08 - Cardinality

      Vandaag werd ik best brak wakker en dat kwam zeker niet door de hoeveelheid slaap die ik had gekregen. Ik sliep namelijk best goed. Nadat ik mezelf goed wakker kreeg, pakte ik mijn tablet om mezelf aan te kleden. Eventjes staarde ik verward naar Zacks hoofd, maar toen herinnerde ik me dat ik hem herinnerde, wat mooi was, zacht gezegd.
      Toen ik eenmaal aan de eettafel zat, bestelde ik een stuk minder dan ik normaal deed. Zo kon ik de illusie wekken dat ik Zack nog steeds miste. Mijn moeder zou me toch extra eten meegeven zodra ze mijn bestelling zag. Gelukkig kende ik haar zo goed, want zodra die gedachte in me opkwam, bestelde ze zelf al wat meer en schoof ze het naar me toe, zodat ik toch genoeg eten had. Ik grinnikte in mezelf vanwege mijn genialiteit, en dat alles terwijl ik mezelf verdrietig liet voelen. Man, ik was een superspion.

      Aangezien ik vandaag vrij had, moest ik een bezigheid vinden die 'mijn huidige humeur' moest matchen. Eigenlijk wilde ik iets leuks doen, maar dat was niet echt iets waar een depressieve tiener voor zou kiezen.
      Uiteindelijk klonken er na een paar minuten wat stenen op mijn raam en hoewel ik meteen naar buiten wilde kijken, deed ik alsof ik me verveelde en langzaam naar het raam liep. Beneden stond Zack op me te wachten, dus stuurde ik naar mijn moeder dat ik even naar de uni ging om te leren met een vriendin.
      Een tikkeltje te snel hobbelde ik de trap af, waarna ik de deur openmaakte en gelijk linksaf wilde slaan, maar toen keek ik opeens recht in de ogen van Lyra.
      "Hoi, ik hoorde dat we samen naar de universiteit zouden gaan!" Ze grinnikte en ik wist dat het weer een list van Moogle was. Eigenlijk was Lyra de enige vriendin die ik kon hebben, dus ze hadden mijn leugen best snel in de gaten. Man, wat een stalkers. Ik zuchtte en zocht een manier om die zucht meteen geloofwaardig te gebruiken, "Nee, nu niet. Ik wil even alleen zijn."
      "Oh, waarom? Ging de toets van gisteren niet goed?"
      "Nee. Nee, die ging inderdaad niet goed." Een beetje chagrijnig liep ik langs haar heen, waarna ze me opeens bij mijn schouder pakte. Snel sloeg ik haar van me af, vooral omdat ik er niet aan gewend was dat mensen me zomaar aanraakten.
      "Hey, kom op. Ik weet deze dag wel goed te maken." Ze pakte nu mijn hand beet en trok me mee, waardoor ik nu wel echt chagrijnig werd.

      Helemaal lopend waren we naar het park gegaan. Het was wel jammer dat Moogle geen onderzoek naar mijn luiheid had gedaan, aangezien ik dit stuk liever in mijn pod had afgelegd, maar goed.
      De hele route lang had ik ook nog die drang om op mijn tablet te zitten, en dat terwijl ik niet eens meer iets interessants ermee kon. Na een tijdje gingen we gelukkig op een bankje zitten, waar Lyra haar tablet tevoorschijn haalde en de mijne uit mijn handen duwde.
      "Weet je," begon ze, "Ik ken nog iemand zoals wij, ik wil graag dat je hem ontmoet!"
      Nadat ze wat had getypt, kwam er een best wel bekend persoon langs het pad gelopen. Hij keek onze kant op en versnelde zijn pas, waarna hij bij ons kwam zitten. Lyra glimlachte, "Ta-da! Het is Zack."
      Direct had ik zin om op te staan, weg te lopen en niet meer terug te komen. Moogle kende geen genade. Gelukkig was dit wel mijn kans om te knappen en toe te geven aan hun aanbod.
      "H-hoi Zack. Tijd niet meer gezien, hè?", stamelde ik geacteerd. Hij keek me verward aan en fronsde een beetje, "Kennen wij elkaar dan al?"
      Ik wist dat Zack meespeelde, want hij stond vanochtend nog voor mijn raam, maar ik moest doen alsof ik niet doorhad wat er gebeurde. Eventjes slikte ik dus en beet ik op mijn lip, "Huh? Wij zijn toch beste vrienden?"
