• O15


Cleo Mitchells



      Zo snel als het gevoel er was, is het ook weer weg. Ik kom met een rilling tot mezelf en lijk pas dan te beseffen wat ik net heb gedaan. Het kind is met een schok gestopt met huilen en kijkt met grote, angstige ogen naar me op. Zijn moeder is te zeer van haar stuk gebracht om ook maar iets te zeggen of te doen. Als ik haar was zou ik degene die zo tegen mijn kind sprak de kop van de romp trekken. De kassière, de zeven andere mensen in de rij en de mensen bij de uitgang kijken allemaal verbouwereerd naar me. Geef ze eens ongelijk.
      Het schaamrood stijgt me naar de wangen terwijl het volle besef zich aan me opdringt. Niemand lijkt nog in staat zich over zijn schok heen te zetten en ik maak daar gebruik van door een blik op het scherm te werpen, vijftien euro neer te leggen en te mompelen dat ze het wisselgeld wel kan laten zitten. Snel grijp ik mijn tas mee en been weg. Terwijl ik me door de schuifdeuren wring, voordat deze goed en wel open zijn, hoor ik achter me de kassière tegen de moeder spreken. “Excuses mevrouw! De jeugd va…” En dan ben ik buiten en maak me uit de voeten. Ik ben nog geen tien meter bij de supermarkt weg als ik mijn naam hoor.
      “Cleo! Hé Cleo wacht!” De stem herken ik al voordat ik me heb omgedraaid. Aan zijn gezicht zie ik meteen dat hij getuige is geweest van het voorval in de supermarkt. Hij neemt me met grote, bezorgde ogen in zich op en benadert me met uitgestrekte hand. “Gaat alles wel goed met je?” Vraagt Ace terwijl hij me bereikt en zijn hand op mijn schouder legt. Als in een reflex deins ik van hem terug en verbreek het lichamelijke contact. Niet vanwege hem maar vanwege mezelf. “Ja. Ja alles is helemaal…” Aan mijn stem is duidelijk te horen dat het alles behalve goed gaat en dus steek ik wat onbeholpen mijn duim op en lach als een boer met kiespijn.
      Het ontlokt hem een frons. “Je hebt het hier tegen een fanatiek onderzoeker. Ik kan uit vergaarde kennis constateren dat je nooit lacht en dat wanneer je dat wel doet je er niet uit ziet alsof je net je kiezen hebt laten trekken.” Beschuldigd hij me op een gemaakt vrolijke toon. Zijn onderliggende bezorgdheid kan hij niet verbergen. Ergens raakt het me dat hij, ondanks dat we elkaar nauwelijks kennen, zich om me bekommert.
      “Ik weet niet wat dat was. I-ik… Er… Het gebeurde gewoon.” Stamel ik met een blik om hem heen in de richting van de supermarkt. Twee jongens staan een stukje bij ons vandaan en slaan ons afwachtend en met vragende blikken gade. De moeder en haar kind zie ik gelukkig niet en ik kijk weer terug naar Ace. “Het werd me gewoon even te veel denk ik.” Vervolg ik mijn weinig toereikende verklaring. Hij knikt begrijpend. “Zo klonk je ook ja. Nou ja, eigenlijk klonk je als een bezetene. Hoe deed je dat met je stem?” Grapt hij met zwaardere stem dan normaal in een poging me op te vrolijken. Zijn woorden hebben een averechts effect. De weinig overgebleven kleur trekt uit mijn gezicht en ik wend mijn ogen af. Blijkbaar hoorde het niet alleen voor mezelf vreemd aan maar voor ieder luisterend oor.
      “Nogmaals, ik heb geen idee. Ik voel me niet zo lekker dus ik ga naar mijn kamer. Bedankt voor je bezorgdheid Ace.” Zeg ik, al kijkend naar onze voeten. Het blijft even stil en dan voel ik zijn hand weer op mijn schouder, deze keer durf ik het aan het contact aan te houden en put ik er wat kracht uit. Hoe lang is het geleden dat het iemand iets kon schelen? “Als je wil mag je met ons mee? We gaan even de stad in voor een ijsje.” Stelt hij nog voor. Ik hef mijn hoofd met een nu beter geacteerde glimlach. “Nee echt, dankjewel. Ik red me wel.” Zeg ik opgewekter dan ik me voel. Nog steeds die twijfel in zijn ogen, hij laat zich niet makkelijk overhalen. Ik echter ook niet en dus legt hij zich er uiteindelijk bij neer wanneer een van de twee jongens vragend zijn naam roept. “Oké, dan zie ik je een andere keer weer. Als je je beter voelt stel ik je voor aan die twee daar, ja?” Ik knik meteen, al hoeft dat laatste nog niet eens zo zeer van mij. Met een laatste schouderklopje draait hij zich om en loopt terug naar de twee jongens. Zonder te wachten tot hij hen heeft bereikt draai ik me om en snel naar huis.

Reageer (8)

  • Chantilly

    Clace. Ja, dat wordt het :Y)

    8 jaar geleden
  • Scribe

    Ik stem voor Clace.

    8 jaar geleden
  • scarletwitch

    Waarom heb ik het gevoel dat die twee jongens iets in hun schil gaan voeren?

    Clace <3 of perhaps Aceo ik heb geen idee wat de shipnaam moet worden :')

    8 jaar geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen