Appel

Het jaar 1237

Ik haalde diep adem, tilde mijn boog op en legde er langzaam een pijl op.
Het zweet liep over mijn voorhoofd maar of ik zenuwachtig was? Nee eigenlijk niet.
Want altijd als ik met pijl en boog schiet voelt het of ik heel rustig ben van binnen.
Normaal is dat niet erg nee helemaal niet, normaal is het juist fijn maar in deze omstandigheden is het gewoon eng. Ik schrik op uit mijn gedachtes als een bewaker tegen me sneerde
'Zeg kom er nog wat van? Of ben je te bang'? En hij begon te lachen.
Snel keek ik weer naar mijn doel de appel op het hoofd van een man.
Niet zomaar een man nee dat zeker niet.
Hij was een van mijn trouwste volgelingen, voordat we verraden werden door iemand. Ik slikte en legde mijn pijl weer goed want die was ondertussen een beetje verplaatst.
Ik haalde nog een keer diep adem en richtte. Binnen één seconde vloog de pijl weg en ik kneep mijn ogen dicht.
Ik wilde het niet zien, want al vanaf het moment dat ik mijn pees losliet wist ik dat ik niet de appel zou raken maar de man. Mijn vermoede werd bevestigt door mensen die begonnen te gillen en sommige ook te juichen.
Ik kon het niet laten om even te kijken, het viel mij op dat de pijl wel heel erg laag zat, bij de ribben van de man en niet in zijn keel zoals ik had verwacht. Ik fronste mijn wenkbrauwen dat kon toch niet zoveel kon ik toch niet mis hebben geschoten. Toen drong het tot me door en eerlijk gezegd ik was opgelucht omdat dit niet echt was gebeurd. Ik kneep hard in mijn arm omdat ik wist dat dat het enige was waar ik van wakker zou worden.

