#30 Leave me alone

POV Mark

"Ga maar slapen, je moet veel rusten." Zegt een onbekende zuster vriendelijk. Té vriendelijk. Slijmbal.
ik draai me om en sluit mijn ogen, maar wat ik blijf zien is mijn vader. Hoe hij hier vanmiddag zat. Hij snapt niets van het leven!
zuchtend draai ik me nog een keer om, maar het beeld gaat niet weg. Sterker nog, hij lijkt steeds echter!
"Slaap je nog niet?" Vraagt het beeld. Wacht wat?
Ik knipper met mijn ogen. Het beeld zit op de stoel. Het gaat niet weg!
"Stop maar, ik ben er echt Mark."
Het is hem. Het is hem echt. Hier zit hij gewoon!
"Wat moet je hier?" Vraag ik bot. Komt hij nu alweer ruzie zoeken? "Ga weg man!"
Ik draai me woest weer op mijn andere zij. Beter begrijpt hij de boodschap gewoon.
ik hoef hem niet.

"Mark.." klinkt het na een paar minuten.
"Ga weg!!" Gil ik terwijl de tranen in mijn ogen schieten.
watje. Je huilt toch niet om je vader? "Wegwezen! Nu!" Ik wil niets meer met die gozer te maken hebben.
Geschuif van een stoel klinkt achter me. "Ik kom morgen wel terug." Dan een zachte klik en het is weer stil in de kamer op het irritante gezoem van de airco na.
Ik voel de tranen over mijn gezicht rollen. Die lul. Ik hou van hem. Hij bedroog mama! Het is allemaal zijn schuld!
accepteer hem nou gewoon. zegt een stemmetje in mijn hoofd. Kan je dat maken tegenover mama? nee dat niet.. test hem dan gewoon wat uit!
dat verdiend hij niet!
Geef hem een kans
Waarvoor? Hij is toch zeker niet beter dan je moeder! Hij deed haar pijn! Die man!
Iedereen maakt fouten. Hoeveel heb jij er gemaakt? Gibbs heeft je vergeven...
Fouten... ja ik maak zo veel fouten. Maar hij is de enige die me vergeven heeft.
Ik draai me om. "Laat me gewoon slapen." Zeg ik tegen mezelf. Terwijl ik mijn koptelefoon en mijn mobiel pak zie ik iets onbekends op de stoel liggen. een papiertje.... het is toch niet.
ik sta op, met pijnkloppingen maar toch. Vertrokken van de pijn pak ik het papiertje vast en laat me terug op het bed zakken waarna zusters binnen komen rennen met bezorgde gezichten. "Jongen wat ben je aan het doen?! Je moet blijven liggen!" Roept er een uit.
Voorzichtig helpen de zusters me weer terug in de dekens. Het briefje stijf in mijn handen geklemt.
"Rustig aan doen he! Ga maar gewoon slapen!" Zegt de andere zuster als ze alles gecontroleerd hebben en weer terug naar hun 'hok' gaan. Ik knik en glimlach. Ga nu maar weer bemoeials!

Tien minuten later als ook de nachtdokter zijn kamercontrole heeft gehad ga ik voorzichtig rechtop zitten. Zodra ik me inspan zullen alle alarmbellen weer afgaan. Rustig aan!

Dag Mark, mn jongen.
als je dit leest, gooi dit niet weg alsjeblieft.
Ik wou je moeder geen pijn doen. En jou ook niet.
ik hou van jullie beiden!
We praten morgen.

Gibbs. Je vader

Ik laat het briefje op mijn schoot vallen. Mijn vader.....
morgen komt hij praten. Wat moet ik reageren? Wat moet ik zeggen?
Wat als ik in huilen uitbars? Of erger nog! Wat als hij dat doet?!

Je vader
een traan rolt over mijn wang.
Je vader