007 * Louis Tomlinson

Als ik wakker schrik, is het van keiharde muziek. Wat weer van mijn wekker af lijkt te komen en kijk ik opzij naar het stuk ellende. Om dat ding gelijk uit te drukken met de snooze knop. Half negen. Fuck, ik ga nog te laat komen op de training. Even laat ik me achterover vallen en probeer ik me mijn droom te herinneren.

Wat werkt ook en zie ik een paar bruine ogen voor me. Die me vriendelijk en warm aankijken. Wauw. Voor het eerst in een lange tijd dat ik normaal geslapen heb en besef ik me ook dat ik glimlach. Ongelofelijk dat ik ook aan iemand anders denk. Liam. Even dommel ik weg.

Om opnieuw te schrikken van mijn wekker. Fuck, nu moet ik echt uit bed en mijn ontbijt kan ik wel vergeten als ik nog op tijd wil zijn. Ik stap snel uit bed en trek gelijk mijn sportkleding aan. Een schone trainingsbroek in mijn tas, schoon T-shirt, sokken en mijn voetbalschoenen. In de keuken grijp ik nog een paar mueslirepen en een flesje vruchtensap. Altijd in huis voor dit soort momenten.
***
Uiteindelijk ben ik nog net tien voor tien bij het voetbalveld. Waar ik gelijk doorloop naar de kleedkamer. Om opgelucht adem te halen en kan ik een stuk rustiger nu mijn voetbalschoenen aantrekken.

"Goeden morgen," hoor ik de coach zeggen. "Zo eerst warmlopen, dan een paar oefeningen en in twee groepen tegen elkaar." Hij draait zijn hoofd naar mij toe. "Heb je je verslapen, Louis."

"Ja, maar ik ben nog op tijd," lach ik en stop ik de veters stevig in mijn schoen. Na de dubbele knoop erin gelegd te hebben. "Zayn is nog later dan mij. Betekend dat dat je hem uit de spits haalt?"

De coach haalt zijn schouders op. "Hij heeft nog vijf minuten. En hij is een goede spits, samen met jou en Dane. Nou, lopen jullie, warmlopen."

Wetend dat hij wel voor flesjes water zorgt, lopen we allemaal naar het veld. Waar ik in de lach schiet want Zayn staat juist daar op ons te wachten. Met zijn sporttas bij de bankjes bij de zijlijn. "Kom op, we moeten warm lopen."

Zayn weet dan genoeg en komt hij naast me rennen. "Heeft de coach al iets gezegd?"

"Ja, warm lopen, een paar oefeningen en daarna in twee groepen tegen elkaar," vertel ik hem.

"Bedankt."

Ik knipoog naar hem en lopen we in een rustig tempo om het veld heen. Daarna de bekende sit ups en push ups.

"Oké, even opletten. Twee groepen," begint de coach. "Louis, Zayn, Nick, Dane, Erik en Marc. Jullie tegen de anderen. Pak een hesje."

Geconcentreerd speel ik de bal door naar Nick en hij weer naar Dane. Om vervolgens de bal naar Zayn te spelen en hij schopt hem in het doel. "In you're face, Greg."

Greg schudt zijn hoofd kort. "Zorg nou maar dat je morgen net zo speelt. Dan is de wedstrijd een makkie en kunnen we zo winnen."

Zelf ren ik achterstevoren terug naar onze helft. "Was ik wel van plan." Met een knipoog ga ik dan terug naar Sean, die de keeper is. Tegelijk valt het me op dat ik iemand op de tribune zie zitten. Bij trainingen komt er niet altijd iemand kijken en dat weet ik. Maar als ik beter kan kijken, herken ik Zayn's vriendin.

"Ogen op het veld, Tomlinson."

Ik krijg een duwtje.

"En dat is mijn vriendin," zegt Zayn.

Kort draai ik mijn hoofd naar hem om. "Relax, ik heb iemand anders in mijn hoofd zitten." Lachend loop ik bij hem weg om de bal te onderscheppen en kan ik nog grote ogen bij hem zien.

"Wie," wilt Dane weten, die het blijkbaar gehoord heeft.

Ik wuif het weg en weet ik de bal af te pakken. "Niet nu." Gelukkig houden ze ook op en schop ik de bal naar Dane.

Uitgeput lig ik op het veld met de anderen om me heen. "Hoe ziet het team er nu uit voor morgen, coach?"

"Bang voor je eigen positie, Tomlinson," lacht Nick.

De coach komt er bij zitten. "In de spits Louis, Zayn en Dane. Daarachter Nick, Greg, Sean en Tim," legt hij uit en laat hij de opstelling zien. "Vincent, jij in het doel," eindigt hij. "Dat was het wel voor vandaag. Een goede training. Ik hoop dat jullie morgen ook zo spelen als daarnet. Denk erom, niet met iemand naar huis gaan. Geld ook voor jou, Tomlinson. Ga douchen."

De verlossende woorden en lach ik er om.

"Dat wordt misschien nog lastig, sinds er iemand in zijn hoofd zit," proest Zayn het uit van het lachen.

Verontwaardigt kijk ik hem aan. "Je bent gewoon blij dat ik niet aan jou kom of je vriendin," kaats ik terug.

Het gezicht dat Zayn trekt, is werkelijk waar onbetaalbaar. Al trekt hij dan zijn schouders op. "Ja, die had ik kunnen verwachten van je."

In de kleedkamer trek ik alles uit en loop ik met een handdoek, shampoo en douchegel naar de douche. Als ik er net onder sta, hoor ik de anderen al.

"Zo, zo, en wie zit er dan wel in je hoofd?" Dane is gelijk te herkennen.

