1. Date

Aiden pov

Ik lig languit op Emiels bed, na te denken over mijn leven. En dat is echt een klus. Ik ben blij dat ik deze zware klus op me heb genomen, het Aiden zijn. Want het is niet voor iedereen weg gelegd.

"Aiden je cola," Emiel staat naast mijn bed en laat een glas aan me zien.

"Ja prachtig." Ik kijk naar het glas.

"Wil je het aanpakken?" Emiel draait zonder reden met zijn ogen.

"Nee," zoals ik zei. Niet voor iedereen is de klus weg gelegd, en zeker niet voor Emiel. Dat joch weet niet eens wat nadenken is. "Ik denk."

"Dat je dat kunt." Emiel zet het glas op zijn bureau neer en knikt me toe. Zo te zien bewondert hij mijn krachten. "Dat jij niet kan denken betekent het niet dat ik het ook niet kan, Emiel." Ik duw met mijn vingers tegen mijn slaap aan.

"Waar slaat dat op?"

"Ik sla nergens op. Denk eens na voordat je iets zegt." Ik sluit mijn ogen. Onee, wacht.. Dat kan hij niet. "Dat neem ik terug."

Emiel zucht en laat zich naast me neerzakken. "Wat gaan jullie doen?"

"Geen idee." Steven heeft me gisteren voorgesteld om vandaag op date te gaan. Nee, eigenlijk ben ik gedwongen. Maar ik wil hem niet laten overkomen als een één of andere agressief persoontje. "Hij sloeg me in elkaar en daarna zei hij dat we vandaag wat gingen doen met z'n tweeën."

"Wacht, wat?"

"Ja, met zijn tweeën. Dat zei hij heel duidelijk. Sorry Emiel, het ziet er naar uit dat je niet mee mag met ons. Loner."

"Ik begrijp dat Steven je in elkaar slaat." Ik krijg een mep tegen mijn been. Ik leef in een agressieve situatie. "Je doet me pijn," ik hap dramatisch naar lucht en duw mijn handen tegen mijn been aan. Ik voel nog een klap en dan vliegt de deur open en stapt Steven binnen. "Aiden, we gaan."

Gelukkig

Mijn redder is gearriveerd.

"Steven!" Ik duw Emiel opzij, die zichzelf weer tegen me aan bombardeert. "Red me!"

"Je hebt tien seconden om uit dat bed te komen of je hebt echt iemand nodig om je leven te houden."

"Ja! Hoor je dat Emiel!" Ik duw tegen mijn beste vriend aan die me aan het pletten is. Emiel schiet in de lach. "Hij heeft het tegen jou." Dan gaat hij van me af en duwt hij me overeind. Ik strompel naar voren toe en sla mezelf tegen Steven aan. "Hai."

Steven kijkt me even aan. Trekt een wenkbrauw op en schudt zijn hoofd. "Poets je tanden man."

Hij houdt van me.

Twee minuten later zitten we in Stevens auto. Met een kauwgompje rijker. "Waar gaan we heen Steef?"

"Zeg ik niet," grijnst hij.

"Oke," ik pak de deurklink beet en duw de deur open. Steven schiet plotseling voor me langs en rukt de deur achter me dicht. "Wat doe je?!" Hij ziet er lichtelijk gefrustreerd uit. Ik frons. "Ik wilde even uitstappen?"

"Aiden, we rijden op de snelweg!"

"Dus?"

"Geen wonder dat je moeder kinderslot op haar auto heeft zitten." Zijn ogen priemen mijn kant op, maar ik snap zijn statement niet bepaald. Opeens met opmerkingen smijten, dat is ook niet bepaald aardig. "Dan doe ik de radio wel aan," ik steek mijn hand uit maar Steven mept hem weg.

Dit is niet echt bepaald een leuke date..

"Nee, jij zet toch rotzooi op."

"Ik hou ook van jou!" blur ik uit. Ik sla mijn armen over elkaar heen en kijk dan naar buiten. Leuheuk! De hele week word ik al in elkaar geslagen. En weet je wat het resultaat is? Niks!

