009 * Louis Tomlinson

Als ik ergens een hekel aan heb, is dat wel de maandag. Hoeveel moeite het wel niet kost om uit bed te komen en aan mijn ochtendritueel te beginnen. Zuchtend kijk ik even naar buiten. De ochtend heb ik al overleefd en de middag bijna ook. Al had ik wel eerst een werkoverleg en heb ik gehoord dat we de regels strenger moeten hanteren. Daardoor dwalen mijn gedachten af naar de nacht dat iemand me geslagen heeft. Het zou dan nog een keer kunnen gebeuren. Weet je wat, ik sla desnoods terug. Nee, dan kunnen ze een klacht tegen mij indienen. Zelfs al is het in mijn privé tijd, terug slaan is in mijn geval geen optie.

"Wat doe jij nog hier?"

Door de stem kijk ik verschrikt op.

Om Pippa te zien staan. "Je laatste afspraak is al bijna een half uur weg en jouw tijd zit er nu ook wel op."

Ik schud mijn hoofd en kijk naar het klokje in de hoek van het computerscherm. Die inderdaad aangeeft dat het bij half vijf is. Het leven van werken bij de gemeente. Dan stoppen we altijd tegen vier uur en kunnen we naar huis. "Bedenken wat ik straks ga doen. En blij zijn dat ik maandag nu overleefd heb."

Nu hoor ik Pippa lachen. "Ja, we hebben vandaag alweer gehad. Nog maar vier dagen en het is weer weekend."

Daardoor knik ik. Ja, gelukkig morgen alweer een training. Net als vrijdag en zaterdag een wedstrijd. Is het echt zo erg als ik van weekend naar weekend leef? Thank god the week is gone, I feel like a zombie gone back to life, komt opeens de tekst van Usher op in mijn hoofd. Hm, ja, dat vat mijn leven wel samen. "Tot morgen, Pippa," reageer ik echter en sluit ik de computer al af. Om daarna mijn jas te pakken. Wegwezen.

Thuis kan ik nog niet veel en in het weekend wil ik het liefst het laatste overbrengen naar mijn nieuwe flat. De meubels kan ik pas aan het eind van de maand halen als ik mijn salaris binnen heb. Dan maar naar de bar, besluit ik en blijk ik op de automatische piloot al naar huis gereden te hebben. Binnen verruil ik mijn nette kleding voor een strakke jeans met een T-shirt erop. Met mijn portemonnee, en telefoon, in mijn broekzakken loop ik de galerij op en sluit ik de deur af. Pas richting de lift trek ik mijn leren jack aan. Veel beter voor de kroeg.
***
Als ik binnen ben, is het temperatuurverschil goed te merken en maak ik mijn jack los. Daarna baan ik me een weg tussen de mensen door naar de bar. Waar ik een bekend gezicht zie. Liam? Mij heeft hij nog niet gezien en daar ben ik blij mee. Wat doet hij hier? Ik weet waarom ik hier ben, maar hij? In een gebaar maak ik naar de barman duidelijk wat ik wil drinken en is het geen biertje. Liam zit duidelijk ook de whisky. Even trek ik een wenkbrauw op en krijg ik een glas whisky. Om dan op mijn plek te gaan zitten in de hoek.

"Hé, kan ik je op een drankje trakteren?" De vrouw bekijkt me van top tot teen. Een dikke laag make up op haar gezicht. Ook haar kleding laat niet veel te wensen over. Een kort uitdagend topje dat haar buik wat bloot laat en een short. Samen met een paar knielange laarzen.

Ik schud mijn hoofd. "Zoek maar een ander slachtoffer." Tegelijk gebaar ik dat ze weg kan gaan. Daar heb ik geen zin in. De manier hoe ze gekleed was, zegt mij dat ze voor hooguit een nachtje plezier zoekt. Terwijl ik liever een serieuze relatie wil.

Iemand schraapt zijn keel en zie ik Liam naast me zitten. "Heeft ze soms te diep in het glas gekeken?"

