Proloog

Het duister omhult haar. Het enige wat ze nog merkt voor ze in een diepe slaap valt, is dat ze valt. Heel diep. En met een knal terecht komt.

Met een schok ontwaakt ze uit haar slaap. Ze schiet omhoog en kijkt angstig en verbaasd om zich heen. Hier is ze nog nooit geweest. En het lijkt ook niet echt op de plek waar ze vandaan komt. Het is redelijk donker, alleen het licht van de volle maan verlicht het pad voor haar.
"Mama?" Klinkt haar tedere, jonge stemmetje door het bos.
"Mama?!" Er is paniek te horen. Vlug staat ze op en kijkt om zich heen. Maar als ze staat, schiet er een pijnsheut door haar rug, en gillend valt ze terug op de grond. Snikkend blijft ze zo liggen.
Ze voelt aan haar rug. Waar haar mooie, witte engelenvleugels ooit nog gezeten hadden.
Maar nu niet meer. Enkel een stompje van de prachtige veren is over gebleven.
"MAMA!" gilt ze. Maar er is geen spoor van haar ouders, haar vrienden, of ook maar haar wereld.
Het meisje blijft huilend op de grond liggen, terwijl haar hand over haar ooit zo mooie vleugels strijkt.
Ze voelt zich alleen, verdrietig en verdwaald in deze nieuwe, donkere wereld waar ze in terecht is gekomen.
Maar ergens, net buiten het bos, schiet een jonge man overeind. Hij zou zweren een kinderstemmetje gehoord te hebben. Een jong meisje in paniek. Vanuit het bos.
Hij kan het niet laten en schuift in zijn pantoffels. Vlug trekt hij een jas over zijn pyjama en stormt naar buiten, met in zijn hand een zaklantaarn.

"Meisje?" roept hij herhaaldelijk door het bos. Maar enkel de bomen antwoorden hem met een zacht geruis. Zijn zaklantaarn verlicht bomen, struiken en bankjes. Maar geen kind.
"Papa?" klinkt het zacht vanuit de bosjes.
De man rent richting het geluid. Het is een jong, knap meisje van een jaar of 5. Ze ligt op de grond en kijkt met doodsangst in haar ogen tegen het licht van de zaklamp in.
Als ze de man erachter ziet, schuift ze achteruit en blijft tegen een boom aan zitten.
"Alstublieft, doe me geen pijn!" fluistert ze bang.