Hoofdstuk 3: De bedrieger

Het duurde een tijde voordat Jake weer helemaal de oude was. ‘Wat zei die stem dan?’ vroeg hij nieuwsgierig. Het afgelopen halfuur had hij alleen maar vragen over de stem gesteld. Ik wilde hem niet alles vertellen, dus bleef ik er een beetje vaag over. ‘Geen idee, ik hoorde het niet zo goed.’ zei ik. ‘Je hoorde vast wel iets!’ zei Jake. ‘Kom op! Vertel!’ Ik kom er niet meer tegen. ‘Ik… heb even wat tijd nodig…’ zei ik. Jake leek eindelijk door te hebben dat hij moest stoppen. ‘Sorry…’ zei hij. ‘Misschien kunnen we beter naar huis gaan. Die geest kan wel wachten.’ ‘Oké.’ zei ik. We liepen naar de uitgang toe, maar toen we er bijna waren sloot de poort zichzelf opeens. ‘Ehhh… Jake?’ zei ik. ‘Heb jij de hendel overgehaald?’ ‘Ik heb niks aangeraakt!’ zei Jake geschokt. Achter ons begon opeens een licht te schijnen. ‘Mijn grote liefde…’ zei een stem. ‘Ben jij dat?’ We draaiden ons om… en zagen een jonge vrouw in een witte jurk staan. ‘D-de… De…’ zei Jake stotterend. ‘DE GEEST!’

De vrouw keek ons onderzoekend aan. ‘Wie zijn jullie?’ vroeg ze. ‘Hebben jullie mijn grote liefde gezien?’ Jake stond met open mond naar haar te kijken. Ik nam het woord maar. ‘Ik ben Skyler, en dit is mijn vriend Jake. We kwamen hier per ongeluk, en willen graag weg. Kunt u de poort openmaken?’ ‘Skyler…’ zei de geest. ‘Skyler Fantasy?’ ‘Hoe weet u mijn naam?’ vroeg ik verbaasd. ‘Oh, gewoon een gokje.’ zei de geest. ‘Wil je meekomen? Er is een plaats die je moet zien.’ Ik vond het maar een vreemd verzoek. Waarom zou een geest je vragen om zomaar mee te komen? ‘Nee, dat hoeft niet.’ zei ik. ‘We willen gewoon naar huis.’ ‘Ik kan jullie niet laten gaan voordat jullie de plaats gezien hebben.’ zei de geest. ‘Nee, dat willen we niet.’ zei ik. ‘Wacht, ik wil wel!’ zei Jake. ‘Jake!’ zei ik geschokt. ‘Wat doe je?’ ‘We hebben geen keus!’ zei Jake. ‘Je hebt haar gehoord, ze laat ons niet gaan voordat we die plaats gezien hebben! Bovendien, ze lijkt me best vriendelijk.’ ‘Ben je gek geworden?’ zei ik. ‘Maak je maar geen zorgen!’ zei Jake. ‘Ik verzeker je dat ze ons niks gaat aandoen!’ ‘Zucht…’ zei ik. ‘Het is niet alsof ik een keus heb. Oké, we gaan mee om de plaats te zien.’ ‘Perfect.’ zei de geest. ‘Volg mij.’ Ze liep voor ons uit. Ik had er een slecht gevoel over.

De geest bracht ons naar een verlaten kerk in het midden van de begraafplaats. ‘Hier is het.’ zei ze. Ik begon me heel ongemakkelijk te voelen. ‘Wat is hier?’ vroeg Jake. ‘Het.’ zei de geest. Ze opende de deur van de kerk. ‘Kom, het is hier.’ zei ze. We liepen achter haar aan. Toen we eenmaal binnen waren stond de geest roerloos met haar rug naar ons toe. Plotseling dacht ik terug aan de brief. “Vertrouw de geest niet, ze is een bedrieger.” ‘Jake, we moeten hier weg.’ fluisterde ik. Dat ik hier niet eerder aan had gedacht. Ik was zo’n sukkel. ‘Hoezo?’ vroeg Jake. ‘We moeten gewoon wachten totdat ze de poort opent! Ik zei toch, ze gaat ons niks aandoen!’ ‘Ze is een bedrieger!’ zei ik. ‘Vertrouw haar niet.’ ‘Ik zie dat die oude gek je gewaarschuwd heeft.’ zei de geest. ‘Interessant. Heel interessant. Vraag me af hoe hij dat gedaan heeft. Hij wordt altijd in de gaten gehouden.’ ‘Wat…?’ zei Jake. ‘Jake King…’ zei de geest. ‘Ik kan niet geloven dat jullie twee vrienden zijn. Het hele plan valt zo in duigen… Nu kan ik de Guardian niet vermoorden.’ ‘Wat ben jij?’ vroeg ik. ‘Een Shadow natuurlijk!’ zei de ‘geest’. ‘Was je daar zelf nog niet achter gekomen? Maar goed, genoeg over dat. Ik moet dit aan de baas vertellen. Hij zal niet blij zijn. We zullen een andere manier moeten vinden om dit te doen.’ Nadat ze dit had gezegd verdween de Shadow in het niets. ‘Ik heb geen idee wat ik hier van moet denken.’ zei Jake. ‘Geloof me, ik vind het nog veel vreemder dan jij.’ zei ik. ‘Maar ik geloof dat ik de poort open hoorde gaan. Laten we hier weggaan. Ik heb genoeg van deze begraafplaats gehad.’

Toen ik weer thuis was kon ik niet slapen. Mijn moeder had er niks van gemerkt toen ik door het raam mijn kamer weer in klom. Ik had zoveel vragen. Mijn vader was gevangen genomen door wezens die Shadows heten, Jake en ik hadden geen vrienden mogen zijn… Ik zou gaan uitzoeken wat ze betekenden, al was het het laatste wat ik zou doen! Met al deze gedachten in mijn hoofd viel ik uiteindelijk toch in slaap.