"Nee, maar wat zij zoekt is plezier voor een nacht," zucht ik en neem ik een slok. "Ik doe niet aan one night stands."

Begrijpelijk knikt Liam en drinkt hij zijn glas leeg. "We moeten ophouden elkaar zo te ontmoeten?"

Nu haal ik mijn schouders op. "Hoezo, als je vrienden wilt maken, kun je beter naar een kroeg gaan dan naar een club. Hier versta ik je ten minste, in de club gaat het niet en daar vind je vooral veel tieners en studenten."

Om me nu vragend aan te kijken.

"Jij lijkt me iemand die liever kiest voor meer vastigheid. Dat vindt je in de club niet." Ik lach kort. "Trouwens, die tieners en studenten nemen het leven nog veel te luchtig op en denken alles te weten. De mensen die je in de kroeg tegenkomt, hebben op zijn minst een baan en wonen op zichzelf."

Liam schiet zelf in de lach. "Ja, daar heb je gelijk in." Zijn ogen lachen met hem mee. "Klinkt trouwens ook alsof je zelf heel wat mensenkennis hebt."

Ik hum wat. "Ik mag niet klagen," zeg ik dan en zet ik mijn glas neer. Om aan de barman een nieuw glas te vragen.

"Mag ik vragen wat jij voor werk doet?"

Beledigt schud ik mijn hoofd. "Dat is nogal tegenstrijdig, die zin. Vind je zelf niet?"

Onschuldig trekt Liam zijn wenkbrauwen op. Alsof hij zelf niet door heeft wat hij gezegd heeft. "Wat zeg ik dan verkeerd?" De alcohol lijkt flink zijn werk te doen want ik hoor hem zelfs giechelen.

"Mag ik vragen, klinkt alsof je eerst toestemming wilt om een vraag te stellen. Dus dan moet je niet gelijk al de vraag stellen," leg ik nog uit en moet ik eerlijk bekennen dat hij een leuke lach heeft.

Verbaasd kijkt hij me aan. "Maar je hebt me geen antwoord gegeven?"

Weer die puppy ogen van hem. Welke moeilijk te weerstaan zijn. "Je zei niks over antwoord terug krijgen." Ik geef hem een speels duwtje tegen zijn schouder. Welke ik terug krijg van hem.

Even gaat het heen en weer met zachte duwtjes tegen onze schouders, als Liam opeens een stuk dichterbij staat. Mijn adem stokt in mijn keel als ik zijn warme bruine ogen kan zien. Het licht weerkaats en kan ik haast mezelf terug zien in zijn ogen. Vanzelf gaat mijn blik omlaag naar zijn lippen. Erg uitnodigend en vast ook warm en zoet van de whisky. Mijn fantasie gaat weer met me op de loop en kijk ik op in zijn ogen.

Liam lijkt echter hetzelfde te doen bij mij want zijn ogen zakken iets omlaag. Bijna alsof hij naar mijn lippen kijkt en daarna langzaam terug omhoog. Zijn mondhoeken krullen omhoog en buigt hij zijn hoofd iets.

Mijn hart lijkt stil te staan en vergeet ik alles om me heen, als ik me besef dat Liam me wilt kussen. Echt waar? Ben ik daar klaar voor? God, ik wil het wel.

Opeens overbrugt Liam de laatste paar centimeters tussen ons en drukt hij zijn lippen op de mijne. Zijn adem strijkt over mijn lippen en kust hij me.

Iets waar ik mee in ga en leg ik mijn handen eerst op zijn heupen, terwijl zijn tong over mijn lippen gaat. Om zo om meer te vragen en doe ik vanzelf mijn lippen vaneen zodat onze tongen elkaar kunnen ontmoeten. Zonder het contact ook maar te verbreken, trekt hij me dichterbij en liggen zijn armen om mijn nek. De zoen lijkt me wel te bedwelmen, en moet ik toegeven dat hij een heerlijk kan zoenen. Maar zonder enige waarschuwing, zie ik plots een paar groene ogen voor me en kijken ze me verdrietig aan. In een beweging laat ik Liam los en drink ik mijn glas leeg. Niet in staat om hem nog aan te kijken, geef ik de barman wat geld en vertrek ik snel.

