Hs 20 Mem

Ik zit kalm op het Inazuma busje. De coach dacht dat het zou gaan regenen, dus heeft ze de training afgelast. Maar dus; ik zit kalm op het Inazuma busje. Maar in mijn hoofd is het één grote warboel. Is het wel juist wat ik heb gedaan? Zou Claude me missen? Hoe zou het met Arrie gaan? En dan Kyky, zou het haar wat kunnen schelen dat ik weg ben? En op al die vragen heb ik geen antwoord. Ik weet het gewoon niet... "Mem, wat doe jij hier?" Ik draai me direct om, en zie dat Shawn opeens, zomaar, uit het niets, naast me is gaan zitten. "Mem?" Ik kijk Shawn snel aan, en vraag zo nonchalant mogelijk; "is er iets aan de hand?" ''Ik vroeg wat je hier deed... Maar je hoeft natuurlijk geen antwoord te geven..." Ik kijk omhoog, naar de donker wolken die zich boven me bevinden, maar antwoord dan; "ach, het is gewoon... Ik zou..." Ik zucht. "Ik weet gewoon niet of het een goed keuze was, om hier, bij jullie, te blijven. Ik bedoel het was gewoon heel erg leuk op Alius." "Heb je daar altijd zo over gedacht?" Ik zucht. "Nee, in het begin vond ik Alius maar stom... Maar uiteindelijk werd het steeds leuker, ik begon met meerdere mensen om te gaan, ik begon de trainingen veel leuker te vinden, merkte dat ik af en toe nog best aardig kan zijn... Maar bovenal leerde ik Claude kennen, voor jou beter bekend als Torch." "Hebben jullie iets?" Vraagt Shawn bijna geschrokken. Ik schud hevig mijn hoofd. "Nee, hij is gewoon mijn beste vriend... Ik durf bijna te zeggen dat hij méér om mij geeft dan Kyky op het moment." "Wat is er dan met Kyky?" "Nou, ik weet niet of je het weet maar... Kyky heeft verkering met Xavier... en ik denk persoonlijk, dat Xavier echt een slechte invloed op haar heeft... Ze is zo veranderd! Het boeide haar gewoon niks toen Arrie wegliep! Ze is gewoon harteloos en ongevoelig geworden!" Roep ik boos, terwijl ik mijn handen tot vuisten bal. "Rustig maar, vertel anders iets meer over de goede tijden op Alius," sust Shawn voorzichtig, waarschijnlijk omdat hij weet hoe ik ben. Ik kijk weer terug naar de wolken. De goede tijden op Alius? En welke waren dát ook alweer? Misschien die ene keer toen Arrie, Gazel en ik stinkbommen hebben gemaakt? Of de eerste keer dat Claude en ik eindelijk eens fatsoenlijk konden praten, waardoor hij waarschijnlijk verliefd op me is geworden? Ik zucht. "Shawn, volgens mij waren er bijna geen leuke tijden op Alius... En als het dan al een keer leuk was, kwam er wel iets vervelends achteraan." "Ik snap het..." "Maar... Waarom ben jij hier eigenlijk?" Shawn kijkt me geschrokken aan, net alsof hij er niet op had gerekend dat ik dit zou vragen. "Uhm... Nou... Gewoon... binnen in de bus is het gewoon... Saai..." Ik knik niet helemaal overtuigd. Ik kijk Shawn een beetje ongemakkelijk aan, waardoor er een net zo'n ongemakkelijke stilte ontstaat. Maar eindelijk, na vijf minuten, komt Mark op het dak erbij zitten. "Willen jullie niet naar binnen komen? Het is echt gezellig!" "Gezellig? Maar Shawn zei da-.." Shawn slaat snel zijn hand voor mijn mond. Mark kijkt ons argwanend aan, maar heeft waarschijnlijk gewoon geen zin om er op in te gaan. "Maar komen jullie dan niet gewoon naar binnen? Dat is leuker dan hier met z'n tweetjes stilletjes naast elkaar te zitten, vinden jullie niet?" "Dat zou misschien wel ku-.." "Jongens, kom snel naar beneden! Het is Alius!" Horen we Sylvia angstig vanaf beneden roepen. Ik klim vliegensvlug naar beneden en zie een rood, blauw en zwart gekleurde bal op de grond liggen; de Chaos. "Wat is er aan de hand Sylvia? Wat zeiden ze?" Vraagt Mark. "Het is de Chaos, ze willen nog een keer tegen ons spelen, in het Football Frontier stadion." "Dan gaan we daar nu meteen heen!" Roept Mark, waarna hij meteen de bus in springt. Ik loop hem snel achterna, en ga naast hem zitten. Als eindelijk iedereen zit, vertrekken we. Op weg naar de wedstrijd, mijn vrienden en... Claude...

