~02~

Darren POV

Politie. Er staat politie voor de deur. Komen ze voor Meghan? Ik hoop van niet. Ik ben haar vader, althans zo voelt dat. Maar hoe weten ze dat Meghan hier is, en dat ze een engel is? Ik heb het nooit iemand verteld, behalve Carolien. Maar Carolien is...dood. Mijn hersenen ratelen. Wat moeten we doen?
Ik ben een man, 34 jaar. Ik heb geen strafblad. En dat wil ik zo houden. Nog een keer gebonk.
"Doe de deur open, nu meteen!" Het zijn er meer. Meerdere agenten. Meghan kijkt me verward aan. Ik kan de doodsangst in haar ogen zien.
"Vlug, meekomen!" zeg ik en duw Meghan de kelder in. Daar is ze nog nooit geweest. En ik had ook liever gewild dat ze daar nooit hoefde te komen. "Nergens aanzitten!"
"Open maken, of we trappen de deur in!" Ik snel naar de deur en maak hem open met een gladgestreken en onschuldig gezicht.
Zodra de agent (een grote man met brede schouders) me ziet, duwt hij me ruw aan de kant en gooit de deur open die naar de woonkamer leidt. Een andere agent komt dreigend op me af en voordat ik me kan weren, heeft hij mijn armen op mijn rug gedraaid en schiet er een pijnscheut doorheen.
"Au! Wat is dit? Laat me los!" Ik spartel flink, maar de agent draait mijn armen verder waardoor ik snel mijn mond dicht houd. Ik wordt de kamer in geduwd waar de brede agent op me staat te wachten. Hij kijkt zoekend om zich heen. De agent die me vast had, laat me los en duwt me vooruit.
"Vertel! Waar is ze?" buldert de brede agent.
"I-Ik weet niet waar u het over heeft," stamel ik.
Hij grijpt mijn schouder en schudt me doorelkaar.
"Je weet precies waar ik het over heb Darren! Het meisje, Meghan!"
Hoe weet hij mijn naam? "Ik weet echt niet waar u het over heeft! Ik ken niemand genaamd Meghan!" Mijn stem slaat over. De agent laat me los en loopt door naar de keuken. Hij zoekt, in de hoop bewijs te vinden dat er hier een tiener leeft.
En dat zal hij vinden.
"Wacht! U kan niet zomaar in mijn huis rond kijken! U heeft een huiszoekingsbevel nodig!" Godzijdank voor deze kennis. De blik van de agent verstard, waar ik uit kan concluderen dat hij inderdaad geen huiszoekingsbevel heeft.
"Dan spijt het me zeer, maar we zullen u mee moeten nemen."
Nee! Ik kan Meghan niet in de steek laten!
"Maar ik-ehm, er komt zometeen bezoek en dan is er niemand thuis!" Ik ben nog nooit goed geweest in liegen.
"Bel het dan maar af. En wel nu!"
Ik knik en loop naar de telefoon. Wat moet ik doen? Ik aarzel niet, en toets Meghans nummer in. Gelukkig heeft ze haar geluid meestal uitstaan.
"Spreek een boodschap in na de piep." Ik denk, en dan weet ik het. Ik doe zo alsof ik aan het bellen ben met mijn tante. Die natuurlijk al lang dood is.
"Hallo met Darren. Ja, wel goed. Maar je kunt zometeen niet komen." Ik laat een extra lange stilte, zodat het lijkt alsof ze tegen me praat. Maar in deze stilte, tik ik met mijn voet een bepaald ritme. Morse code. Ik heb het Meghan geleerd, maar ze wilde het maar niet snappen. Als ze het ritme herkent, weet ze dat het morse is en kan ze het opzoeken.
"De politie is hier en ik moet mee." De stilte duurde te lang. Zometeen krijgen de agenten nog argwaan. Ik kijk vlug naar de groep mannen in uniform, ze kijken boos.
"Dat kan ik nu niet uitleggen. Dag tante!" Maar voordat ik ophang, tik ik nog snel iets op de vloer.
Tik tik tik. Tik. Tik. Tik. Tik tik tik.
S O S