Hs 14

Ik word wakker in een bed. In eerst instantie weet ik niet waar ik ben, ooh ja, Alius Academy. Maar dit is niet de kamer van mij en Isa, het is veel rommeliger en volgens mij van een jongen. "Mooi, je bent wakker," hoor ik een stem naast me. Xavier zit daar. "Hoelaat is het?" vraag ik. "Iets na negenen, je bent net een kwartier buiten westen, nog niet lang dus," antwoord hij me. Oké, een half uur. Kan ik mee leven. "Waar ben ik?" vraag ik dan maar. "Mijn kamer, dat was het dichtste bij dus heb ik je maar hierheen gebracht," antwoord hij. Hij is misschien toch niet zo erg als ik dacht. Zorgzaam en zelfs aardig. "Sorry..." breng ik dus beduusd uit. "Waarvoor?" vraagt hij verbaasd. "Voor mijn chagrijnige gedrag, ik bedoel, zo erg zijn jullie niet," antwoord ik eerlijk. "Het is niet erg, als een school waar ik niemand ken me ontvoerde had ik waarschijnlijk net zo gereageerd en, geloof me, ik heb wel eens leukere klusjes gehad dan iemand ontvoeren," zegt hij. "Hoezo? Ik bedoel, jullie doen dit toch ook vrijwillig?" vraag ik verward. "Nee, we worden door Vader, iedereen is bang om tegen zijn bevel in te gaan," zegt hij. "Dan moet er nu een einde komen aan de regeringstijd van Vader, iemand moet hem van zijn troon stoten," zeg ik zelfverzekerd als ik op wil staan. Zodra ik me afduw van het bed duizelt me en ik val om maar... Xavier is razendsnel opgestaan en heeft me opgevangen. "Bedankt..." zeg ik. "Maar vind jij Mark leuk?" vraagt Xavier dan onverwachts. "Ja, maar hij mij niet. Ik kan beter verder gaan," zeg ik terwijl de tranen in mijn ogen springen. Mark is er niet, hij kan me niet redden, niks... Het dringt nu pas tot me door. Ik ga terug liggen en trek de deken over mijn hoofd. "Heb ik iets verkeerds gezegd?" vraagt Xavier, waarschijnlijk zichzelf, hardop af. "Mark..." antwoord ik. "Ben je daar verdrietig om?" vraagt hij als hij naast me op het bed komt zitten, of in elk geval dat denk ik want ik rol bijna naar een kant van het bed omdat daar het matras in een keer omlaag gaat. "Ja, ook al weet ik niet waarom..." zeg ik. "Ik begrijp niet waarom je hem niet gewoon laat gaan als hij jou toch niet leuk vind," zegt Xavier met een vragende ondertoon. "Dat komt omdat ik hem nog leuk vind," zeg ik als ik rechtop ga zitten. "Je moet weten dat dit vroeger een weeshuis was en wij allemaal daar waren, we hadden geen keuze dan meegaan naar Alius Academy omdat wij geen thuis hadden," zegt Xavier dan. "Ooh... dat is echt erg," zeg ik. "Je leert ermee te leven, ik was vroeger bijna altijd alleen," zegt hij. "Ik weet hoe je je moest voelen, ik raakte eerst mijn vader kwijt, daarna mijn broer die ik nu weer terug heb, ik raakte in een neerwaartse spiraal omdat mijn moeder de hele tijd alleen maar dronk en ik de volwassene moest zijn. Mark trok me eruit en ik heb mijn moeder achter me gelaten," zeg ik met tranen in mijn ogen. Xavier ziet het en komt dichter bij me zitten. Ik heb op Mark en Axel na dit nog nooit aan iemand vrijwillig verteld. Waarom dan nu wel aan hem? Ik voel gewoon dat hij me misschien verder kan helpen, verder dan Mark. "Ik weet ook hoe jij je voelt, ik ben mijn ouders ook kwijtgeraakt, ook al kan ik het me niet meer herinneren," zegt Xavier. Hij loopt naar zijn bureau en haalt er ene foto uit van zichzelf, alleen op een schommel. "Je bent de beste voetballer op Alius en vroeger was je, net als ik, helemaal alleen," zeg ik. Dit is niet normaal, Xavier heeft vroeger ongeveer hetzelfde als mij meegemaakt. Ik kijk hem aan en leg mijn hoofd op zijn schouder. Het maakt me opeens niks meer uit dat hij me ontvoerd heeft en met die gedachte val ik in slaap...

Ik word wakker op mijn eigen kamer. "Ben je wakker, Xavier kwam gisteravond met de boodschap dat ik je moest laten slapen, wat is er allemaal gebeurt?" vraagt Isa meteen. "Lang verhaal," zeg ik en als ik op mijn wekker kijk zie ik dat het elf uur 's ochtends is. Ik begin dus maar snel met het uitleggen van wat er allemaal gebeurd is.

Na het uitleggen kam ik snel even door mijn haren heen en ren meteen door naar de training. "Hoi Kyky," zegt Xavier meteen als ik aan kom gelopen en hij heeft een zwart knop ding in zijn hand. Als ik beter kijk zie ik dat er ook allemaal draden of wat het dan ook zijn omheen lopen. "Dit is je begrenzer," zegt hij en hij geeft hem aan mij. "Doe hem niet af als je gaat voetballen want dan overbelast je je spieren, doe hem gewoon liever helemaal niet af want dat is het beste voor jezelf," zegt hij en hij loopt weer weg. Ik kijk hem na en dan komt Isa aangelopen. "Hallo," zegt ze en dan loopt ze naar mij. Ik ben ondertussen de begrenzer aan het bekijken om erachter te komen hoe dit ding om moet. "Kom hier, ik leg je uit hoe dit moet," zegt Isa en ze begint de begrenzer bij me om te doen. Ze legt alles keurig uit en op een gegeven moment zit hij vast. Ik kijk om me heen en begin te rennen, ik kan zo eeuwig doorrennen zonder moe te worden, dat komt waarschijnlijk, zoals Xavier al zei, omdat ik me niet honderd procent kan inzetten...