Ik zou eigenlijk de politie in moeten schakelen. Maar nee, ik ben te lief voor deze wereld.

"We zijn er," kondigt Steven aan. Ik kijk op en zie dat we op een parkeerplaats terecht zijn gekomen. "Originele date, dat moet ik toegeven." Ik heb niet zo vaak gehoord van een parkeerplaatsdate.

"Het was dit of het pannenkoekenrestaurant."

"Ik hou van pannenkoeken! Mijn ziel bloeit al op bij het ruiken van pannenkoeken. Ik bloei mee. Als een mooi vlindertje uit een cocon."

Stevens gezicht betrekt. "Ik ben oprecht een gelukkig mens dat we daar niet zijn gaan eten."

Ik wil niet veel zeggen maar Steven ziet er niet gelukkig uit.

"Dus," mijn ogen glijden over de parkeerplaats heen. "Mooie plek hè? Om je auto kwijt te raken." Ik tik tegen het raam. Prachtig..

Steven kijkt me aan. Ik denk dat hij stiekem toch een beetje trots is op het feit dat we hier onze date hebben. Ach, hij mag oprecht trots zijn dat ik zijn vriend ben.

Steven stapt uit en ik volg zijn voorbeeld. We gaan nu vast en zeker de parkeerplaats aanbidden. En omdat steven zo blij is om deze date zl ik dat ook maar even gaan doen.

Ik steek mijn handen in de lucht en zucht dan even, voor ik mijn lichaam heen en weer laat zwaaien. "Aaaahmmm!" mompel ik over de parkeerplaats. Ik zak door mijn knieën en buig dan voor het as. "Peace."

"Ik ga hier niet eens meer op reageren," Steven klinkt niet erg enthousiast. Ik kom verontwaardigd overeind. "Owja? Kan jij het beter dan?"

"Nee, en dat wil ik ook niet." Steven pakt me beet bij mijn hand en trekt me vervolgens de stoep op, weg van onze dateplek. "Oké, je kent de coopers toch?"

Ik knik. Het is een chique restaurant waar je tijden van te voren moet reserveren. Mijn ouders zijn er een keer geweest. Volgens Mama was het een geweldig restaurant. "Ja, dat is waar alle rijke lui heengaan." Blijkbaar waren mijn ouders vroeger rijk.

"Ja. En nu gaan we daar eten en je gedraagt je."

Oh... Dit is veel beter dan de parkeerplaats!

We lopen naar binnen, waar een ober onze jas aanneemt en ophangt. Het werk wat ik Emiel ook zie doen. We komen bij een vrouw aan die achter een soort troon staat...

Waarom sta ik daar niet?!

"Hallo. Kan ik u helpen?"

"Ze staat op mijn plek Steven!" Sis ik terwijl ik naar de vrouw wijs. Steven draait zich naar me om en hij kijkt nog altijd ongelukkig. "Aiden, doe normaal."

"Oké!" Ik steek mijn duimen op. "Dat lukt me."

"Ik betwijfel dit," Steven schudt zijn hoofd. "Nevermind. Doe in ieder geval je best. Denk na voor je iets zegt. En denk vooral na voor je iets doet." Hij fronst zijn wenkbrauwen. "Dus wat doe je als je iets wilt zeggen?"

"Nadenken."

"En als je naar de wc gaat?"

"Nadenken."

"En ademen?"

"Nadenken!" dreun ik op.

"En vooral als je wilt gaan ademen. Denk je na. Soms kan je maar beter stikken," hij knikt naar me en draait dan om naar de vrouw die op ons wacht. Ze heeft een geschrokken blik, die ik niet kan plaatsen. We hebben niks verkeerds gedaan.

Steven zegt zijn naam en de vrouw loopt vervolgens voor ons uit de zaal in. Wat mij de gelegenheid geeft om op mijn plek te staan. Ik schiet achter de troon en zie een soort tekenblok met allemaal namen. Zelfs onze naam staat erop!

Om mijn leven meer duidelijkheid te geven kras ik alle mensen door op de kaart. Behalve ons. Zo kunnen ze goed zien wie er belangrijk zijn.

