~01~

Meghan POV

"Meghan, sta je op?" Een mannelijke stem roept me wakker. Het is Darren, die al bijna mijn hele leven voor me zorgt.
"Ik kom zo!" Er is veel wat je moet weten over Darren. Toen ik viel, en op aarde terecht kwam, vond hij me. Hij nam me mee naar zijn huis en ik vertelde hem alles wat er gebeurd was. Wie ik was, waar ik vandaan kwam. Ik was toen 5.
Eerst geloofde Darren me niet, maar daarna zag hij in dat ik nog maar een klein meisje was. Waarom zou ik liegen over mijn bestaan?
Hij liet me kennis maken met de wereld waar ik in terecht was gekomen. Met al het vrolijke, en al het slechte. Ik heb altijd respect voor hem gehad. Hij was een jonge man, rond de 25. Hij ving me op, bood me een thuis en het maakte hem niet uit dat ik lelijke stompjes huid en veren op mijn rug had. Hij behandelde me niet als een speciaal kind. Het maakte hem niet uit, dat ik een engel was.
In het begin miste ik mijn vleugels. Ik moest opnieuw leren lopen, want mijn vleugels waren een deel van lichaam, en dat was ik kwijt.
Ik wilde vliegen, maar moest accepteren dat ik dit niet kon. Inmiddels ben ik eraan gewend. Ik leef al negen jaar zonder vleugels. En het is zeker ook makkelijker nu. Stel, ik was op aarde gekomen mét vleugels. Ik had ze moeten verbergen. Ik zou een experiment zijn geworden. Of in de dierentuin zitten!
Ik sta op en gooi de deken van me af. Als ik richting mijn bureau loop, kijk ik even in de spiegel. Ik probeer mezelf te zien met vleugels. Maar het lukt niet. Het is immers al zo lang geleden.

"Ik heb brood met spiegelei gemaakt," zegt Darren als ik beneden kom.
"Lekker," zucht ik en ga aan tafel zitten.
"Wat is er?"
Ik denk even na. Wat is er? Ja, dat is een goede vraag.
"Ik vraag me alleen af, hoe zag ik eruit met vleugels? Ik kan het me gewoon haast niet voorstellen." Ik prop snel een groot stuk brood in mijn mond.
"Ik heb wat foto's van toen ik je net gevonden had, maar ook toen had je geen vleugels meer. Ik vrees dat ik je niet kan helpen Meghan."
"Zou ik de foto's mogen zien?" Nog een stuk brood. Darren staat op en loopt naar de kast naast de eettafel. Van onder trekt hij een groot, zwart fotoboek eruit. Hij opent het en nieuwsgierig kijk ik mee.
"Hier had ik je net gevonden. Ik had je mee naar mijn huis genomen en ik moest gewoon een foto maken. Ik weet nog dat jij het ontzettend eng vond. Maar ja, jij was ook degene die je vleugels net had verloren en ergens was waar je nog nooit geweest was. Je wist niet eens wat een fototoestel was."
Ik glimlach. Dat weet ik nog. Ik dacht dat hij me probeerde te vermoorden of te verblinden. Of allebei. Met die verblindende flits die het fototoestel gaf. Darren wijst een foto aan waar ik me niet meer aan kan herinneren. Ik was een jaar of 7 en ik keek recht in de lens met een scheve bek. Ik grinnik. Op de achtergrond staat Darren zelf, ook met een gekke bek en schele ogen. Deze foto moet Carolien gemaakt hebben. Darrens toenmalige vriendin. Maar toen ze erachter kwam dat ik een engel was, heeft ze ons verlaten. Ik was bang dat ze het door zou vertellen, maar één dag later kwam ze om in een tragisch auto ongeluk.
Op dat moment, klinkt er gebonk op de deur. Darren en ik kijken elkaar verschrikt aan.
"Doe de deur open! Politie!"
Alle moed zinkt me in de schoenen. Ze hebben me gevonden. Ze weten mijn geheim.