31.3: Rendez-vous

Het verrast me om op een uur als dit Lucius nog tegen te komen in de keuken. Zijn handen zijn stevig rond een dampende kop gevouwen. Ik glimlach en loop door naar de keuken. Maria kijkt verrast op, maar blijft wel in haar stoel zitten.
"Heb je nog warm eten voor me?" Ze knikt en wijst naar de pot die op haar houtkachel staat.
"Ik was net soep aan het koken." Tevreden hum ik en neem ik zelf een grote zilveren lepel en kom. Als ze de kom nokvol gevuld heeft neem ik hem dankbaar aan.
"Ruikt heerlijk." Ze knikt en geeft me nog wat roggebrood mee om erin te stoppen. Het water loopt me onmiddellijk in mijn mond terwijl ik me haast om mijn lege buik te vullen. "Ook een nachtelijk hongertje?" Ik bestudeer Lucius vragend, hij ziet er bleek uit.
"Ik voel me wat slap, niets meer." Met nog zulk zacht weer als nu? Hevig dop ik mijn brood in de kom en eet ik het heerlijke goedje op.
"Niets ergs dan, hoop ik." Hij knikt en drinkt zijn mok neer.
"Ze komen me morgen toch even nakijken." Ik knik opnieuw en probeer mezelf niet te branden aan de hete soep waar ik te hevig naar verlang.
"Ik zou je ook kunnen helpen, als je me vertrouwt. Ik zal vast geen konijn van je maken." Lucius grinnikt en schudt zijn bleke hoofd.
"Ik laat het liever over aan geleerden."
"De gatachterlijken bedoel je." Ik doe moeite om het met een neutraal gezicht te brengen, maar de grijns is onvermijdelijk als Lucius het uitbarst in lachen.
"Op sommige gebieden wel ja."
"Je weet het dan toch. Geleerd zijn is nog lang niet alles." Lucius staat op en schuift de houten stoel naar achteren.
"Dat heb jij zeker bewezen. Jij en Harry, goh." Meteen nieuwsgierig door zijn gedachten zoek ik zijn blik op en verplicht hem daarmee nog even te blijven.
"Wat vind je nu van ons?" Een kleine mysterieuze glimlach rond die lippen van hem.
"Een prachtig paar." Hij knipoogt en verlaat de ruimte dan toch. Ik hoop dat hij dat meent en het niet enkel zegt om me even te plezieren. Verlangend naar mijn Beer en onze lichamen dicht tegen elkaar eet ik snel het hete goedje op, waarna ik het ook maar weer opruim. Iemand van Maria haar leeftijd zou dit sowieso niet meer moeten doen op dit tijdstip. Mijn voeten zijn zo gretig onderweg naar boven dat ik bijna struikel en vloek. Eenmaal in de gang doe ik net alsof ik me helemaal niet gehaast was als ik zijn deur nonchalant open en toe doe. Het is pas als ik me weg draai van de deur dat ik merk hoe hij daar op het bed ligt. Geen kleding. Zo knap. Gespierd. Naakt. Krullen. Emerald ogen. Tevreden. Uitdagend. Mijn hersenen stoppen met alles, maar dan ook met alles wat het aan het doen was. Mijn mond krijgt alle vrijheid om open te zakken en hem verlekkerd aan te kijken.
"Jij deed je best, dus ik dacht; ik ook." God, ik zweer dat ik die schattige kuiltjes van zijn gezicht af kus en die hese rauwe stem heel andere dingen ga laten zeggen. Mijn benen - en andere delen, komen meteen in actie. Mijn hemd wordt op de grond geslingerd en voordat ik het besef lig ik naakt langs hem. Hij grijnst enkel, lijkt toenadering te zoeken maar ook niet. Het maakt me gek, ik wil hem voelen. "Zo Tomlinson." Ik grom als hij mijn verlangende hand speels vastneemt bij mijn polsen en me zo subtiel maar even dominant als anders vastpint op zijn matras. Die brede borstkas recht tegen de mijne.
"Dat was onverwacht." Mijn stem klinkt ademloos een aangeschoten, het voelt aan alsof ik net als een mesjogge rondjes heb zitten lopen, zo buiten adem ben ik. Mijn hart klopt minstens even hard als zijn ene hand teder over mijn zij wrijft. Ergens heb ik me ook wel als een mesjogge gehaast.
"Niet aangenaam dan?" Die grijns, God. Ik zet kracht op mijn armen en duw stevig mijn buik en heupen omhoog om het over te nemen. Ik ontmoet zijn heupen, maar die houden me stevig op mijn plaats. Me ervan bewust hoe graag hij me ook wilt. Ik grijns enkel - negerend dat hij me met zijn pink en wijsvinger alleen op mijn plaats houdt, nogal gevoelig dat.
