Hs 2 Kyky

Ik en Mar zitten naast elkaar in de eetzaal. We hebben een tafel voor ons tweeën veroverd, merendeels omdat bijna niemand met de twee nieuwe om willen gaan. Ik vind het maar best want ik mag hier toch niemand. Ik mis Jude verschrikkelijk, we hebben dan geen verkering ik ben toch mega-verliefd op hem en Mar weet dit, ze heeft zelfs mislukte pogingen tot koppelen gedaan. Dan komt Opa binnen. "Marly en Kyky, als jullie klaar zijn met eten komen jullie beiden naar voetbalveld 5; daar word een test afgemeten. Met dank aan deze test weten we in welk team jullie komen en hoe hoog jullie begrenzers moeten staan," zegt hij en hij loopt weg. "Wat een droog mens, als het al een mens is," zeg ik tegen Mar waardoor ze moet lachen. "Je hebt wel gelijk, hij lijkt wel groen en zijn oorlellen zijn even groot als zijn hoofd volgens mij," lacht Mar. Ik en Mar komen niet meer bij van het lachen en stikken dus bijna. Ik val van mijn stoel af waardoor we, als we dat nog niet hadden, van iedereen de aandacht hebben. Er stijgt wat geroezemoes op: "Dat zijn toch de nieuwe," hoor ik het vaakst langskomen dus ik ga op een stoel sta en roep door de hele zaal: "voor diegene die het willen weten, wie zijn de nieuwe en ik ben Kyky, dat is Marly of Mar!!!!!!" Ik val van het lachen bijna van de stoel af en kan me nog net staande houden. Zo gaan ik en Mar verder met eten.

Even later zijn ik en Mar alweer verdwaald in de gangen. We komen een jongen met rode haren tegen die alle kanten op staan en een huid die zo bleek is dat die grijs lijkt. "Ik ben Xavier, jullie moeten Marly en Kyky zijn. Loop maar mee," zegt hij droogjes en hij draait zich om en loopt weg. Mar kijkt me vragend aan en ik haal mijn schouders op. "Komen jullie nog?" Xavier heeft zich omgedraaid en is volgens mij best ongeduldig. Ik knik snel en Mar naast me volgt mijn voorbeeld en zo lopen we achter Xavier aan naar het voetbalveld.

Als we bij het voetbalveld aankomen staat er een groepje kinderen, Opa is er ook. "Daar zijn jullie, jullie gaan een wedstrijdje doen tegen deze kinderen," zegt hij en hij legt een bal in het midden van het veld. "Wacht, wij twee tegen hun elf?" vraag ik verward. "Ja, de wedstrijd gaat door totdat jullie helemaal op zijn," zegt hij. "Dit moet een vergissing zijn, zie je dan niet hoe ongelijk verdeeld dit is," steunt Mar me. "Precies, kunt u niet tellen of zo," vul ik haar aan. "Ik kan heel goed tellen en dit is de indeling. Jullie nemen jullie plekken maar in en beginnen," antwoord hij. Ik ga in de spits staan en Mar in de verdediging en zo beginnen we deze wedstrijd dat misschien wel een van de grootste uitdagingen van onze levens gaat worden.

Na twee of drie uur, ik ben mijn tijdgevoel helemaal kwijt begin ik wat zwarte vlekken te zien. Mar doet haar: zwaartekrachtloos, een techniek waarbij de bal zijn zwaartekracht verliest en gewoon rond blijft zweven waardoor hij alle vaart verliest. Ze trapt ertegen aan en valt bewusteloos neer op de grond. Arme Mar, ze moet half-dood zijn. Ik ren op het doel af en schreeuw: "God Weet!" de bal beland in het net en op dat moment word alles zwart voor mijn ogen...