Als ik tevreden opkijk zie ik Steven staan. "Aiden," zijn stem klinkt laag. "Heb je nagedacht?"

"Nee," beken ik. Steven pakt me bij mijn arm beet en sleurt me naar de vrouw toe. Haar ogen zijn zo groot dat ze bijna uit haar kassen vallen. Waarschijnlijk heeft ze nog nooit zo'n geweldige intree gezien. Om het af te maken maak ik er een dansje bij "tata-tjaaa!" en eindig ik bij een pose.

"Het spijt me bij voorbaat al." Bromt Steven.

Dat vind ik wel erg kort door de bocht. Hoe kan je al voor iets vergeving vragen voor je wat mis doet?

We lopen de vrouw achterna en schuiven aan. Het is een tweepersoons tafeltje met een kaars erop. Hoe romantisch! Ik kan gewoon niet geloven dat ik een Steven echt op een date zijn.. In een restaurant met een romantisch kaarsli...

Laat maar. Steven heeft hem uitgeblazen.

"Had u al wat te drinken gewild?" Dit keer staat er een man naast onze tafel. Hij heeft een pak aan. "Die vent ziet er nog beter uit dan jou, en hij is zelfs aan het werk." Ik geef Steven een blik.

"Wen er maar aan," bromt hij. "Een bier."

De man schrijft het op een soort kladblok en kijkt dan mijn kant op.

Oh sjees.. Hij is me zeker aan het natekenen.

Dan moet het ook een mooie tekening worden!

Ik doe mijn armen in de lucht en zet een geweldig gezicht op. Speciaal voor de man, zodat hij een geweldige tekening kan maken.

Steven verpest het talent van de man door me een schop te geven. Ik kreun en wrijf over mijn scheen heen.

"Geef hem maar water. Hij heeft al genoeg energie gehad."

Ik schud mijn hoofd. "Deze keer dacht ik na. Ik wil ook bier."

De man kijkt me aan. "Bent u achttien?"

"Ja," ik knik. "Ik mag er wel niet groot uitzien maar ik heb kanker," ik wijs naar mijn neustampons. "Al vijf jaar daarom ben ik wat onderontwikkeld. Komt door de medicijnen en af en toe weinig eten."

"Pardon," zegt hij verontschuldigend. Vervolgens geeft hij een kaart en wijst hij naar een dame. "Zij helpt u verder deze avond. Als u een keuze heeft gemaakt, laat het ons weten." Hij knikt vriendelijk. "Heb een prettige avond." En dan verdwijnt hij.

Steven kijkt naar me. Hij heeft een scheve grijns op zijn gezicht. "Leugenaar, je bent zeventien."

"En een half. Afgerond achttien." Ik kijk het restaurant rond. Overal zitten stelletjes te eten. De meeste rond de dertig. Iedereen is netjes gekleed en het restaurant is ook sfeervol aangekleed. Balken op het plafond, warme tinten op de muren, kaarslicht en sfeerlampen. Zelfs de bediening is strak in het pak.

Ik voel Steven me hand beetpakken. Ik kijk op. Steven glimlacht kort naar me, wat zelden is. "En, wat wil je eten?"

Behendigd open ik de kaart met een hand. Het feit dat Steven naar m'n hand grijpt vind ik fantastisch. Het geeft me een warm gevoel in mijn onderbuik. De momenten dat Steven romantisch met me doet kan ik bestempelen als zeldzaam.

En ik zal ze koesteren.

"Stop met mijn hand te likken."

Oké. Ik koester wel niet.

"Ik denk dat ik," ik laat mijn ogen over de kaart glijden en ik frons. "Steven, zie die prijzen."

"Niet naar kijken."

"Maar," ik schud mijn hoofd. Dit is veel te duur..

"Ik heb genoeg geld Aiden, kijk wat je wilt eten niet naar domme getallen." Hij knijpt in mijn hand en ik concentreer me op de gerechten die beschreven staan op de kaart. "Ik neem denk ik gemarineerde kip." Ik knik naar mezelf. Goed idee. Af en toe hebben kip en ik een betere relatie dan dat ik en Steven hebben.