"Als jij me nu eens los zou laten, Beer." De man grinnikt zijn tanden bloot, ogen zo mooi. Als hij me los laat en ik overeind wil komen, merk ik hoe hij me via mijn enkels naar zich toe trekt, schuivend over het bed. Overeind gekomen door middel van mijn buikspieren ontmoeten onze lippen elkaar eindelijk. Ik neem alles over van hem door mijn vingers stevig in zijn lange krullen te zetten en hem zo naar me toe te trekken. Een kus geluid verlaat onze lippen als hij me terug achteruit duwt tot met mijn rug tegen de leuning van het koude bed. Nieuwsgierig volg ik zijn bewegingen tot in de details. Zwoele lippen glijden koel langs mijn keel naar beneden en doen me om hem kreunen.
"Har..." Hopeloos in extase wil ik dichter, meer. Hij stopt plotseling met zijn goddelijke daden en bestudeert me intens. Toch lost hij zijn greep niet, hij wil mijn volledige aandacht op wat hij gaat zeggen.
"Ik denk dat het beter is als je rust." Hoe kan hij dat nu zeggen? Ontgoocheld wil ik bewegen maar zijn handen rond mijn polsen vermijden dat. Enkel de emerald groene ogen en zijn littekens schitteren nog in het maanlicht.
"Dan had je dit niet moeten starten." Geïrriteerd geef ik een stoot met mijn armen naar voren. Deze keer laat hij me wel los - omdat hij daarvoor kiest uiteraard. Wauw, ik voel me echt enorm geërgerd nu; ik voelde me zo geweldig, en nu neemt hij dat van me af?! Voor niets, dat is nog het ergste.
"Het spijt me. Jij doet me aan andere dingen denken dan waar ik aan zou moeten denken." Even adem ik terug rustiger, maar dat betekent niet dat ik dit zomaar aanvaard.
"En aan wie zou je dan wel moeten denken? Ik verdien al je aandacht in bed." Het klinkt egoïstisch, en dat is het waarschijnlijk ook, maar hij is niet voor niets van mij. Als ik hem nog niet volledig bij me kan krijgen, hier naakt in bed, dan is het kalf al verdronken. De krullenbol glimlacht kort en buigt zich over me heen zodat hij me onder de lakens kan leggen. Zelf kruipt hij naast me. Toegevend aan zijn tactiek sla ik mijn arm rond zijn middel en volg ik de littekens over zijn middel.
"Niemand, je hebt gelijk." Een kus op mijn voorhoofd.
"Weet je...Ik dacht dat keizers zelf nooit meestreden..." Mijn wijsvinger blijft de verkleurde paden volgen, allemaal door donkere magie. Iets waar iemand zoals Harry zoals een menselijk wezen van geneest. Enorm traag dus, met sporen. Als ik opkijk om zijn reactie te peilen, merk ik dat hij voor zich uit staart. Nadenkend, misschien wel herinnerend. Zijn krullen zijn lang en wild, maar zijn gezicht staat enorm gefocust.
"Soms is dat nodig. Moet je alles inzetten om te kunnen winnen." Ik knik en kus zijn borstkas teder voordat ik mijn hoofd erop neer leg.
"Ik hoop zo dat dat deze keer niet nodig is."
**
Niet weer dat verrekte zonlicht hé. Ik kreun protesterend en draai me ervan weg, naar de gespierde persoon naast me toe. Onze lichamen plakken bijna tegen elkaar. Deze keer zijn het zijn benen die tussen de mijne liggen, en ben ik het die me verstopt in zijn hals - de kriebelende krullen negerend.
"Boowie..." Ik grom bij die naam en verzet me door wat te bewegen. "Ik wist wel dat je voor die naam was." Zonder te twijfelen geef ik hem een duw met mijn arm - vampiers lijden daar niet van, en probeer ik verder te slapen. "God je bent zo vreselijk lui Louis."
"Hoog vermoeid noemen ze dat." Mijn wangen plakken van de droogte. Als ik voorzichtig een oog open doe en Harry's egale huid tegen kom, doe ik het ook terug toe. Nergens voor nodig. Het is pas als hij van me weg rolt dat ik het probeer ongedaan te maken door weer naar hem toe te kruipen, blindelings.
"Tijd om op te staan."
"Als dat lekkere lichaam niet hier is binnen de 10 seconden doe ik je wat aan." Ik open mijn ogen terug. De krullenbol straalt, zowel letterlijk als figuurlijk. De zon schijnt op zijn schitterende naakte huid. Zijn ogen glimmen ondeugend en een grijns siert zijn gezicht. Kom alsjeblieft terug hier liggen Har.
"Je zult er toch uit moeten komen voor me."
"Jammer dan, ik blijf nog even liggen." Koppig draai ik me met mijn blote rug naar hem toe en probeer ik nog even te genieten, van alles - weliswaar alleen en inkijkend tegen de zon, maar ik lig nog. Het is pas als ik water hoor lopen dat ik me nieuwsgierig op mijn zij draai.
"Wil je me nu wel gezelschap bieden?" Ik grinnik en stap zonder twijfel uit het bed, richting de badkamer. Harry's lichaam in de deurpost is te mooi om waar te zijn. Te mooi om alleen te laten.
"Zoiets sla ik nooit af Harold."

Wie wel