Punt 22

Met mijn handen in mijn haar wandelde ik gefrustreerd heen en weer in de kamer. Steeds weer bleef ik piekeren over wat er gisteren gebeurd was. Ik had Fauve moeten kussen. Het moment was perfect geweest. Zonsondergang, wij tweetjes. Ik had mijn hoofd naar haar hoofd moeten draaien terwijl ik dichter bij haar ging zitten. En zo mijn lippen een weg laten banen naar haar volle roze lippen die er zo zacht uit zagen als kussentjes. Om ze dan zacht tegen de haren te drukken en ze langs elkaar te laten schuiven terwijl ik haar warme adem zou voelen. Ik was echt een mislukkeling. Hoe kon ik die stap niet durven zetten bij iemand die zo fascinerend en bijzonder was.
Misschien was Fauve wel te speciaal voor mij, te hoog gegrepen. Een beetje zoals een arme boerenknul die een kus verwachtte van een jonge dame van adel.
Never gonna happen.
Misschien was het gewoon een wilde fantasie die ik zou moeten laten varen, iets waar ik me overheen zou moeten zetten. Misschien moest ik minder proberen te denken aan haar lippen en gewoon genieten van haar aanwezigheid al voelde het dan als de kers van de taart die ik liet liggen. Maar het was beter dan de hele taart missen toch? Bovendien voelde het ergens niet helemaal goed wanneer haar wilde kussen. Waarom wist ik niet, maar er was iets dat me tegenhield. Misschien was het iets in haar ogen of haar onschuldige glimlach. Ik wist het niet maar ik voelde me alsof ik toestemming moest vragen voor ik stappen zou ondernemen en ik wilde haar zo verdomd graag in mijn buurt houden. Ik wilde haar niet kwijt en hoe sterk Fauve me ook liet voelen. Ik besefte ook dat ze meteen mijn grootste zwakte geworden was. Een traan uit haar mooie ogen zien lopen, zou mijn hart breken.
Toch moest ik haar laten weten dat ik haar magisch vond en fantastischer dan eender wat op deze aarde. Daarom snelde ik naar buiten en begon te zoeken naar Fauve. Het klonk belachelijk en ergens was het ook zo maar toch voelde het geweldig om te doen. Bij het caféetje was ze niet, dus baande ik mezelf een weg naar het park waar ik begon te zoeken naar plekjes die specialer waren dan anderen of tenminste plekjes die Fauve specialer zou vinden dan anderen. Een bankje dat uitzicht bood op de rest van het park bijvoorbeeld, maar daar zat ze niet. Dus ik liep verder, zelfs tussen de bomen door ookal stond er dat het de bedoeling was om op de paden te blijven.
Ik bleef lopen tot ik haar haren zag verschenen. Ik herkende het vrolijke heen en weer zwieren van haar lokken en de manier waarop ze haar voeten plaatsen. Fauve was anders, zoals ik al vaker had gezegd en dat was de reden waarom ze zo gemakkelijk te onderscheiden was van anderen.
Ik liep naar haar toe en legde mijn hand op haar schouder terwijl ik haar naam riep. 'fauve'
Ik draaide haar naar me toe en glimlachte. 'je bent geweldig, weet je dat', zei ik terwijl ik mij n andere hand op haar andere schouder had gelegd en haar lichtjes heen en weer schudde.
Ze lachte met haar tanden bloot. 'gekkie'
'ik meen het, Fauve je bent fantastisch'
Ze gaf me een speelse duw en ik deed hetzelfde terug terwijl we verder wandelden tussen de bomen naast een prachtig grote vijver. Ze duwde me terug en ik lachte omdat wel hield van dit spelletje. Het was simpel maar toch perfect. Gewoon Fauve en ik.
Ook ik zette mijn hand weer voorzichtig tegen haar schouder en gaf haar een duwtje, waarna ik deze keer haar arm greep zoals zij gisteren bij mij deed. 'nu heb ik jouw leven gered', zei ik zacht. 'eigenlijk ga je niet dood van een beetje water', lachte ze en er verscheen een grijns op mijn gezicht. 'oh nee?', vroeg ik en ik gaf haar weer een duwtje. 'geloof je me niet, harry?'
En oh wat hield ik er van als ze m'n naam uitsprak. Ze draaide ons om en zette haar handen op mijn armen terwijl ze me in het water probeerde te duwen. We lachten en ik probeerde nu Fauve richting het water te trekken. Ze schoof langzaamaan achteruit en lachte. 'harry niet doen'
'van een beetje water ga je toch niet dood Fauve?', zei ik plagend terug terwijl haar voeten zich net in het water bevonden. Ik nam haar armen vast om haar zo terug naar de kant te trekken. Het plezier in haar ogen was adembenemend.
Fauve probeerde zich naar me toe te trekken waardoor ik mijn evenwicht verloor en we plots beiden in de vijver lagen. Ik wilde me net beginnen verontschuldigen bij Fauve, haar zeggen dat het met zo speet en dat dit niet de bedoeling was maar ze lachte. Fauve lachte en kneep haar ogen tot spleetjes terwijl ze dat deed. 'mooie reddingsactie Harry', zei ze terwijl ze water in haar handen schepte en dit over me heen gooide.

---

Hoi hoi zoals beloofd dus nog een hoofdstukje. Ik ga nu op vakantie dus waarschijnlijk zullen er 2 weken geen hoofdstukken komen omdat er waarschijnlijk geen wifi is daar.