Punt 23

'redder in nood en altijd tot uw dienst', zei ik met een glimlach terwijl ik terug wat water over Fauve heen gooide.
'Altijd? Ook in het midden van de nacht?'. Er verschenen pretlichtjes in haar ogen.
'Ook in het midden van de nacht', bevestigde ik. Waarschijnlijk had ze het eerder als een grapje bedoeld en ik misschien ergens ook wel, maar toch. Ik zou het niet erg vinden moest ze ineens in de nacht aan de deur van mijn appartement staan. Integendeel.
'Kom', zei ze en ze zwom een stukje verder. Ze leek wel een muze in dit water en ik kon niet anders dan haar volgen. Het was alsof ze me betoverd had. Ze had me in haar macht, al leek ze dat zelf niet te beseffen. 'Wat als er iemand komt?', vroeg ik. We bevonden ons nog steeds in het park en hoewel ik niet echt een bordje had gezien met daarop 'verboden te zwemmen' wist ik wel zeker dat het niet de bedoeling zou zijn. Ze draaide haar hoofd even naar links, daarna naar rechts en keek even later terug naar mij met een glimlach op haar gezicht. 'Er komt niemand'
Hoe iemand zo onbezorgd en vrij kon zijn als Fauve, wist ik niet maar ze was wel het levende bewijs dat het effectief kon. Het leek alsof de wereld zich aanpaste aan haar en niet andersom. Zo leek het water nu ook speciaal een baan voor haar de waden alsof haar vingers niet door het water moesten duwen maar er doorheen streken.
En omdat dit alles te wonderlijk was om te zien, zwom ik niet achter haar aan maar nam dit beeld in me op. Ik brandde het in mijn geheugen of tenminste dat probeerde ik want dit wilde ik nooit meer kwijt. Ik wilde haar nooit meer kwijt.
Ze draaide zich om en glimlachte. Ik wist niet wat er in haar gedachten omging maar wat hoopte ik hard dat die stralende glimlach met mij te maken had, al was het omdat de rits van m'n broek niet dicht was, het kon me niets schelen.
Ik schrok op uit m'n gedachten door een enorme hoeveelheid water die ineens over mijn haren naar mijn gezicht stroomde. 'dromer', zei ze en ik glimlachte terwijl ik wat verder zwom tot ik me achter haar bevond. Ze wilde haar hoofd omdraaien maar ik zei haar dat ze even zo in het water moest blijven staan.
Wanneer ik me achter haar bevond, streek ik de haren die nu tegen m'n gezicht plakte wat aan de kant. Mijn handen duwde ik onder water terwijl ik een kom vormde om zo met een enorme snelheid een grote hoeveelheid water over haar heen te gooien.
'Harry!', lachte ze en ze draaide zich om. Maar wat er toen volgde was pure magie. Haar bruine haren waren deels droog maar de voorsten waren volledig nat en bedekken een stukje van haar prachtig glanzende huid. Ze wreef met haar handen in haar ogen om ze te kunnen openen zonder dat er water in terecht zou komen. Maar ze stond zo dicht. Ze stond ongelooflijk dicht en mijn voeten waren vastgenageld aan de zompige ondergrond van de vijver. Ik kon me niet veroeren en dat wilde ik ook niet. Haar ogen gingen langzaam open en ze staarde naar me. Ze was prachtig dan de mooiste bloemen of de hoogste bergen op de hele aarde. Ze was pure magie.
Ze streek haar haren achter haar oren en knipperde even. Ik drufde mijn ogen niet van de haren af te halen alsof ik bang was dat ze ineens zou verdwijnen en omdat ik schrik had dat ik haar hemels roze lippen zou zien en me niet zou kunnen bedwingen.
Toch durfde ik mijn hoofd iets dichter bij het hare te brengen. Al waren het millimeters, het voelde fantastisch. Ik voelde haar adem zacht tegen mijn kin aanbotsen en even leek het alsof haar ogen afdwaalden naar mijn lippen.
Ze boog haar hoofd wat naar beneden alsof ik haar glimlach niet mocht zien. Het puntje van haar tong gleed even over haar onderlip en daarna sloot ze haar ogen. Ik bracht mijn hand naar haar kaaklijn, zoals ik het me eerder die dag verbeeld had, zoals ik altijd gedacht had dat ik het zou doen. Mijn duim streek langzaam over de zachte huid van haar kaak en Fauve's mondhoeken kropen langzaam omhoog.
Ik genoot van het contact dat was en dat zorgde voor huiveringen door heel mijn lichaam. Het leek alsof er pure magie in de lucht hing, alsof mijn hersenen tilt sloegen en ik zweefde.
'je bent prachtig', fluisterde ik en Fauve deed haar ogen open en ze leken te schitteren als tienduizenden zonnen die hun zonnestralen recht in mijn hart lieten schijnen.
Dit was magisch.