"Heeft u een keuze kunnen maken?" Er verschijnt een vrouw naast ons aan de tafel. Ze heeft een bolle buik, waaruit ik kan vastmaken dat ze zwanger is. In haar handen heeft ze ook een kladblok. Ze is net gekleed in het zwart en wit en haar haren zitten vast in een knot.

"Een biefstuk," laat Steven weten. "Voor mij een gemarineerde kip." Zeg ik vervolgens.

De vrouw knikt en legt vervolgens nog een kaart bij ons op tafel. "Hier kunt u de sausjes aankruisen die u wilt hebben." Legt ze uit. Haar zwangere ledemaat hangt mee over de tafel heen. Nog even en haar ongeboren baby schuift zich aan bij ons aan tafel.

Ik had altijd al een kinderwens gehad, maar dit gaat me te ver. Steven is er vast en zeker nog niet klaar voor, en ik ook niet. Bevallingen geven altijd zo'n bende. Vooral als je twee mannen met een lege maag hebt, dan vallen er regelrecht mensen flauw.

"Hoe ver bent u al?" Ik leg mijn hand op haar buik om de baby te behouden erin te blijven. Eerst eten.

De vrouw kijkt me verontwaardigd aan, terwijl ik haar buik wrijf. "Ik ben niet zwanger!" Sist ze naar me.

"Oh," ik wrijf over haar ver heen. "..Wel lekker zacht," complimenteer ik haar vervolgens. Ik knijp nog eventjes in haar buik en trek dan mijn hand terug.. Het is ook een beetje lullig als ik anders volop mijn hand terug trok.

De vrouw geeft me een woedende blik. Nog even en ik betwijfel of zij de moeder van Steven is. Dan draait ze zich om en verdwijnt ze.

"Aiden," Steven schudt zijn hoofd. "Dit zijn een van de momenten waarbij je moet nadenken of je nog wel wilt ademen. Want echt, als je zou gaan stikken op dit moment zou ik niet balen."

Nou, dat is ook niet aardig.

"Kom, pak mijn hand en kruis een sausje aan." Ik grijp zijn hand beet en bekijk vervolgens de kaart die voor ons ligt. Er staan bekenden en onbekende sausjes op het menu. We kruizen een paar aan, onder wat gekibbel, en besluiten dan dat het goed is.

Ik neem een sip van mijn bier die de ober had gebracht. Het is een lange tijd dat ik bier heb gehad, maar eindelijk krijg ik ook wat alcohol binnen. Mijn ouders en Emiel behoeden me erop dat ik het niet mag hebben. Vooral niet met alle medicijnen die ik slik. Gelukkig zit Steven de zeekoe rustig op zijn plek en kan ik genieten van de smaak. Het bittere drankje schiet meteen mijn slokdarm binnen en ik krijg spontaan de nijgingen om te gaan kotsen.

Ik open mijn mond en begin te kokhalzen.

Het prachtige geluid galmt door de zaal heen en de muziek lijkt zelfs plaats te maken voor mijn keelgeluiden.

"Aaaaahulggg!" Ik spuug het laatste beetje bitter uit en ga dan rechtop zitten. Ik schraap mijn keel en sla vervolgens mijn handen ineen. "Zo," dat was weer eens een prachtig optreden van mij. "Laten we de kaart geven aan die vettige dame." Dan sla ik op en slof ik door de zaal heen. "Aiden!' Hoor ik Steven zeggen. "Ga zitten!" Sist hij.

Ik negeer hem volkomen en loop op de vrouw af. Ze heeft zich bij een andere tafel gebivakeerd met nieuwe mensen. Bah, de overloper. Straks gaat ze dezelfde verkooppraatjes gebruiken, als dat zo is vind ik haar vet ook niet zo zacht.. "Heeft u een keuze kunnen maken?" Hoor ik haar zeggen.

Goedkoop restaurant dit!

"Hai," ik trek aan de mauw van de vrouw. Ze draait zich naar me om en ik duw de kaart in haar handen. "Wij hebben een keuze gemaakt in de saus. Steven heeft zelfs een tekeningetje erop gemaakt." Ik wijs naar een boos gezichtje in het midden van het hoekje. "Zelfportret zelfs."

