05

Jasper heeft besloten dat het leuk is om me de hele weg naar huis te plagen met de reactie van James toen hij de auto zag. Ik rol met mijn ogen en ben blij als ik eindelijk het pad met de bekende, diepgroene bomen voor ons zie opdoemen. Ik zet mijn blik op oneindig en wacht geduldig af totdat Jasper eindelijk klaar is met zijn bui. Opeens is het stil. Ik laat het even op me inwerken. Jasper is stil, maar de auto onder ons beweegt nog. 'Wat is er?', vraag ik hem, maar het blijft stil. Ik kijk naast me en zie hem met een gepijnigde blik naar de weg staren. Ik tik hem aan. 'Jasper, wat is er?', vraag ik opnieuw, harder dit keer. 'Thuis', is het enige antwoord dat hij geeft. Ik zucht en draai me weer naar het raam.

De witte voordeur gaat soepel open en de melodie van een klassiek muziekstuk vult gelijk mijn oren. Ik loop snel de trap op en de woonkamer in. Daar zit iedereen. Mijn vader achter de piano, Esme en Carlisle in de keuken, Rosalie en Emmett voor de televisie en Alice met wanhopige blik bij het grote raam. Haar blik veranderd gelijk als Jasper achter mij aan naar binnenkomt en ze vliegt hem gelijk om de hals. Gezamenlijk verlaten ze de grote kamer en even later zie ik ze door het raam door de bomen sprinten. Iets verteld mij dat zij allang weten wat er allemaal gaande is. 'Renesmee', zegt mijn vader terwijl zijn vingers moeiteloos de melodie blijven spelen. Ik kijk zijn kant op en hij wenkt me met zijn hoofd. Net als vroeger neem ik plaats naast hem op het krukje. 'Hoe was je eerste dag?', vraagt hij me terwijl de melodie een lagere toon aanneemt. Ik zucht en denk eens na. 'Prima, precies wat ik had verwacht van een eerste schooldag. Al leek de meneer bij de administratie jullie wel allemaal te kennen', antwoord ik en Edward grinnikt. 'Edward, ben je er klaar voor?', zegt Carlisle vanaf de andere kant van de kamer en meteen stopt hij met piano spelen. Hij knikt één keer kort, pakt me bij mijn hand en trekt me in een snelle beweging naar de bank in het midden van de kamer.

Ik kan mijn oren niet geloven. 'Renesmee, zeg iets', smeekt Esme, maar ik kan niet anders dan voor me uit staren. 'Moet ze misschien wat water?', oppert Rosalie, maar ik zie Carlisle vanuit mijn ooghoeken zachtjes zijn hoofd schudden. 'Dus, als ik het goed begrijp, heeft de Volturi mijn moeder en zullen ze haar niet vrijlaten tenzij ze mij krijgen?', zeg ik hardop, en ik hoor de breuk in mijn stem. 'Zo ongeveer', beaamt Carlisle. Hij beent door de kamer en zakt vlak voor mij door zijn knieën zodat hij recht in mijn ogen kan kijken. 'Renesmee, ik dacht ook dat hun fascinatie en bewondering in jou na al die jaren wel over zou zijn. Maar als ik één ding weet van de Volturi, dan is het wel dat ze over lijken gaan om te krijgen wat ze willen. We wilden het eerst zelf oplossen, maar we kunnen Bella niet terugkrijgen zonder jouw hulp', zegt hij met rustige stem, en ik moet hem meegeven dat al zijn jaren al arts hem goed hebben gedaan. Ik hoor geen spatje emotie in zijn rustige, zakelijke stem. 'Mijn hulp? Is het niet meer een opoffering?', vraag ik en ik trek een wenkbrauw omhoog. Carlisle haalt zijn schouders op. 'Misschien wel, maar ik weet zeker dat jouw moeder hetzelfde voor jou zou doen. Denk er even een nachtje over na, dan hebben we het er morgen na school wel verder over', antwoord Carlisle, en blijkbaar was dat het teken voor iedereen om weer verder te gaan met waar ze mee bezig waren. Mijn vader weer achter de piano, en de rest verspreid door de kamer. Ik kijk even rond en loop dan naar mijn bloedmooie, blonde tante. 'Rosalie? Wil je met me mee jagen?', vraag ik haar zacht. Een fonkeling verschijnt in haar ogen en ze knikt gelijk. Ik glimlach en ga haar voor naar buiten. Als ze nou toch eens zou weten...