Ik werd wakker, net op het moment dat de bewaker eraan kwam lopen om mij te wekken.
Als ontbijt kreeg ik een oude zure appel. De bewaker lachte toen hij mijn gezicht zag.
'Dit is het laatste wat je krijgt voordat je je opdracht zal moeten uitvoeren'.
Ik keek hem boos aan, als ik wat terug zou zeggen zou ik een paar flinke trappen krijgen en daar heb ik nou niet bepaald zin in.
één of twee uurtjes later kwam er weer een bewaker langs, het was een andere dan die de appel bracht. Maar alsnog had ik een hekel aan hem.
En samen met tientallen andere gevangenen werd ik naar buiten gebracht. Ik liep achteraan en keek ze vol medeleven aan omdat ik wist dat zij opgehangen zouden worden, ik daar in tegen zou een opdracht moeten uitvoeren om mijn vrijheid terug te winnen.
Ik werd van de groep gescheiden en naar het toernooiveld gebracht.
Daar stonden een aantal mensen die met veel moeite een steigerend paard in bedwang probeerde te houden, er stond een mand van appels met een boog ernaast en als laatst stonden er nog sprongen over het hele veld.
Net toen ik het veld in mij op had genomen kwamen er een aantal schildknapen aangerend die allemaal een paar appels uit de mand pakte en die op palen verspreid over het veld stonden. Daarna renden ze weer weg. Ondertussen waren de tribunes aan het volstromen met mensen.
Ik keek er verbitterd naar de mensenstroom, de mensen die daar liepen en zaten hadden een luizenleventje, zij hadden allemaal bediende en zelf hoefde ze alleen nog maar te eten en te slapen. Ik bleef naar de mensen op de tribunes kijken, wat niet slim was omdat ik bijna struikelde over een paar balken die los op de grond lagen.
Daarom keek ik maar naar de grond. Toen ik stil moest staan keek ik op en kwam tot de conclusie dat ik in het midden stond. Niet veel later waren de tribunes vol en klonk er hoorngeschal wat betekende dat de koning en zijn gevolg er aan kwam. De koning was in rood satijn gehuld en had een glanzende gouden kroon op zijn hoofd. De koningin kwam even later ook en droeg een donkerpaarse jurk en had ook een gouden kroon op haar hoofd.
Toen ze bij het overkapte gedeelte van de tribune kwamen ging de koningin zitten maar de koning bleef staan. Hij begon luid te spreken 'heren en dames u zult vandaag iets bijzonders meemaken, deze rover kennen jullie vast allemaal wel bij naam John Diggle'.
Hij liet even een stilte vallen toen sprak hij weer verder 'vandaag zal hij een opdracht moeten uitvoeren, als hij die voltooid zal hij zijn vrijheid terug krijgen. Als hij de opdracht niet voltooid zal hij worden opgehangen als elk andere misdadiger'.
Hij keek even om zich heen of iemand er niet mee eens was. 'De opdracht die hij zal moeten gaan voltooien is het paard getemd krijgen, alle sprongen nemen en tussendoor de appels van de palen schieten. Als hij daarmee klaar is zal hij nog een appel van de het hoofd van een boer moeten schieten terwijl hij op het paard zit'.
Ik keek hem verbaast aan ze hadden alleen gezegd dat ik een appel van iemands hoofd moest gaan schieten, niet dat ik een paard moest gaan temmen en alles.
Voor ik het wist hadden de soldaten die mij de hele tijd vast hadden gehouden naar het paard gebracht en lieten me los zodat ik nu alleen voor het paard stond. Er klok hoorngeschal en de mensen die het paard in bedwang hielden lieten het los en liepen snel weg.
Het paard voelde dat hij vrij was en maakte een paar bokkensprongen. Ook al kwam het paard wel heel dichtbij ik bleef stilstaan. Uiteindelijk kwam hij naar mij toe en liet zijn hoofd zakken. Rustig strekte ik mijn arm uit en aaide het dier.
Langzaam liep ik naar zijn schoft toe en legde mijn handen op de schoft en sprong op zijn rug.
Ik wachtte een paar seconden maar er gebeurde niks.
Oké dat ging makkelijker dan verwacht maar nu nog rijden en schieten.
Er kwam een bediende aangelopen en gaf me een boog een een koker met pijlen.
Ik spoorde mijn paard aan en hij reageerde meteen gelukkig maar.
Ik keek even naar de sprongen en keek in welke volgorde ik ze het best kon springen, toen ik dat gedaan spoorde ik het paard tot galop aan en pakte alvast een pijl en legde die alvast op mijn boog ik was net klaar toen het paard sprong.
Toen de hoeven van het paard de grond raakte schoot ik mijn pijl af. Hij kwam in de appel terecht die van de paal af viel. Veel tijd om erover na te denken had ik echter niet want de volgende sprong kwam er al aan en ik legde snel weer een pijl op mijn boog.
Deze sprong was hoger dus ik zou niet meteen kunnen schieten. Toen het paard had gesprongen wachtte ik een pas en schoot toen. Ik had de appel bijna gemist maar raakte hem nog net. Ik concentreerde me op de laatste sprong. Deze was het moeilijkst omdat de paal recht voor de sprong stond dus ik zou schuin moeten gaan springen.
Ik bereidde me voor en het paard sprong meteen toen zijn hoeven de grond raakte schoot ik. Ook deze was raak nu nog het laatste deel afmaken. Ik reed richting van de muur waar een man met een appel op zijn hoofd stond.
Ik probeerde het paard langzamer te laten lopen wat niet lukte. Ik werd een beetje bang, als het paard niet zou stoppen zouden we zo tegen de houten muur aan knallen. Hoe bang ik ook was ik probeerde kalm te blijven en met te concentreren op het doel de appel.
Ik pakte snel een pijl en legde die op mijn boog toen ik dichtbij genoeg was richtte ik en schoot.
Ik glimlachte toch een beetje want ik zag dat de pijl de goede baan aannam.
Toen het paard wel heel dicht bij de muur was probeerde ik hem nog een keer te stoppen wat niet lukte.
Opeens stopte het paard en ik vloog over zijn hals en knalde tegen de muur, tegelijkertijd hoorde ik hoe de pijl zich in de appel boorde.
Toen werd het zwart dat duurde echter niet zo lang want het werd wit en de gedachte dat ik nu vrij was. En toen niks meer.