04

Terwijl Jasper snel maar beheerst door de straten glijdt, denk ik nog steeds na. Mijn ogen glijden langs de bomen die snel voorbij schieten. 'Ik denk, omdat mijn moeder je ook nooit echt snapte. Ik heb er een beetje mijn taak van gemaakt om uit te vinden wie je nu echt bent', mompel ik uiteindelijk zacht. Ik hoor een zachte grinnik naast me en daarna het geluid van Jasper die diep inademt. 'Bella was inderdaad altijd al erg gedreven om uit te vinden wie ik ben', antwoord hij en ik denk verdriet in zijn stem te horen. Een naar, dreigend gevoel vormt zich in mijn onderbuik maar die wordt al snel overgenomen door de ongewone rust die Jasper uitgeeft. 'Waarom maak je je zo een zorgen?', vraagt hij met een korte blik opzij, en nu is het mijn beurt om diep in te ademen. 'Wat bedoelde mijn vader met de Volturi? Wat hebben die ermee te maken dat mama weg is?', kaats ik de bal terug. 'Dat vertel ik je zodra je thuiskomt van school', is het enige wat Jasper zegt en pas dan merk ik dat we stilstaan. Ik richt mijn blik weer op het raam en zie een groot, stenen gebouw voor me. 'Dit is de school waar wij ook allemaal op hebben gezeten, inclusief je moeder. Dit is de plek waar we haat ontmoet hebben. Welkom op Forks High School', zegt Jasper grimmig en hij buigt zich mijn kant op om mijn deur te openen. Dit is duidelijk het teken voor mij om uit te stappen, dus ik pak mijn rugzak en stap de auto uit. Jasper glimlacht nog even kort voordat hij de motor weer laat razen en ik zwaai hem schaapachtig na. Pas als de zilveren sportauto uit zicht is verdwenen durf ik me om te draaien. Het gebouw lijkt ineens erg dreigend en ik pak alle moed bij elkaar voor ik richting de administratie loop. Ik blijf maar tegen mezelf zeggen dat ik me als mens moet gedragen en ik trek mijn gezicht in een glimlach als ik bij de balie aankom. 'Goedemorgen, jongedame', zegt de kalende man achter het bureau. Ik knik vriendelijk en wens hem een goedemorgen. Hij trekt een wenkbrauw op en ik bedenk me ineens dat ik waarschijnlijk heel anders klink dan de 'gewone' leerlingen. 'Laten we eens kijken, Renesmee Cullen?', zegt de man en ik knik opnieuw. 'Jij bent toch niet toevallig de dochter van Edward en Bella?', vraagt hij en zijn andere wenkbrauw volgt nu ook van verbazing. Ik knik opnieuw, weifelend dit keer. 'Nee maar! Het is een wonder! Welkom, mevrouw Cullen! Wat een eer dat jij onze school komt verblijden met jouw aanwezigheid', roept hij ineens uit en ik kijk hem vol verbazing aan. 'Mijn excuses, het is een eer om te zien dat er opnieuw een Cullen op deze school komt. Het is een feit dat de Cullens bekend staan om hun goede cijfers, ik hoop van harte dat jij in jouw ouders voetsporen treedt', legt hij uit terwijl hij een kaart en een lesrooster in mijn handen drukt. Ineens snap ik het en ik glimlach breed. Hij kijkt me even verdwaasd aan. 'Je hebt de schoonheid van je moeder', stoot hij uit en ik bedank hem voor ik me omdraai en het kantoortje uit loop. Buiten miezert het zacht, iets wat onvermijdelijk is. Ik gooi mijn capuchon over mijn krullende haar en volg de stoet leerlingen naar het hoofdplein. Ik kijk van mijn lesrooster naar mijn kaart en zie dat ik in gebouw 3 moet zijn. Ik kijk om me heen en zie een gebouw met een grote, witte 3 op de zijkant. Hoewel de verf aardig begint af te bladeren, is de tekst nog goed te lezen. Ik grijns en loop snel richting het gebouw. Ik begin de dag immers met mijn favoriete vak, geschiedenis.

De laatste bel klinkt door het stille lokaal en ik pak rustig mijn spullen bij elkaar. 'Renesmee?', hoor ik een onbekende stem zeggen en ik richt mijn blik omhoog om te zien van wie de stem afkomstig is. Ik herken de jongen voor me niet en trek vragend een wenkbrauw omhoog. 'Sorry, ik vergeet me helemaal voor te stellen. Mijn naam is James Newton', zegt hij vrolijk terwijl hij zijn hand naar me uitsteekt. Ik pak de hand aan terwijl ik me ineens iets bedenk. 'Newton? Die naam ken ik!', stoot ik uit en James begint te lachen. 'Dat zou erg goed kunnen! Jij bent de dochter van Bella Cullen, toch?', zegt hij nog even vrolijk. Ik knik en zijn glimlach wordt zowaar nog breder. 'Mijn vader is Mike Newton, hij was een klasgenoot van Bella, ik bedoel jouw moeder. Wat een toeval dat we elkaar hier tegenkomen!', legt hij uit terwijl ik mijn rugzak over mijn schouder werp en het lokaal uitloop. Hij blijft me volgen tot aan de parkeerplaats en kijkt verbaasd op van de zilveren sportauto die daar staat te wachten. 'Is dat jouw auto?', vraagt hij waarderend en ik haal mijn schouders op. 'Tot morgen', zeg ik met een glimlach voor ik de auto instap en James verbaasd achterlaat.