, na de daad, om 3 uur in de standaard coffeeshop te ontmoeten. Het was pas tien uur dus dat duurde nog wel even. De klant vond het een goed idee. Nadat hij haar betaald had ging hij gauw weer weg. Dit was zij wel gewend.
Om half elf al had ze een afspraak met een andere vaste klant. Bij hem was het hetzelfde verhaal. Ook hij zou daar zijn om drie uur.
En zo ging het eigenlijk die avond door. De klanten kenden elkaar misschien wel, maar ze spraken er niet over. Ze wisten niet dat ze allemaal op hetzelfde tijdstip waren uitgenodigd in dezelfde coffeeshop. Maar waarom zij hen nou allemaal op hetzelfde tijdstip in die coffeeshop wilde hebben?
De coffeeshop waar we het over hebben ligt in een criminele achterbuurt. Deze achterbuurt was berucht vanwege het grote aantal werkelozen en dealers. In deze coffeeshop werd ontzettend veel gedeald. De eigenaar deed alsof hij daar ‘niets van wist,’ maar in feite profiteerde hij natuurlijk van de extra omzet.

Om kwart over twee vertrok de laatste klant van Yezz, en ook hij zou om drie uur in de coffeeshop aanwezig zijn. Toen de klant weg was begon Yezz gemeen te gniffelen. Ze liep een klein, doodlopend steegje in. Hier moest ze wachten op hen.
Om kwart voor drie arriveerde Yezz in de coffeeshop. Alles was normaal. Er werd flink wiet gerookt, de geur hing door de coffeeshop heen. Aan de bar zaten een aantal oude, vieze mannetjes die stomdronken aan het praten waren over grote borsten. Yezz walgde van hen. Ze plaatste zich naast een man die knock-out op een van de banken lag. Waarschijnlijk had hij iets te veel XTC genomen. Normaal zou ze hem helpen, maar vandaag niet. Vandaag was een bijzondere nacht.
Om tien voor drie kwamen haar eerste klanten al binnen. Ze had haar, haar in een staart gedaan en daaroverheen had ze een zwarte pet. Ook had ze een normale spijkerbroek aan, een enorm t-shirt en een oversized vest. Nee, ze zou niet opvallen. Ze zouden denken dat zij een man was, een man die hier alleen zat te genieten van de drugs.
Om kwart over drie waren alle klanten er. Ze keek nog even goed rond. Een voor een hadden ze een verschillend karakter. Sommigen waren een echte heer voor haar geweest, sommigen waren vreselijk, maar ze hadden allemaal één ding gemeen, drugs. Ze had ze allemaal leren kennen doordat ze aan de drugs waren. Sommigen deden alleen een beetje aan wiet, maar de meeste van hen zaten er flink in. Die moest ze ook hebben.
Om half vier welde er in de verte opeens een heel schel geluid op. Het rumoer echter zorgde ervoor dat niemand het hoorde. Niemand, behalve zij. Zij had het schelle geluid gehoord. Niet veel later kwam het geluid dichterbij. De mensen die buiten stonden te roken schrokken zich dood en renden naar binnen.
‘Politie! Gasten, er komt politie deze kant op! Vluchten voor je leven man! We zijn dik screwed!’ De hele coffeeshop was opeens in rep en roer. Iedereen rende door het kleine gebouw heen. De eigenaar was als eerst ontsnapt. Hij had de achterdeur genomen en sprong daar duidelijk op zijn motor. De anderen waren nog steeds aan het schreeuwen, schelden en vloeken. De voordeur was geen optie meer om te ontsnappen, de politiewagens hadden zich al verzameld voor de deur. Sommigen wisten nog via de achterdeur te ontsnappen, maar de meesten werden ingerekend door de agenten.
Het was een ware catastrofe. De hele achterbuurt kwam kijken hoe iedereen in de coffeeshop een voor een in de politiewagens werden gestopt. Er moest afzetlint aan te pas komen om de bewoners op afstand te houden. Families stonden te huilen als ze hun vader of zoon afgevoerd zagen worden. Maar er stonden ook herrieschoppers die de verslaafden uitlachten.
Om kwart over vier was iedereen weg. De hele coffeeshop was leeg. Iedereen was ingerekend. Iedereen behalve een iemand. De enige die over was, was Yezz. En waarom Yezz over was? Omdat die Yezz waarvan iedereen dacht te weten dat zij dat was, nooit bestaan heeft. Yezz was een verzinsel, een verzinsel van de politie van Californië om een aantal grote dealers op te pakken met genoeg bewijs.
En wie Yezz dan echt was? Nou… dat was ik. Mijn naam is Joycelyn Lakefield, ik werk sinds drie jaar als geheim agente voor de overheid, en dit was mijn beste undercover opdracht ooit voltooid.