005 * Louis Tomlinson

Overleven.

Zo voelt het bijna aan elke dag. Dat ik alles doe om de dag door te komen. Mijn motivatie om te gaan werken, lijkt verdwenen te zijn. Op de dag zelf had ik een paar afspraken en heb ik zelfs nog een mail gestuurd naar Zayn omdat degene die hij zoekt, vandaag een afspraak had en gewoon gekomen is.

Zelfs glimlachen wordt wat moeilijker en voel ik me af en toe wat eenzaam. De glimlach die ik soms laat zien, is voor mij niet meer dan een masker. Gewoon om te laten zien dat het wel goed gaat.

Maar nu...

Nu ben ik al onderweg naar de training en staat mijn sporttas op de stoel naast me. Mijn hobby voor voetballen, is het enige lichtpuntje. Dat en mijn vrienden. Dat zorgt ervoor dat ik nog elke ochtend wakker wordt. Aan de andere kant, sommige van hen hebben een vriendin. Vooral de helft van het voetbalteam.

Met een zucht parkeer ik mijn auto en stap ik, met mijn sporttas, uit. Om de tas over mijn schouder te hangen, en doe ik mijn auto op slot. Vervolgens loop ik het gebouw in naar de kleedkamer.

"Hé, Lou, alles goed?"

De vraag lijkt zo makkelijk van iemand te komen. Het antwoord is lastiger. Deze jongens kunnen er misschien doorheen kijken. "Prima," antwoord ik en rits ik mijn tas open. "Is de coach er al?"

"Ja, net nog gezien. Volgens mij is hij al op het veld," knikt Dane.

De deur van de kleedkamer gaat weer open. "Hey jongens," klinkt de aangename stem van Zayn, die ik gelijk herken.

Al trek ik zelf mijn shirt uit en het T-shirt aan. Daarna mijn trainingsbroek en de voetbalschoenen. "Hey Zayn," reageer ik vlug. Voordat hij er iets van wilt zeggen.

"Weet je het zeker dat je niks wilt drinken na de training," vraagt hij nog een keer.

Ik knik vanzelf. "Ja, ik heb nu de sleutels en vandaag en morgen ga ik wat kleine dingen doen. Maar ik wilde wel je hulp vragen voor zaterdag. Dan wil ik mijn koelkast en matras overbrengen..."

"Ik neem wel een busje van mijn werk," glimlacht Zayn met een knipoog. "Ruimte genoeg voor al je spullen."

Dane schudt zijn hoofd kort. "Ga je verhuizen, Lou?"

Opnieuw dat ik knik. "Ja, ik heb al wat gevonden," zeg ik en pak ik nog de trainingsvest. Waarvan ik weet dat die over een kwartier uit gaat. Samen met nog een flesje water loop ik dan de kleedkamer uit.

Zayn komt naast me lopen en heeft hij zich snel omgekleed. "Geen probleem. Zullen we zaterdag na de training afspreken waar en hoe?"

"Oké, praten doe je maar in je eigen tijd. Eerst warm lopen," roept de coach.

Daardoor haal ik mijn schouders op en leg ik mijn flesje water neer. Om dan te beginnen met de warm up. Wat altijd een rondje rond het veld is. Daarna wat sit ups, push ups en dan komen de oefeningen met de bal.

Pas na anderhalf uur voel ik me wel uitgeput. Op een goede manier, dat weer wel. Ik laat me op de grond vallen en pak ik mijn flesje water. Welke weer gevuld lijkt te zijn en weet ik dat de coach altijd zorgt dat we genoeg te drinken hebben.

"Nog doelschoppen en dan vind ik het wel genoeg voor vanavond. Vrijdag tegen elkaar in kleine groepen," geeft de coach aan.

Gelijk weet ik dat hij dat altijd doet om te kijken waar we meer aandacht aan moeten besteden. En meer van dat soort dingen.
***
Ik draai de lamp in de fitting en stap ik van de stoel af. Om gelijk te proberen of hij het doet door de schakelaar aan te doen. Tevreden zie ik dat de lamp het doet en met een flauwe glimlach doe ik de matglazen kap erop. Weer een lamp die hangt. Dat intussen de derde lamp is. Nu zijn de ledlampen, die eerst bloot hingen, verborgen onder een plafonnière.

Veel beter zo. Op een moment als dit, is het altijd fijn want dan ben je ook echt trots op je eigen werk. Net als dat je er dan meer van geniet omdat je het zelf gedaan hebt.

Morgen een paar staande lampen halen na mijn werk. Samen met een tafel en stoelen. Hier wil ik echt nieuwe meubels in hebben. Puur om weer wat afstand te kunnen nemen.

Voor een moment gaat er een verdrietig gevoel door me heen. Ik doe het niet om je te vergeten maar ik heb een nieuwe start nodig. Zuchtend loop ik naar de keuken voor wat te drinken.

Misschien als ik verhuisd ben, mijn moeder uitnodigen. Weet ze gelijk waar ik woon. Ik knik in mezelf en neem een slok drinken. Tegelijk kijk ik rond. Veel kan ik niet meer doen. Een blik op mijn horloge en ik zie dat het bij half twaalf is. Tijd om naar huis te gaan.

Eenmaal thuis gaat alles vanzelf. Het gebruikelijke rondje, mijn kleding klaar leggen, de wekker controleren. Even haal ik diep adem en kruip ik in bed.

Morgen geen training. Juist op die avonden is het moeilijker dan anders. Ho even, ik kan wat... Nee, toch maar niet. Anders moet ik nog drie keer tanken deze week. Liever met een busje. Dus... ik kan morgenavond wel het een en ander in gaan pakken. De helft van mijn kleding. Of de helft van de keuken. Ja, ik kan wel dozen gaan halen.

Ik draai me op mijn rug en staar naar het plafond. Daarbij mijn gedachten de vrije hand gevend. Om dan toch weer een gezicht te zien met groengrijze ogen. Een glimlach wat voor kuiltjes zorgt in zijn wangen. Krullend haar en uitnodigend dat je gewoon je handen er doorheen wilt halen. Altijd op dit soort momenten dat ik hem echt mis. Hoe hij me knuffelt. Of hoe hij anders altijd in mijn armen ligt in bed, terwijl hij de langste van ons is. Was. Was, hij is er niet meer. Mijn ogen prikken wat en dring ik de paar tranen weg. Ik dacht dat het juist beter ging maar ik kom bedrogen uit. Nu zijn het soms de nachten die het moeilijkste zijn.