Outside

De lucht wordt vervuild door fabriekslucht. Mensen passeren ons met grimmige gezichten, diepe littekens zijn in hun huid gegroefd. Mijn glimlach sterft weg, al die ongelukkige mensen. Er zijn ook kinderen, kleine meisjes die aan de kost komen als hoer en jongens van nog geen 6 jaar die naar een fabriek stappen. Al het leed van deze mensen, allemaal, stuk voor stuk... Opeens zie ik rijke mensen, ze lachen en praten met elkaar zonder de arme mensen een blik waardig te keuren. Rond hen wandelen hun "bodyguards" die alles en iedereen aan de kant meppen, op dat moment raakt al het leiden mij zo hard. Dat ik wegschiet in de donkere straatjes, waar mensen iets te hongerig naar mij kijken. Mijn voetstappen kletsen op de straatstenen. Vast besloten om hier weg te komen besluit ik dat ik op mijn zintuigen moet vertrouwen. Ik stop met rennen en snuif de geuren in mij op, een nieuwe wereld gaat voor me open. Ik ruik soep, bloed, zweet, het zout van tranen, en een vleugje bos. Ik weet dat ik er heen moet om te bekomen.