Hoofdstuk 1: Een mysterieuze brief

‘De Guardians zijn de beschermers van de aarde. Ze zien eruit als gewone mensen net zoals wij, en leven onder ons. Ze hebben geweldige krachten, en niemand weet precies hoe ze werken. Elke Guardian heeft zijn of haar eigen kracht. Een Guardian wordt met zijn of haar krachten geboren.’ Zorgvuldig schreef ik alles over wat mevrouw Janssen zei. Ze geeft les in mythische wezens. Niemand weet precies waarom we zo’n soort les hebben, maar ik vond het geweldig. ‘Oké klas, dat was het voor vandaag.’ zei mevrouw Janssen. ‘Voor de volgende les moeten jullie een tekening maken van jezelf als een Guardian. Wees creatief, het beste ontwerp kan een mooie prijs winnen!’ ‘Wat voor prijs?’ vroeg Jake, mijn beste vriend. ‘Want als het weer zo’n stomme reclamefolder is dan… dan…’ Hij maakte zijn zin niet af. ‘Maak je maar geen zorgen!’ zei mevrouw Janssen. ‘Deze keer is de prijs iets geweldigs! Maar ik ga natuurlijk niet vertellen wat, dan is het geen verrassing meer!’ De bel ging, en iedereen verliet het lokaal.

Na school liepen ik en Jake zoals altijd samen naar huis. ‘Hé Skyler!’ zei Jake. ‘Heb je zin om vannacht naar de oude begraafplaats te gaan?’ ‘Wat?’ vroeg ik verbaasd. ‘Hoezo?’ Ik wist dat Jake krankzinnige ideeën had, maar dit ging me toch te ver. ‘Nou, er zijn geruchten dat er een geest ronddwaalt!’ zei Jake opgewonden. ‘Het zou de geest van een vrouw zijn, die precies veertig jaar geleden vermoord is.’ ‘Ehhh…’ zei ik ongemakkelijk. ‘Ik weet het niet… Een begraafplaats? Kunnen we niet naar een verlaten huis of zo gaan?’ ‘Daar is toch niks aan!’ zei Jake. ‘Ik wil een antwoord! Ja of nee?’ Hij wist dat ik geen nee tegen een avontuur kon zeggen. ‘Oké!’ zei ik. ‘We gaan naar de begraafplaats toe! Maar alleen omdat ik die geest met eigen ogen wil zien!’ ‘Zo ken ik je weer!’ zei Jake.

Eenmaal thuis ging ik meteen naar mijn kamer toe. Ik gooide mijn tas op de grond en plofte neer op mijn bed. ‘Skyler? Ben je boven?’ Het was mijn moeder. Natuurlijk had ze me gehoord. Ze hoort alles, haar oren zijn nog beter dan die van een vleermuis. ‘Ja mam!’ riep ik. ‘Mooi!’ zei mijn moeder. ‘Dan kun je nu je klusjes gaan doen!’ ‘Nee!’ riep ik kwaad. ‘Ik ben net thuis!’ ‘Dat maakt me niks uit!’ riep mijn moeder kwaad. Ik hoorde haar de trap op stormen. Ik wist precies wat er nu zou komen. Mijn moeder zou binnen stormen en zeggen dat ze geen lui persoon had opgevoed en dat ik verantwoordelijker zou moeten zijn. Dan zou ze mijn mobiel en laptop afpakken, en ze niet teruggeven voordat ik al mijn klusjes had gedaan. Mijn moeder sloeg de deur open, liep dreigend naar mij toe… en gaf me een brief! Dat had ik niet verwacht. ‘Wat is dit?’ vroeg ik verbaasd. ‘Je bent niet boos dat ik mijn klusjes niet wil doen?’ ‘Natuurlijk ben ik boos!’ zei mijn moeder. ‘En je gaat je klusjes ook doen! Maar eerst wil ik dat je deze brief leest. Hij zat vanochtend bij de post, en jou naam staat er op.’ ‘Staat er ook op waar die vandaan komt?’ vroeg ik. ‘Nee, niks.’ zei mijn moeder. ‘En ik weet ook niet wat er in de brief staat. Ik ben niet onbeschoft.’ ‘Oké dan?’ zei ik. ‘Ik ga naar beneden.’ zei mijn moeder. ‘Als je de brief gelezen hebt, verwacht ik dat je beneden komt en je klusjes doet. Of je hebt de rest van de week huisarrest!’ ‘Oké!’ zei ik. ‘Doei!’ Mijn moeder liep mijn kamer uit en ik smeet de deur achter haar dicht. Ik bekeek de brief eens goed. Hij zag er oud uit. Voorzichtig opende ik de envelop. Er zat een kaart in. Dit stond erin:

“Beste Skyler Fantasy,
Ik weet dat deze brief heel onverwachts komt, maar er zijn een aantal dingen die ik niet meer geheim kan houden. Skyler, je moeder heeft je vast nooit over mij verteld. Ze haat me. Ik snap het wel, na alles wat ik gedaan heb. Ik liet jullie achter omdat ik niet gepakt wilde worden door de Shadows. Maar dat is toch gebeurd. Ze hebben me, en het zal niet lang duren voordat ik er niet meer ben. Dat betekend dat jij de laatste hoop voor deze planeet bent. Luister goed, ik heb niet veel tijd. Ik heb jaren geleden een zwaard verstopt, diep in het bos. Als mijn berekeningen kloppen dan ga je vannacht samen met je vriend naar de oude begraafplaats toe. Vind het zwaard, en vertrouw de geest niet. Ze is een bedrieger. Geloof geen woord van wat ze zegt. O, ze komen eraan! Ik moet een einde maken aan deze brief. Weet dat ik ontzettend veel van je hou. En let op, de Shadows zijn…”

Het leek erop dat de brief geen echt einde had. Ik staarde naar de tekst. Ik wist meteen van wie de brief kwam. Mijn vader. Mijn moeder had me verteld dat hij er jaren geleden met een veel jongere vrouw vandoor was gegaan. Maar nu ik deze brief zo las vroeg ik me af of dat wel waar was. Wie waren de Shadows? En wat moesten ze van mijn vader? Ik had zoveel vragen, maar geen antwoorden. ‘Skyler!’ riep mijn moeder. ‘Kom je nou? Het vuilnis gaat zichzelf niet buiten zetten!’ ‘Kom eraan!’ zei ik geïrriteerd. Ik legde de brief op mijn bureau neer en rende naar beneden. Wat ik niet doorhad was dat iemand me de hele tijd in de gaten had gehouden…