Pas als ik thuis ben, laat ik me huilend op de bank vallen. Het spijt me, Hazz. Dat had ik niet mogen doen. Je bent onvervangbaar. Ik weet zelf niet eens waarom ik dat deed. Snikkend zak ik half weg.

"Het geeft niet," klinkt Harry's stem. "Ik vergeef het je. Ga verder met je leven."

"Harry?" Ik veeg mijn tranen weg.

Hij schudt zijn hoofd. "Je zit in het stadium tussen het slapen en wakker worden in, in die fase kan je me soms zien," verteld hij. "Ik kan je niet knuffelen, een kus geven of wat dan ook. En ik zie het ook niet zo dat je me vervangt. Maar gun het jezelf om weer liefde te vinden, Louis, dat verdien je. Je hebt je tijd genomen om om mij te rouwen. Nu moet je aan jezelf gaan denken." Hij komt naar me toe en gaat hij net voor de bank zitten op een knie. "En er komt een dag dat ik je weer zal zien, maar niet nu. Wees voorzichtig met je leven en ga weer genieten. Dit is een van de weinige keren dat je me zal zien. Tijd om wakker te worden, Louis, kruip in bed en zet je wekker. Morgen werken en trainen." Hij vervaagt langzaam en zweeft hij steeds verder naar achteren. "Wordt wakker."

Ik schrik wakker van harde geluiden en staat de televisie aan. Maar dan realiseer ik me dat ik iets op mijn wangen voel en breng ik mijn hand omhoog. Om dan tranen te voelen. Harry. Ik heb hem gezien. Hij zag eruit zoals ik gewend ben van hem. Een strakke broek en een wijd shirt erop, waarvan een paar knoopjes altijd open waren. Dan is de televisie plotseling uit zonder dat ik de afstandbediening gebruikt heb. Tranen rollen weer over mijn wangen en voel ik een rilling, die over mijn ruggengraat gaat. Hij waakt dus wel dergelijk over me. Mijn ademhaling gaat met horten en stoten bij die gedachte.

Kort kijk ik naar de klok, die aangeeft dat het bijna een uur in de nacht is. Ik moet echt naar bed. Al kan ik het nog steeds niet vergeten dat ik Harry gezien heb. Nog als een geest ook of zo. Hoe moet ik dat verklaren? Ben ik echt in staat om hem te zien tussen het slapen en wakker worden? En als dat zo is, waarom zie ik hem nu dan? Waarom niet eerder? Ik heb nog vragen.

Dan flikkert er een lampje.

"Harry?"

Weer dat het lampje flikkert.

Ja dus. "Is dit echt jouw manier om te laten weten dat je me toch niet in de steek laat?"

Nu breekt de lamp.

Bijna alsof hij boos is en glijden mijn ogen weer naar de klok. "Ik snap het al. Ik moet naar bed, maar eerst alles klaar zetten," mompel ik. Wat slaperig loop ik naar de keuken om de koffie klaar te zetten en doe ik daarna het licht uit. Om te merken dat er een lampje aan is in de slaapkamer. "Je wilt me wel heel graag in bed hebben." Ik kan het niet voorkomen dat ik wat tril.

De lampen, die nog aan waren, in de woonkamer, gaan nu allemaal tegelijk uit.

Verschrikt kijk ik rond maar ik zie toch echt niks. "Dit is belachelijk. Nu word ik achtervolgt door een geest... een vriendelijke," voeg ik er toch iets angstig aan toe. Geen idee waar hij toe in staat is. "Sorry, je bent gewoon boos omdat het zo laat is," fluister ik en doe ik, zonder nog vragen te stellen, wat hij vraagt door in bed te kruipen.