Samen • SA

      Het einde
Haar blonde haren verstopten haar gezicht, haar lange lichaam lag languit op het bed, haar billen in de lucht. Ze had haar armen om het kussen gewikkeld en één been onder de deken. Hij kon niet anders dan gelukkig glimlachen bij haar aanblik. Hij had zolang naar haar verlangd, nu lag ze hier in zijn bed. Hij kroop weer naast haar, kuste haar schouderblad en legde zijn hoofd op zijn kussen. Kijkend naar haar gouden lokken, sukkelde hij weer in slaap.

Zijn krullen leken wel koper in het zonlicht, zijn wimpers tekenden schaduwen op zijn wangen, sierlijk en mooi. Ze kon naar hem kijken als naar een kunstwerk dat ze mooi vond. Urenlang, telkens iets nieuws te ontdekken. Ze zou hem wel willen tekenen, maar daar was ze niet zo goed in, dat ze vond dat het hem af zou doen. Zijn lippen lagen in een slapende glimlach. Ze kon zich niet weerhouden en ging voorzichtig boven zijn gezicht hangen. Vlinderlicht kuste zij zijn lippen, ze raakte ze maar net aan. Ze keek naar zijn gesloten ogen, zijn neus en zijn wangen.

Langzaam begon hij zich uit te rekken, hummend, kreunend. Zijn ogen hield hij gesloten, nog genietend van het restje slaap, van de nacht met haar naast hem, van het wakker worden met haar lippen tegen de zijne. Zijn tenen raakten de rand van het bed, één hand bungelde buiten het matras, de ander gleed onder de kussens door. Met het openen van zijn ogen, gleden zijn lippen in een glimlach. Hij sloeg één arm om haar nek, trok haar dichterbij en zoende haar.
      “Ik wil elke dag wel zo wakker worden,” mompelde hij met een rauwe ochtendstem in haar haren.

Ze zuchtte en sloot haar ogen voor een moment, met haar oogopslag een gelukkige gloed in haar blik. Ze rolde om, een brede glimlach op haar gezicht, haar wangen rond, haar ogen groot in een aanbiddende blik naar hem.
      “Hmm,” kreunde ze, “daar zou ik wel aan kunnen wennen, denk.”
      Weer rolde ze om, nu naar hem toe. Ze kroop over hem heen, legde haar borsten op zijn borstkas en keek hem aan.
      “Goedemorgen, Harry.” Een kus.

Hij hield van het gevoel van zijn huid tegen de hare, van haar borsten tegen zijn lijf gedrukt, haar koude voeten tegen zijn kuiten, glijdend langs zijn schenen en strelend langs zijn wreven.
      Zijn borstkas voelde zo groot, vol frisse lucht en een heel groot hart vol liefde. Hij was dol op haar. Op haar haren, die zo leuk krulden in de punten; haar ogen, die hem direct vertelden of ze het leuk vonden, of juist niet; haar lippen, die hij niet kon stoppen met zoenen. Hij was verliefd op haar brede dijen, haar zachte buik en haar dunne vingers. Ze had echt fijne handen, vond hij. Het mooiste aan haar vond hij haar lieve karakter, gepaard met de sterke vrouw die ze ook was.
      Een kus. Een zoen.


“Ik hou van jou.”




      Het begin
Ze hadden seks gehad. Hele goede, harde, soms een beetje ruige seks. Victoria had nog dagen last van spieren waarvan ze niet eens wist dat zij ze had. Harry wilde eigenlijk niet meer van haar afblijven, wilde nog meer seks.

Victoria deed vriendelijk tegen hem, net zoals ze voorheen deed met hem, maar het seksuele was uit haar acties, uit haar bewegingen en haar blikken. Ze keek hem lachend aan, vol vrolijkheid en plezier, maar niet meer met een bescheiden glimlach, haar ogen uitdagend en belovend. Ze raakte hem nog aan, maar haar handen niet meer bij zijn onderrug, bij zijn billen, maar juist bij zijn schouders, zijn ribbenkast.

Harry kon er niet tegen. Hij maakte seksuele opmerkingen en grapjes die eigenlijk net te ver gingen. Hij verwees telkens naar die ene avond, kon zichzelf niet stoppen het erover te hebben. Wanneer hij dichtbij haar was, liet hij zijn handen, zijn vingers en zijn lippen op plekken hangen waar het net niet meer onschuldig was. Zijn handen op haar billen, zijn vingers langs haar heupen, zijn lippen bij haar oor, bij haar hals. Haar parfum was bedwelmend.

Ze was zich uiterst bewust van Harry zijn aanwezigheid, van zijn aanrakingen en opmerkingen. Haar huid kriebelde wanneer hij zijn vingers tegen haar heupen drukte, haar lichaam tintelde met zijn handen langs haar billen en benen, kippenvel verspreidde zich terwijl zijn lippen haar hals streelden. Toch hield ze vast aan haar gevoelens, behield ze haar rol. Ze schaamde zich voor zijn opmerkingen, die iedereen kon horen en die iedereen zou kunnen begrijpen. Maar ze trapte er niet in, ze reageerde niet meer dan met gepast gelach.

Hij wilde haar alleen hebben, met haar praten en eigenlijk ook met haar seksen. Het leek echter alsof er altijd iemand bij haar was. Na een paar dagen werd het opvallend, alsof ze haar best deed altijd meer gezelschap te hebben dan alleen Harry. Hij was gefrustreerd. Nog één nacht alleen en het was te veel. Op de gang greep hij haar bij haar pols en nam haar mee naar zijn kamer.

Victoria stribbelde tegen. Met gedempte stem dreigde ze te gaan gillen, hem te trappen of te bijten.
      “Ik kan je ook een knietje geven,” fluisterde ze fel. “Laat me los.”

In de kamer, sloot Harry de deur achter zich, keek naar haar op met een donkere blik. De woede stond in de rimpels in zijn voorhoofd, zat in de stevige vuisten die hij had gevormd en de norse houding die hij had aangenomen. Hij haalde hoorbaar adem, probeerde enigszins tot rust te komen, alvorens haar toe te spreken.


“Dit moet stoppen.”