      "Ik kan me daar niks van herinneren." Hij keek me een tikkeltje apathisch aan, waardoor ik boos naar Lyra draaide, "Wat heb je met hem gedaan!"
      "Gewoon een radiogolfje hier, een signaaltje daar en poef... de wereld ligt in je handen!" Ze grijnsde nogal eng en ik besloot mijn hand te heffen om haar een flinke klap te geven, gewoon voor de zekerheid, maar voordat ik er ook maar een beweging mee kon maken, greep Zack mijn hand beet en drukte hij me hard tegen de grond. Zonder ook maar een spier te verrekken, bleef hij op me zitten zodat ik vastgeklemd was. Ergens dacht ik dat dit bij zijn act hoorde, maar toen hij niet eens knipperde totdat er een piepje klonk, schrok ik toch wel van de situatie.
      "Oké, dat is genoeg. Beide subjecten moeten in leven blijven. We weten niet wat het nieuwe systeem met ze doet als ze langer onder invloed zijn." Nadat háár silhouet de scène binnenstapte, kwam Zack pas uit zijn trance en schrok hij zelf een beetje toen hij zag waar hij in was beland. Het zelfgenoegzame lachje op zijn moeders gezicht gaf al aan dat ze het een stapje verder hadden genomen. Paniekerig zocht ik een antwoord in Zacks ogen, maar hij wist zelf ook niet wat hij hier mee moest. Moogle had een nieuw systeem waar ons groepje nog niet tegenop kon, en er was maar een manier om hen weer een stap voor te zijn.
      "Dus, heb je besloten of je bij ons wilt komen, Jasmyn? Je ziet dat we vrijwel alle touwtjes in handen hebben." Christina grinnikte zachtjes toen ze zag dat ik niet echt een andere keus had. Ik fronste lichtjes en kroop overeind, "Beloof je dan wel dat je mijn vrienden niets meer aandoet? Zij mogen niet lijden door wat ik gedaan heb."
      "Goed dan." Ze drukte op nog een knop, waardoor Lyra meteen weer overschakelde naar haar tablet en Zack ook weer overeind kwam. Meteen kwamen er agenten van Moogle die me richting hun busje escorteerden. Christina volgde me en keek nog sluw over haar schouder, "Nu moet je alleen hopen dat je vrienden ons niets aan gaan doen."
      Voordat ze de deuren dichtdeed, zag ik Zack me nog bezorgd nakijken. Voordat ik überhaupt een vorm van oogcontact kon maken, werd het al pikdonker en reden we van het park weg.

      "Nou, hier werken we aan diverse hardware, hier aan software, hier bekijken we hoe het experiment gaat, hier doen ze proefjes en zo..." Jackie was een willekeurige stagair die aangewezen werd om mij rond te leiden, alleen was zijn tour niet echt behulpzaam met het leren kennen van dit enorme gebouw. Het leek een grote koepel van glas, maar veel van de reflecterende oppervlakken lieten beelden van mijn stad zien. De mensen van de verschillende afdelingen droegen ook andere uniformpjes, maar geen van hen vond het nodig om met mij kennis te maken.
      "Dus, hoe vind je het hier? Het is vast wennen om vanaf de universiteit meteen hier te komen, toch?" Christina kwam weer naar me toe en jaagde Jackie weg, waardoor ik jammer genoeg alleen met haar was. Met moeite forceerde ik een antwoord uit mijn mond, "Het is best overweldigend, ja. Het is heel anders dan thuis."
      "Oh, geen probleem. Je hoeft ook niet hier binnen te werken." Toen ze glimlachte, keek ik een beetje verward op, maar toen begon ze weer, "Ik kan een hacker toch niet bij de softwareontwikkeling laten werken? Dan sloop je opnieuw onze beveiligingssystemen. Jij mag bij research gaan werken."
      "Research?"
      "Vragen mogen later gesteld worden, we moeten nog even aan jou werken, kom kom." Ze sleepte me mee een kamer in, waar ik snel gescand werd en er allerlei dingen van mijn lichaam gemeten werden. Nadat ik die hel onderging, werd de chip nog uit mijn nek gepeuterd en werd die pin in mijn hersenen weer op zijn normale stand gezet. Alhoewel, het leek eigenlijk niet alsof hij uit werd gezet, maar meer alsof hij juist aan werd gezet.