We staan, op het veld, in het stadion. Maar de Chaos is nog nergens te bekennen. "Kom jongens, dan vertel ik jullie de opstelling alvast," zegt coach Lina. We lopen snel naar haar toe en kijken haar verwachtingsvol aan. "Axel en Byron, jullie spelen in de spits. Jude, Bobby, Scotty en Erik staan op het middenveld. Mark, Hurley, Jack en Mem, jullie zijn de verdedigers. En Darren, jij staat in het doel!" "Wacht even, sta ik in de verdediging? Coach ik ben een aanvaller, geen verdediger!" Coach Lina kijkt me streng aan, maar draait zich dan om en gaat op de reservebank zitten. "Wat moeten we nu doen, coach?" Roept Jack. "Kijk maar, ga maar klaar staan, of zoiets dergelijks!" Ik loop het veld op. "Wat heb je nou aan een coach die niet eens fatsoenlijk antwoord geeft?" Vraag ik me hardop af. "Dat weten wij ook niet, Mem." Het is Jude, hij komt langzaam naar me toe gelopen, terwijl hij zijn verhaal vervolgt; "Maar dankzij haar tac- en tech-nieken vaak genoeg gewonnen. Dus ze moet wel weten hoe het spelletje in elkaar zit." Ik zucht glimlachend; "Wat een typisch antwoord voor jou Ju-.." "Boem!" Er verschijnt een grote flits, waarna de Chaos uit een paarse mist te voorschijn komt. Ik kijk meteen rond of ik Claude zie... En ja, hij staat helemaal achteraan. Hij kijkt me gekwetst aan. Ik glimlach voorzichtig naar hem, hij glimlacht niet terug. Dat was te verwachten... "Wij, de Chaos, zullen jullie opnieuw verslaan!" Begint Bryce, die helemaal vooraan staat. "Dacht het niet, we zijn vele malen beter geworden! Wij zullen deze keer winnen!" Roept Mark. Bryce onderdrukt een glimlachje. "Als jullie denken dat jullie kunnen winnen... Zijn jullie nóg dommer dan ik dacht! Maar goed... Bewijs het dan maar!" Zegt hij, waarna iedereen op zijn positie gaat staan, behalve hij dan. Inplaats van dat hij op zijn positie gaat staan, komt hij naar me toe gelopen en gaat met zijn zij tegen de mijne aan staan. "Waarom ben je weggegaan? Waren wij te goed voor je? Of voelde je-je te goed voor ons? Want in dat geval vraag ik me af waarom je bij dit zielige teampje bent gegaan... In ieder geval heeft het geen goede impact gehad op ons team, en dan vooral Torch lijdt eronder. Hij heeft gisteren en vandaag niet meegedaan met de training, en heeft alleen maar op zijn kamer gezeten. Dus als wij daaronder lijden tijdens de wedstrijd, is dat jóúw schuld!" Dan draait hij zich om en loopt hij weet terug naar zijn positie. Hij kijkt me nog een keer veelbetekenend aan, waarna het beginsignaal van de wedstrijd klinkt...

Het staat nog steeds 0-0, geen van de teams lijkt te kunnen scoren en we komen dicht bij het einde van de eerste helft. Maar de wedstrijd kan me dus echt he-le-maal niks schelen, ik kijk alleen maar naar Claude... En dan Bryce... Die laatste zin blijft maar door mijn hoofd spoken;

