Bella

Niet iedereen ging direct naar zijn leerlingenkamer zo ging Albus, zoals vele anderen naar het plafond zitten staren. Ze hoopten het gat in de lucht te zien. Tot grote ergenis van Roos, want het gat kon je niet zien in het plafond van de grote zaal, die was gewoon betoverd zodat hrt de lucht leek, dit zei ze dan ook tegen Albus. Toen ze terug wouden Lopen naar de leerlingenkamer besefte Albus pas dat lies al weg was. ' waar is lies heen?' vroeg albus aan roos. ' lies zit in Ravenklauw, haar leerlingenkamer is de andere kant op'
Tot grote ergenis van Albus praatte roos met z'on toon alsof albus een kleuter was die niks wist. Op de tweede verdieping zagen roos en albus Bella staan, het meisje dat om James vroeg in de trein, eigenlijk was het best raar de ze daar stond, want de leerlingenkamer van Zwadderich bevond zich in de kerkers. Albus besloot er maar niks raars van te denken en liep door en paseerde Bella zonder iets te zeggen. Albus en roos gingen de hoek om en verdwenen uit het zicht. Bella bleef echter nog staan wachten. Toen kwam James de hoek om lopen, en blijkbaar was dat hetgene waar Bella op wachtte, want ze rende naar James toe en omhelsde hem. James vond het wel fijn dat die omhelst werd, door zijn beste vriendin, dus hij liet het maar toe. ' hey, wat is er toch bel?' vroeg james zich af. Bella liet james los en begon te praten' ik kan je toch vertrouwen james?' james knikte van ja, ' fijn ik wist wel dat ik je kon vertrouwen, oke je moet beloven dat je me laat uitpraten'. James schoot in de lach, hij had bella nog nooit zo overstuur gezien. ' dit is niet grappig james, maar ik begin maar gewoon: thuis, het is daar echt vreselijk, ik heb je nooit over mijn familie verteld, mijn familie is tegen dreuzeltelgen en bloedverraders alleen ik ben dat niet en dat is waarom het slecht gaat thuis ik ben anders anders dan hen en ik-' bella's verhaal werd onderbroken door james hij had zijn lippen op de hare gelegden ze begonnen te zoenen, iets wat ze nog nooit eerder hadden gedaan ze waren gewoon vrienden maar toch. Het voelde alsof al je zorgen even verdwenen en alsof we helemaal alleen op de wereld waren, james begreep me, ik had dit nodig.