1

'Is hij niet schattig,' fluisterde Pandora zacht, waarna ze diep zuchtte. Ik keek naar de enige over wie ze het zou kunnen hebben. Zijn blonde haar leek op te lichten in de middagzon. Hij draaide zijn hoofd naar me toe, en ik keek in zijn prachtige, donkerblauwe ogen. Hij glimlachte naar me.
Ik versteende, kon me niet bewegen. Alex had een invloed op me die ik niet kende. Na ongeveer tien seconden kreeg ik eindelijk een soort van glimlach op mijn gezicht, maar het zag er meer uit alsof iemand me een citroen had laten eten en ik nu de schil probeerde door te slikken.
'Peyton, wat heb jij als antwoord.' Geschrokken keek ik naar meneer Fitzgerald, die me aankeek alsof het een wonder was dat ik niet oplette in zijn les. 'Uhm,' zei ik, terwijl ik me probeerde te herinneren waar we het over hadden. Hoe hard ik het ook probeerde, ik had geen idee meer of het ging over de onregelmatige werkwoorden of over het bijvoeglijk gebruikt voltooid deelwoord. Ik keek vragend naar Pandora, die haar schouders ophaalde.
Meneer Fitzgerald herhaalde de vraag: 'Wat is het nut van sprookjes, Peyton?'
Ik dacht even na, en formuleerde toen voorzichtig een antwoord: 'Het nut van sprookjes bestaat niet. Sprookjes zijn onwaar en verzonnen, en al helemaal onwerkelijk. Ze laten je geloven in dingen die niet kunnen.'
Meneer Fitzgerald leek even na te denken over mijn antwoord. Toen vroeg hij aan Alex: 'En, ben jij het met Peyton eens, Alex?'
Alex dacht even na, streek met zijn perfecte hand door zijn perfecte haar, en zei met een stem die in mijn oren als het meest perfecte geluid op aarde klonk:
'Nee meneer, ik ben het niet met Peyton eens. Sprookjes zijn lessen, die misschien onwaar, maar niet onrealistisch zijn. Er gebeuren inderdaad dingen die nog niet op aarde voorgekomen zijn, maar waarom zouden we niet mogen geloven dat het zou kunnen gebeuren?'
Ik wou zielsgraag geloven in sprookjes, niet alleen omdat Alex er zo mooi over vertelde, maar vooral omdat in sprookjes de prins en de prinses altijd bij elkaar komen, en ik geloofde dat in ons sprookje ik de prinses zou zijn.
De bel ging, en de klas stroomde leeg. Meneer Fitzgerald liep naar me toe. Hij zei: 'Peyton, je hebt nog steeds verslag over plantengroei niet ingeleverd.'
Ik knikte langzaam. Dat verslag had ik vorige week moeten inleveren, maar ik had het erg druk met Pandora, die ook hopeloos verliefd was op Alex.
'Ik ga straks meteen uit school naar het bos, om mijn laatste metingen te doen,' zei ik, terwijl ik het lokaal uitliep. 'Ik lever het morgen in.'
Alex liep naar me toe: 'Ik ga met je mee, ik moet mijn verslag ook nog afmaken,' zei hij tegen mij.

Het bos was vlakbij school. Alex fietste naast me, en zijn blonde lokken wapperden in de wind. Ik moest mijn best doen om niet van mijn fiets af te vallen van blijdschap. Ik fietste samen met Alex, en hij vond het niet verschrikkelijk.
We kwamen aan bij het bos en stapten van onze fietsen. Ik liep het bos in, en hij kwam achter me aan.
Toen ik bij de goede plek was aangekomen, bleef hij naast me staan. Dichtbij, dichterbij dan op vriendenafstand. Mijn hart begon sneller te slaan. 'Peyton,' zei hij zachtjes. 'Ik vind je leuk.'
Mijn hart ontplofte in een explosie van vreugde. Even dacht ik dat ik droomde.
Toen draaide ik me naar hem toe en keek diep in zijn ogen. Hij leunde een beetje naar voren en toen kuste hij me. Ik kuste terug, een beetje geschrokken van deze plotselinge intimiteit. Hij probeerde ondertussen de knoopjes van mijn bloesje los te maken, maar dit ging me te ver. Ik deinsde terug.
'Wat is er?' vroeg hij.
Ik antwoordde: 'Ik wil niet zo ver gaan.'
'Ach, kom op nou. Wees niet zo preuts.'
Hij pakte me weer vast en probeerde opnieuw mijn bloesje los te maken. Ik probeerde me los te rukken, maar hij was te sterk voor mij. Hij had een knoopje los en begon aan de volgende.
'STOP!,' gilde ik keihard.
En toen gebeurde het.
Het ene moment waren er ongewenste intimiteiten in het bos, en het volgende viel ik hard op zacht zand.