Punt 24

Diezelfde avond liep mijn hart over van geluk. Ik voelde me alsof er knetterchocolade in mijn buik zat en deze steeds weer bijgevuld werd. Tegelijk voelde ik me ook zoals je je voelt wanneer een vliegtuig opstijgt en je tegen je stoel gedrukt wordt terwijl er rare kriebels in je buik ronddraaien en het heel even zelfs lijkt alsof je je ondersteboven bevindt. Ik voelde zo enorm veel dat het me bijna leek te verlammen.
Ik grinnikte even bij het idee dat ik hier verlamd op mijn terras zou liggen en zou sterven uit liefde voor Fauve. Al moest ik toegeven dat dat laatste misschien net iets te dramatisch was.
Ik glimlachte bij het bekijken van mijn doorweekte schoenen en kleren. Van de lichtbruine kleur van mijn schoenen was nu bijna niets meer te merken en het leek wel alsof er water in bleef staan om me te herinneren aan dat prachtige moment in de vijver. Mijn jas zag eruit alsof het een grote badhanddoek was die per ongeluk in het bad gevallen was en daar een week in gelegen had. Maar het kon me helemaal niets schelen. Al waren deze schoenen na deze dag niet meer te gebruiken dan nog zou ik geen spijt hebben van ons avontuur in de vijver.
Want velen zouden het niet zien als een avontuur en misschien geldde dat voor Fauve ook wel maar toch hoopte ik dat ze ergens de kriebels van adrenaline in haar lichaam gevoeld had toen we daar zwommen en toen mijn lippen zich slechts enkele centimeters van de haren bevonden. Ik wilde dat ze zich zo vrij voelde als wanneer ze door de bergen in het meest verlaten land ter wereld zou wandelen wanneer ze dicht bij mij was en dat ze de wereld zou zien wanneer ze in mijn ogen keek.
Want zo voelde ik mij ook. In Fauves aanwezigheid leek alles mooier en helderder te zijn dan daarvoor. Zonnestralen waren feller en warmer, wolken witter en gras groener, glimlachen waren breder en momenten werden waardevoller. Alles leek zo veel specialer met haar in de buurt, het was gewoon niet te beschrijven. Er ontstond bijna zo een exotische explosie bij ons intiem moment in de vijver, dat ik niet wist of ik het aan zou kunnen om haar lippen uiteindelijk op de mijne te voelen. Het zou waarschijnlijk voelen als het krachtigste moment in mijn hele leven. Fauve maakte alles zo veel waardevoller en dat was wat haar zo perfect maakte op haar eigen manier.
Het leven werd een groot sprookje met haar in de buurt. Zij was de prinses en ik de prins die nog geen wit paard gevonden had om haar te veroveren, maar dat zou niet lang meer duren. Soms leek het zelfs of ze kon strooien met geluk en dat daarom ook deed. Ik kon het me niet eens voorstellen hoe het eruit zou zien, moest er geen glimlach om Fauves gezicht verschijnen. Zou de wereld dan minder helder lijken? De wereld voor Fauve, stelde niets voor besefte ik nu. Het was bijna waardeloos alsof ik 22 jaar lang in een mist gelopen had met oogkleppen op en deze eindelijk mijn zich niet meer beperkten.
Ze deed iets met me dat niet normaal was.

---

Even een korter stukje (en snel na het vorige) want....
Vandaag exact een jaar geleden is dit verhaal gestart!! Dus om jullie te bedanken voor jullie abo's, kudos, reacties, steun,... heb ik een extra hoofdstukje geschreven.
Julie zijn echt de meest fantastisch lezers die er bestaan. Elke keer krijg ik weer een glimlach op mijn gezicht bij het lezen van jullie reacties.
Dus echt enorm hard bedankt!