5. Ijsblauw

Het is een schitterende nacht. De nachtelijke hemel is diep-blauw gekleurd en licht bewolkt. Sterren twinkelen aan de hemel. Een volle maan geeft een zilveren gloed over het landschap. Het voelt magisch. De grijze rotswanden zijn zilver verkleurd en de sneeuw bedekte toppen van de bergen steken fel af tegen de donkere nachtlucht. Ik zit op een rots. Naast me staan wat naalbomen en de helling benden me loopt steil af. Mijn kniën heb ik opgetrokken tot onder mijn kin. Mijn handen heb ik om mijn knieën geslagen en ik kijk vooruit. Mijn handen voelen koud aan. Witte wolkjes dansen door de lucht elke keer als ik uit adem. Mijn tenen voelen bevroren, eens in de zo veel tijd wiebel ik ze flink door mijn schoenen om ze wat warmen te krijgen. Dat mijn handen koud zijn boeit me niet. Eigenlijk vind ik de kou wel aangenaam voelen.
Ik vind het zo mooi hier. De bergen, de bomen, de sneeuw, de volle maan. Alles ziet er zo prachtig uit. Ik zou hier nog wel uren kunnen blijven zitten.
Maar toch is er iets. Ondanks dat alles zo stil, vredig en prachtig lijkt, is er iets niet pluis. Het voelt hier rusteloos. Ik sluit mijn ogen en adem diep in. De lucht is zo koud dat het pijn doet in mijn longen. Ik kan niet plaatsen wat mij zo ongerust en rusteloos laat voelen.
Plotseling neemt het rustelose gevoel toe.De lucht word zo kil. Alsof alle warmte er plotseling uit weg getrokken wordt. Ik open mijn ogen en hap angstig naar adem. Even leek het alsof ook de lucht van mij onttrokken werd, maar het is die kou die me naar adem liet happen. Angst bekruipt me. Achter me hoor ik zacht geschuivel. Ik sta op en draai me om. Mijn ogen worden groot en even lijkt het weer alsof ik geen adem meer krijg. Het bloed in mijn aders stolt en de kou word haast ondragelijk. Er staat een man. Een man met een bleeke, witte huid en ijsblauwe ogen. Dunne, witte slierten haar vallen over zijn schouder. In zijn hand houd hij een speer die gemaakt lijkt te zijn van ijs. Langzaam komt hij op me afgelopen. Ik kan niet bewegen, alsof ik bevroren ben. De kou word steeds heviger, het begint pijnlijk te worden. Het laatste wat ik voel is een ijskoude hand die zich om mijn nek sluit. Langzaam versprijd de onmenselijke kou zich door mijn lichaam, tot tenslotte mijn ogen ijsblauw worden.