Morning

Zonnige dagen. Ik houd van zonnige dagen. Laat het alsjeblieft een zonnige dag zijn vandaag.
Ik open mijn ogen en sla de wekker op mijn nachtkastje uit. Slaperig knipper ik een aantal keer met mijn ogen en schuif vervolgens het gordijn open.
Het is buiten helemaal wit. Sneeuw.
“Godver!” De vloek ontsnapt uit mijn mond voor ik er erg in heb, en nog geen twee tellen later staat mijn moeder in de deuropening.
“Niet vloeken, Roos!” moppert ze.
Ik zucht en spring uit bed. Mijn haar valt los uit de knot die ik gisteravond heb gemaakt en golft over mijn rug. Mijn moeder stuurt me nog een zeer afkeurende blik, voordat ze weer uit mijn blikveld verdwijnt.
Ik zucht nog eens. Waarom is dit serieus uitgerekend mij overkomen? Mijn ouders zijn op latere leeftijd nog eens zwaar katholiek geworden. Vroeger waren ze gewoon heerlijk atheïst.
Ik draai me om en zie mijn slaperige zelf meteen in de levensgrote spiegel, die op mijn kledingkastdeur hangt.
“Oei, ik zie er niet uit!” Normaal kan mijn uiterlijk me niet zoveel schelen, maar vandaag is een belangrijke dag. Of nou ja… De eerste schooldag na de vakantie, dus in principe een belangrijke dag, want een uitgeslapen eerste indruk doet wonderen.
Ik trek de kledingkast open en haal er willekeurig twee kledingstukken uit. Een donkerblauwe broek en een zwart topje. Oké, dat is nog niet eens zo’n slechte keuze. Ik verplaats mijn hand naar de afdeling vesten en trek een lichtblauwe uit de stapel. Ik gooi ze op een hoop op mijn bed en ga naar mijn badkamer. Jawel: mijn.
Lang geleden kwamen mijn ouders op het idee om een heel groot huis te kopen, in the middle of nowhere, met het eerste dorpje op vijfenveertig minuten fietsen. Vandaar dat ik een eigen badkamer heb.
Goed. Gisteravond heb ik al gedoucht, dus dat is niet meer nodig. Ik pak de borstel en begin aan het ontklitten van mijn haar. Een kutwerk, al zeg ik het zelf. Mijn haar is namelijk ontzettend lang, en donkerbruin. Door veel mensen wordt het aangezien voor zwart.
Een half uur en veel inspanning later zit mijn haar toch keurig in een vlecht. Dan komen de mascara en de oorbellen. Ik heb de keuze uit grote, zwartzilveren ringen of zilveren sliertjes. Na even twijfelen besluit ik voor de ringen te gaan en stop de sliertjes weer terug in het bijbehorende doosje.
“Roos, schiet je op! Het is al laat! Kyra staat zo meteen op de stoep!” Mijn vaders stem komt de kamer binnendrijven.
“Oké, ik schiet al op!” gil ik terug en loop vervolgens op mijn gemak terug naar mijn kamer. Snel trek ik het zwarte topje over mijn hoofd, ervoor zorgend dat mijn haren niet door de war raken. Dan pak ik mijn broek en trek deze ook aan. Met een zucht loop ik naar de lange spiegel en bekijk mezelf. Misschien moet ik toch maar een lichte broek aantrekken. Ik duik in mijn kast, op zoek naar een lichte broek, maar het lukt me niet om er snel een te vinden.
Het volgende moment komt Kyra binnenstormen. “Ben je nou nog niet klaar?” Ze kijkt me verbijsterd aan. “Ik ben zelfs later dan gewoonlijk, ik kreeg een telefoontje van mijn tante Laure.”
Ik kijk haar aan, onmiddellijk geïnteresseerd. “Wat moest ze?”
Kyra lacht. “Ze heeft een baan voor ons. We moeten vanmiddag om vier uur bij haar zijn.” Ze laat even een kleine stilte vallen. “En schiet nu op! Volgens mij word je met de dag langzamer!”
Ik duik weer terug in de kast.
“Als je een broek zoekt, deze kan wel,” zegt Kyra. “Ik ga nu, anders komen we te laat!”
“Oké, oké, ik kom al!” mompel ik. Snel schiet ik in mijn laarzen en ren achter haar aan naar beneden, een erg lange schooldag tegemoet.