Ik vroeg me al af wanneer de vragen zouden komen. "Ik heb hem gisteravond pas voor het eerst gezien. Kom op zeg, ik moet hem nog leren kennen," geef ik aan.

"Wat is er met jou gebeurd?"

Door de bezorgde stem van Sean, kijk ik naar hem en volg ik zijn blik omlaag naar mijn buik. "Gisteravond, en nee, ik heb zelf niet eens terug geslagen."

Zayn knikt alsof hij trots is op me en kijkt dan even bezorgd naar mijn buik.

Waar overigens een mooie paarsblauwe plek laat zien met wat bruine vlekjes en in de vorm van een vuist. "Eigenlijk van iemand die een klant van me is."

Gelijk hoor ik wat gevloek. "Hoe durven ze dat te doen," gromt Zayn naast me. "Heeft die eikel dan niet door dat je hierdoor helemaal zijn uitkering kan stopzetten."

"Zou ik wel doen, als ik jou was," reageert Dane.

Ik schud mijn hoofd. "Nee, ik ga me niet verlagen naar zijn niveau. Hij sloeg me omdat ik hem gekort heb maar ik heb de regels niet verbroken. Of dat ik de regels verzin, dat is het beleid en daar heb ik geen invloed op." Met wat shampoo op mijn hand, wrijf ik het in mijn haar. "Behalve dat, als hij even na had gedacht, dan had hij kunnen weten dat dit geen zin heeft."

"Hé, even over straks. Ik kan een busje lenen van mijn werk," begint Zayn naast me. "Dus als je me je oude adres geeft, kom ik daarheen en dan laden we wat van je spullen in. Inclusief je matras en koelkast."

Ik hoop echt dat het vandaag lukt. "Ja, is goed," knik ik naar hem.

"Oh, even daarover," vervolgt Zayn. "Mijn partner heeft ook zijn hulp aangeboden. Is het erg dat hij meehelpt?"

Als ik eerlijk moet zijn, is dat mooi meegenomen. "Nee," schud ik mijn hoofd. "Niall komt ook helpen."
***
Rondkijkend in mijn oude flat, kan ik zien dat bijna de helft in dozen staat. Klaar voor transport. Mijn koelkast heb ik leeg gehaald. Niall heeft weer mijn slaapkamer gepakt en het bed afgehaald. Wanneer de bel gaat, tape ik net een doos dicht en loop ik snel naar de deur. Om dan Zayn's stem te horen en druk ik op de knop van de portiekdeur. Ik zet zelf de voordeur open en ga ik terug naar de keuken.

"Lou," klinkt het.

Ik roep wat terug en loop ik naar de woonkamer. Even wil ik Zayn begroeten als ik op mijn plek bevries. Wat doet hij hier? Ik slik moeizaam en worden mijn ogen vanzelf naar een paar bruine ogen gezogen. Alsof mijn wereld voor een seconde stil staat.

Wacht even. Zayn heeft gezegd dat zijn partner.... Zijn partner?! Wat de fuck. Liam is zijn partner. Dus hij heeft gelogen. Hij zei dat hij iemand kende bij de politie. Dat wil ik wel geloven maar toen ik hem afgelopen nacht zag, ontkende hij dat hij bij de politie zit. Daarom dus die vragen. Net als die nieuwsgierigheid.

Langzaam kom ik in beweging en voor iemand iets kan doen, sla ik Liam met een vlakke hand in zijn gezicht, die hij gelukkig niet aan zag komen. "Je loog tegen me," snuif ik.

"Louis, wat is er?" Zayn probeert mij gelijk weg te trekken bij Liam vandaan.

"Ik ben hem gisteravond tegen gekomen in de kroeg," zegt Liam dan rustig. Alsof de klap hem niks doet. "En ik wilde niet gelijk zeggen dat ik bij de politie zit..."

Ik schud mijn hoofd. "Daarom stelde je dus die vragen. Dat je nieuwsgierig bent. Voelde het soms aan als je werk om me thuis te brengen nadat ik geslagen was," ga ik tekeer.

"Louis, kalmeer." Niall staat nu opeens voor me en dwingt hij me om hem aan te kijken. "Rustig."

Ik heb Niall al een uur geleden verteld wat er gebeurd is. Ook wat er tussen Liam en mij gebeurd is. "Dat wil ik, geloof me." Ik kijk kwaad naar Liam.

De man kijkt me echter onschuldig aan.

Damn it, ik zou het hem bijna nog willen vergeven ook. Alles zodat ik die puppy ogen niet hoef te zien.

"Het spijt me daarvoor." Slechts voor een moment ontwijkt hij mijn blik. "En trouwens, ik was niet aan het werk. Als ik tegen iemand zeg wat voor werk ik doe, willen ze van me afkomen. Dus mijn werk maakt het wat lastiger om nieuwe vrienden te maken."

Alleen maar om vrienden te worden dat hij niet wil zeggen wat voor werk hij doet. En hij was dus niet aan het werk. Fuck. Heb ik weer.

"Kunnen we overnieuw beginnen," vraagt hij voorzichtig. "Ik ben Liam Payne, een vriend en collega van Zayn." Hij steekt zijn hand uit naar me.

Ik kijk van Niall naar Zayn. Beide met een blik dat ik hem op zijn minst een kans moet geven. Nou ja, hij had een paar goede argumenten. "Vooruit dan," aarzel ik wat. "Louis Tomlinson." Kort schud ik zijn hand en laat ik al los.

Dan breekt er een glimlach door op Liam's gezicht en laat het zijn ogen stralen. "Wat wil je vandaag in ieder geval overbrengen?"