Fault 25.

9 augustus 2015 || Liv Campbell

Al 4 dagen lang sierde een gigantische glimlach mijn gezicht en deze ging maar niet weg. Er heerste een gelukzalig gevoel in mijn geest en ik voelde me alsof ik al 4 dagen op wolken liep. Ik ging gewoon met Louis mee op tour, hoe geweldig was dat wel niet? Het was als een soort wereldreis: wij met z'n tweetjes die samen de wereld gingen ontdekken. Alleen niet met een rugzak op onze rug, maar dan nog. Ik kon niet wachten tot we gingen vertrekken. Samen in Parijs rondlopen. Hier en daar een restaurantje binnenwandelen, schattige cafeetjes zoeken,... En eindelijk was het bijna zover. Over exact 24 uur zou Louis me komen ophalen. Het gevoel van blijdschap was niet weg te slaan uit mijn lichaam. Ik voelde me alsof mijn gezicht blijdschap was, mijn buik blijdschap was en zelfs de topjes van mijn vingers. Mijn hele lichaam was vrolijk.
Ik zou de hele dag door mijn appartement kunnen dansen en zingend rondlopen maar dat deed ik niet. Of toch niet heel de tijd. Ik voelde me nieuwsgierig, zenuwachtig en tegelijk ook zo relaxed. Louis en ik waren terug een soort van wij geworden in plaats van Louis en Liv. En dat maakte me immens gelukkig. Die jongen was te goed voor me, dat besefte ik maar al te goed. Hij had me een tweede kans gegeven die ik niet helemaal verdiende. Toch besefte ik wel dat alles nog niet terug was zoals vroeger. Dat wilde ik ook niet. Niet helemaal tenminste.
Deze keer gingen we samen op avontuur. Louis en ik. En dat idee alleen al, was fantastisch. Ik wandelde wat rond en ging op zoek naar een koffer die groot genoeg was om een redelijk aantal spullen in te steken, maar ook weer niet te groot. Als ik echt iets nodig had, dat ik niet bij me had, kon ik dat ergens onderweg altijd nog wel kopen. Nadat ik mijn koffer onder de dekens en andere spullen vandaan gehaald had, legde ik deze open op het bed.
Ik opende mijn kleerkast en zocht tussen de truien, jassen, schoenen en zo verder. Ik haalde er een aantal truien uit. De rode wilde ik absoluut meenemen. Maar de grijze paste dan weer overal op, en die blauwe was lekker warm. Ik zuchtte. Mijn hele kleerkast meenemen was jammer genoeg geen optie. Ik besloot ze toch even allemaal in de koffer te leggen. Hetzelfde deed ik met mijn broeken en t-shirts. Ik liet er een aantal achterwege natuurlijk, maar ik moest toch voorbereid zijn op alle omstandigheden.
Ook gooide nog wat ondergoed ik de koffer en snelde naar de badkamer voor handdoeken. Maar toen ik terug in de kamer kwam, viel mijn oog pas op de rode koffer die uitpuilde van de kleren. En dan had ik nog geen zomerkledij uit mijn kast gehaald. Ik zuchtte. Ik haatte het om een koffer in te laden. Het kwam altijd op hetzelfde neer: je wil vanalles meenemen maar dat past niet dus maak je een selectie en uiteindelijk heb je nooit de dingen bij die je nodig hebt. Wat nam je bovendien zoal mee op tour?
Daar was vast geen lijstje van te vinden op het internet.
Ik nam mijn telefoon en belde naar Louis om te vragen of hij even langs wilde komen. Nog geen 5 minuten later stond hij al voor de deur.
'deze keer heb ik de deur niet in je gezicht gegooid, dat leek me wel net zo vriendelijk', lachte ik toen Louis in de deuropening verscheen. Ik kon het niet helpen, maar mijn ogen dwaalden de hele tijd af naar zijn lippen. Toch voelde het fout om hem nu vol op de lippen te kussen. Daarom bracht ik mijn lippen richting zijn kaak en drukte daar een zachte kus.
'alvast bedankt daarvoor', lachte Louis.
'ik hoorde dat er hier een probleem was met een of andere koffer', zei hij. Ik knikte en wandelde naar mijn slaapkamer om hem de overvolle koffer te laten zien. Hij lachte toen hij al de kleren in de veel te kleine koffer aantrof. 'je houdt van onzekerheden, toch?', zei hij een beetje mysterieus en ik fronste mijn wenkbrauwen omdat ik me afvroeg wat Louis van plan was. Toch knikte ik. 'perfect', zei Louis en hij wandelde naar het bed, waar hij de drie truien vastnam. 'liv sluit je ogen', zei hij zacht. Ik deed wat hij vroeg. 'nu moet je even wachten'. Ik hoorde dat Louis aan het rondwandelen was in de kamer en af en toe haalde hij kleren uit mijn kast. Ik voelde zijn handen op mijn armen 'vertrouw me', fluisterde hij bijna en hij begon me rond te draaien zodat ik me na een tijdje duizelig begon te voelen en niet meer kon oriënteren. 'Liv, nu moet je gewoon ergens naartoe wandelen'. Ik probeerde zo goed als ik kon rechtdoor te wandelen en stopte wanneer ik blijkbaar ineens bij mijn nachtkastje uitgekomen was. 'doe je ogen maar open'
Overal in de kamer lagen er stapeltjes met een aantal broeken, truien, rokjes,... En ook voor mijn neus op het nachtkastje lagen er een aantal van die stapeltjes. Louis pakte de kleren die voor me lagen, op en legde deze zorgvuldig in de koffer. Hij keek nog even in mijn kast en viste er een rood jurkje uit. 'deze ook', zei hij. 'want die is te prachtig om hier te laten liggen'.