Fault 24.

5 augustus 2015 || Louis Tomlinson

Het korte moment waar Liv en ik elkaar even in de ogen staarden leek uren te duren, maar ik werkelijkheid waren het amper 10 seconden. Maar die 10 seconden bewezen alleen maar dat de magie tussen mij en Liv lang niet verdwenen was.
"Ik heb die trui nog steeds." zei Liv, niet harder dan een fluistering. Ik grinnikte zachtjes. "Dat meen je niet?'
"Jawel, hij is alleen een beetje versleten en ligt ergens onderaan in mijn kledingkast."
Liv en ik konden allebei een lach niet tegenhouden. Ik nam nog een foto tussen mijn duim en wijsvinger en bekeek hem. Liv liep met haar blote voeten door het gras, haar bruine haren wapperden in de wind en ze keek lachend naar de lens van de camera. "Wauw, die fotograaf heeft talent!" zei ik, doelend op dat ik deze foto genomen had. "Haha, ja dat heeft hij. Tegenwoordig vult hij stadia vol gillende meisjes die hem aanbidden." Zei ze.
"Dat moet zo cool zijn! Maar ik weet zeker dat zijn hart maar voor een meisje bestemd is." Liv wist wel dat ik op haar doelde, ze liet het alleen niet merken. Zo was ze nooit geweest, altijd een beetje terughoudend en licht onzeker van hoeveel mensen om haar gaven of hoe speciaal ze eigenlijk wel niet was. Ze glimlachte verlegen en haar bolle wangetjes kleurden roze.
"Het spijt me dat ik weg liep en niet eens probeerde om het te begrijpen." zei ik.
"Dat geeft niet, ik begrijp het wel. Ik had in jouw plaats waarschijnlijk het hele restaurant bij elkaar geschreeuwd."
De manier hoe we beiden hier op de grond zaten, ik op mijn hurken en Liv op haar knieën omringt door foto's vol mooie herinneringen. Het deed wat met me. Het liefst van al wilde ik deze stapel foto's vervolledigen tot het punt waar we allebei oud en grijs zijn. Maar ik wist dat dat niet zomaar kon, we zouden eraan moeten werken, en deze keer moesten we naar elkaar luisteren.
"Laten we opnieuw beginnen. Hallo, mijn naam is Louis" Ik stak mijn hand naar haar uit. Liv begon vrolijk te lachen waarna ze mijn hand beetnam en deze schudde. "Aangenaam Louis, mijn naam is Liv"
Het gesprek ging nog even door, we praatten over van alles en nog wat, Liv ging thee zetten voor ons beiden. We lachten en vertelden elkaar wilde avonturen alsof we elkaar net ontmoet hadden.
"Ik vertrek zaterdag naar Parijs voor het Europese deel van de tour." Zei ik. Hoe graag ik ook hier wilde blijven om aan de nieuwe start met Liv te werken, ik wist dat ik er niet onderuit kon. Ik kon mijn fans niet teleur stellen.
"Oh, wat leuk! Voor hoelang ben je weg?" vroeg ze.
"8 weken, daarna heb ik weer een week vrij en daarna gaan we naar Amerika"
Ik bedacht me opeens dat het helemaal niet zo moeilijk was om het nieuwe begin van Liv en mij verder te zetten terwijl ik op tour was. Voor zover ik wist had Liv hier geen verplichtingen, ze had geen werk en haar studies waren afgerond.
"Waarom ga je niet mee?" vroeg ik dan maar zonder er verder over na te denken.
"Mee naar Parijs?" Liv had een wenkbrauw opgetrokken en keek me ongelovig aan. "Ja, en naar Brussel en Amsterdam en naar de rest van Europa?"
"Louis, meen je dat? Je overvalt me wel een beetje. Vind je manager dat wel goed? En je vrienden? Ga ik niet in de weg lopen? En wat met je fans, wat als ze me ontdekken?" De vragen stroomden als een waterval uit haar mond.
"Maak je niet zo'n zorgen. Alles komt wel goed. We vinden wel een manier om het te laten werken."
"Dan ja, heel graag!" Zei Liv enthousiast.
En voor ze er erg in had, had ze haar lippen op de mijne gedrukt.