Hij heeft gelijk, het is mijn schuld! Als Claude zich net zo zou gedragen als normaal, zou hij nu allang door Darrens oneindige handen zijn gebroken. "Tuut!" de eerste helft is voorbij. "En wat vind je nu, Gazel?" roept Mark uitdagend. "Dat het háár schuld is," antwoordt hij, terwijl hij mij aankijkt. "Mem, wat bedoelt hij daarmee?" Vraagt Mark verbaasd. Ik kijk hem aan, maar loop dan snel weg... Naar de toiletten, of zoiets... Ik ren snel een of andere gang in, maar Mark komt me achterna. "Mem, wat ga je doen? De wedstrijd gaat dadelijk verder!" Ik kijk achter me, Mark rent vlak achter me... Dus ik moet nog harder rennen! Ik ren snel en of andere hoek om en zie dat Mark afhaakt. Yes, eindeli-.. "BOEM!" "Auww!" Ik val hard op de grond. Maar zodra ik zie wie er voor me staat, krabbel ik snel weer overeind. "Claude, wat doe jij hier?" Vraag ik verbaasd. "Kan ik ook aan jou vragen," antwoordt hij kortaf. Ik zucht. "Claude, ik wilde je niet kwetsen... Echt niet!" "Kun je dat bewijzen?" Ik denk even goed na. "We zijn toch beste vrienden? Of niet dan?" "Waarom... Waarom ben je dan weggegaan?" "Claude, ik... ik... ik wilde gewoon weer bij Raimon zijn... " "Waarom dan, Mem? Wees toch duidelijk! Wáárom wilde je weer bij Raimon zijn? Was onze vriendschap dan toch niet goed genoeg voor je? En alle-.." "Claude," zucht ik zacht, terwijl ik mijn hoofd naar benden laat hangen. "Ik kón en kán me geen betere vriendschap voorstellen dan die van jouw... Jij bent mijn aller-aller-aller beste vriend. Dat weet je toch?" Zeg ik, terwijl ik langzaam weer omhoog kom. Claude kijkt me even aan en legt dan opeens zijn hand op mijn wang. Verschrikt sla ik hem weg. "W-wat doe je?" "I-i-ik... ik kan het niet meer," stottert hij kortaf. "Wat? Claude, wat kun je niet meer?" Hij zucht. ''Jou... jou aanzien als mijn beste vriendin." Ik kijk hem verbaasd aan; "wat zei je?" "Je verstond me wel... ik zie je niet meer als mijn beste vriendin," zegt hij, terwijl hij zijn hand weer terug op mijn wang legt. Ik duw hem voorzichtig weg, maar Claude duwt me tegen de muur... Niet hardhandig, maar toch... "Claude, wat ben je van plan? Kun je me alsjeblieft laten gaan?" Vraag ik angstig, terwijl ik mijn handen op zijn borst zet, om hem weg te duwen. Claude grinnikt. "Weet je, je bent best schattig als je-je zo verzet.'' "Weet je dat ik je behoorlijk eng begin te vinden?" Vraag ik sarcastisch. "Het was al te zien, aan je gezicht te zien." Claude zet een hand op mijn heup en de andere weer op mijn wang... "Blijf van me af! Hou op! Andes dan zi-.." En opeens zitten Claudes lippen op de mijne... "Claude, laat me los," mompel ik, als ik merk dat ik niet los kom. De tranen springen in mijn ogen; is hij wel echt mijn eigen beste vriend? Dat kan niet! Zo-is-hij-niet! "Mem? Wat doe je? De wedstrijd begint zo weer," hoor ik opeens de stem van Shawn. Claude laat me snel los, en kijkt Shawn vals aan. "Is dat nu je vriendje, Mem? Ben je daarom terug naar Raimon gegaan?" Ik kijk Claude kil aan. "Nee, hij is mijn vriendje niet. Maar ik ga nu weer terug. Want zoals Shawn al zei; de wedstrijd gaat zo weer verder," zeg ik, waarna ik me omdraai en samen met Shawn terug naar het veld loop.

"Jongens, daar zijn jullie! Waar waren jullie heen?" Vraagt Hurley. Ik zucht. "Nergens." "Coach, wat is de opstelling voor de tweede helft?" Vraagt Mark nieuwsgierig. "Ik laat hem zo, maar Mem jij gaat eruit..." "Wat? Nee! Ik zal me niet meer inhouden! Belooft, coach!" Coach Lina kijkt me twijfelend aan, maar stemt dan toch in. "Laat ze zien wat jullie kunnen, jongens! We kunnen winnen!" Ik ren het veld op, en kijk Claude aan. "Pas maar op, Claude... Ik zal me nu niet inhouden!" "TUUT!" Bryce past de bal naar Claude, die meteen op mij afrent. "Zo, probeer hem dan maar af te pakken! Tenminste als je niet bang bent!" "Ha, je weet toch dat ik beter ben dan jou?" Zeg ik. "Laat maar zien dan!"

"Tuut!" "Zo, Bryce! Heeft dit zielige teampje je toch maar mooi verslagen, hè?" Bryce glijdt ongemakkelijk met zijn vingers door zijn haar. "Mem," hoor ik opeens een stem achter me. Ik draai me om. Het is Claude. "Jullie waren duidelijk beter dan ons vandaag. En jij was vandaag duidelijk beter dan mij... " "En dat geef je zelf toe? Dat is heel nieuw," zucht ik. "Maar ik meen het, je was vandaag duidelijk beter... En als beste vriend moet ik toch eerlijk tegen je zijn?" Zegt hij, terwijl hij me vanonder zijn haren aankijkt. "Dus je wilt wel nog mijn beste vriend zijn?" "Ik kan niet anders, ik wil niks gewoons voor je zijn. Dus als ik me dan moet gedragen als je beste vriend in plaats van je vriendje... Doe ik dat graag voor je..." Kijk dat is nou de perfecte beste vriend... "Het spijt mij ook, Claude. Misschien was ik ook wel hard..." "Vrienden?" hij steekt zijn hand naar me uit. Ik neem hem aan. "Beste vrienden,Claude..."