      Voordat ik ook maar een vraag kon stellen, werd ik in een raar pakje gehesen en kreeg ik een soort bril op mijn neus geduwd. Er werden allerlei knopjes ingedrukt en opeens kreeg ik een soort overlay van tekst over mijn zicht. Het leek alsof er van alles werd geïnstalleerd op die bril, maar zodra het schermpje verdween, kon ik weer redelijk normaal zien. Omdat ik niet gewend was aan de letters die zo dichtbij mijn ogen verschenen, knipperde ik een paar keer instinctief, maar na een tijdje wende ik eraan. Meteen verscheen Christina's naam boven haar hoofd en door mijn hand in de lucht te bewegen, kon ik verschillende opties selecteren. Ik kon info ophalen over haar functie, maar dingen zoals interesses waren onbekend, hoogstwaarschijnlijk omdat ze niet aan het experiment deelnam.
      "Deze knop zorgt ervoor dat de proefpersonen je niet kunnen waarnemen. Vanuit je bril kun je informatie opvragen over de mensen in je beeld en als je je linkerarm zo omhoog houdt, verschijnt je toetsenbord waarmee je je verslagen kunt maken en verdachte proefpersonen kunt aangeven door ze eerst te selecteren. Voor de rest kun je ons ook gewoon bereiken via je bril, maar in noodgevallen kun je ook altijd nog je pols gebruiken. Als je daar een keer snel mee draait, verschijnt je smartwatch waar je ons mee kunt bellen. Tevens kun je daar ook je anti-zwaartekracht mee aanzetten. Dat laatste is nog in zijn testfase, dus omhoog en omlaag zijn tot nu toe de enige kanten waar je ermee naartoe kan. Als laatste heb je ook nog een apparaatje waarmee je een proefpersoon tijdelijk onschadelijk kan maken door het op hem te richten en op de knop te drukken. Gebruik de functies zoals jij het wilt, we zijn niet voor niks een onderzoeksinstelling. Als je nog vragen hebt, wil ik ze wel voor je beantwoorden."
      "Oké, wow." Dit keer was ik écht overweldigd door al deze prulletjes. Ik kon me best voorstellen dat Moogle iemand zo best goed in de gaten kon houden. Om te denken dat iemand in zo'n pak me gewoon overal achterna kon gaan. Dat deed me ergens aan denken, "Hoe zit het met gesloten ruimtes? Zoals een huis dat op slot zit?"
      "Goede vraag. Wij hebben een privacywetgeving, dus je mag niet zomaar andermans woning binnenvallen." Ze keek me heel deftig aan, waarna haar blik opeens een sluwe uitdrukking kreeg, "Dus kun je met je bril camerabeelden uit je omgeving opvragen. Zo kun je ook binnen de gebouwen zien wat er gaande is. Was dat alles?"
      "Um... Wat moet ik doen en tot hoe laat?" Ik grijnsde een beetje stom, aangezien dit alles totaal nieuw voor me was. Ze glimlachte en legde een hand op mijn schouder, "Wat jij wilt. Wij steunen de creativiteit van onze werknemers, dus je mag zelf kiezen wanneer je werkt en hoe lang. Zolang we maar een quota van kloppende rapporten per jaar van je binnen krijgen. Je maandloon is ook gewoon constant, dus maak je er maar niet druk om als je een maandje niks kunt doen. Oh, en het maakt niet uit als de proefpersonen je zien, als je ze aangeeft met dat toetsenbordje, zullen wij hun herinneringen van je wissen, maar gelukkig kijken de meesten niet weg van hun tablet, hè? Het is voor mij nu tijd om te gaan, aangezien de vergadering zo start. Je mag nu meteen beginnen, Alan wijst je de weg naar buiten wel."
      Meteen kwam er een jongen met bruine krullen mijn kant op gelopen. Hij droeg hetzelfde pakje als ik, dus ik naam aan dat hij tot mijn club behoorde. Gehoorzaam volgde ik hem door de lange glazen gangen, terug mijn stad in, waar ik over een paar uurtjes alweer Zack zou gaan bezoeken. Deze gadgets moest ons groepje echt zien! Ik had dan geen Moogleplannen bemachtigd, maar ik had wel hun spionagetechnologie kant-en-klaar aan mijn lichaam hangen. Vanmiddag zou nog eens heel interessant kunnen worden.