De vrouw staart me met open mond aan. Ze knippert een paar keer en dan knikt ze. "Goh, oké. Bedankt.." Ze richt haar ogen op de kaart en schraapt haar keel. "Ga maar weer gauw zitten." Zegt ze op de manier zoals mama het altijd zegt. Ik knik en huppel terug naar mijn plek. Een paar etende mensen kijken zelfs eens op als ik voorbij galoppeer. "Aiden," Steven schudt zijn hoofd naar me. "Je bent verschrikkelijk."

"Lief," maak ik zijn zin af. "Jij bent ook lief. Naja, lief.. Ik vind je leuk," ik glimlach naar hem en ik zie hoe Steven zich ontspant. "Je bent knap en sterk. Daar hou ik van. En chagrijnig. Dat is ook een specialiteit van je."

Steven kijkt naar me en hij geeft me een korte glimlach. "Je bent best lief ja." Dan knipoogt hij naar me.

"En ik kan koprollen als de beste," ik knik mezelf toe. "Wacht! Ik zal het je laten zien." Ik spring overeind. Op de achtergrond hoor ik Steven vloeken maar dat deert niet. Ik zak door mijn knieën en laat vervolgens mijn ledematen door de lucht zwaaien tijdens mijn geweldige koprol.

Dan gaat alles snel. Mijn benen raken een tafel die door de zaal blijkt te vliegen. Mensen schreeuwen, ik zie wat worst op de grond komen, gevolgd door een paar borden. Nog meer geschreeuw, zelfs een kreetje en dan zie ik de bolle vrouw voor me staan. Ze ziet er kwaad uit.

"Eruit!" sist ze.

Blijkbaar jaloers op mijn koprol.

Ik kom langzaam overeind. Het restaurant heeft tijdens mijn kunstje een dramatische verandering doorstaan. Hoe? Ik heb geen idee. Maar het is zeker geen verbetering. Het eten gaat vroeg of laat in het tapijt trekken en geloof me, dat is vies.

"Eruit!" Schreeuwt de vrouw.

Ik kom overeind. Steven grijpt mijn hand beet en we lopen naar de uitgang. "Je mag hier nooit meer komen!" Krijst de vrouw me na. Bij de uitgang staat een hele rij mensen. Ik frons. Toen we hier binnen kwamen was er nog geen kip ten bekennen.

"Wat moeten al die mensen hier?!" De bolle vrouw rent de gang op. Nog even en al die mensen vluchten naar buiten net als Steven en ik.

"Iemand heeft de kaart doorgekrast!' Schreeuwt een andere medewerker terug. "Waar moet ik nu beginnen?!"

Tijd om te gaan!

Ik trek Steven mee naar buiten en draai me dan om naar hem. "Wow. Dat was gaaf."

"We zijn eruit geschopt Aiden,' Stevens gezicht betrekt en plotseling Snap ik zijn reactie. Hij heeft giet zijn best boot gedaan en ik heb het verpest. ".. Shit," ik haal diep adem en grijpt zijn hand beet. "Het spijt me."

"Hey spijt je?!" Stevens stem wordt harder en ik knik. Ik sla mijn ogen neer op de grond. "Ik Ben je eeuwig dankbaar man, wat een ballentent." Ik voel hoe hij zijn armen om mijn schouders heen slaat. "We hadden tenminste gratis bier."

Ik schiet in de lach. "Meen je dat?"

"Echt wel." hij trekt me van zich af en grijpt mijn schouders beet. Ik staar in zijn mooie bruine ogen. "Kom, we gaan naar mijn huis en bestellen een pizza."

'Gaan we kroelen?" Ik pak zijn hand beet als we naar de auto lopen.

"Wat?"

"Kroelen, knuffelen." Leg ik uit. "Met pizza."

Steven kijkt me even aan en laat een zucht horen. Er schijnt een glimlach op zijn gezicht. "Ach, klinkt als een plan." Hij slaat een arm om mijn middel en trekt me tegen zich aan. Ik voel hoe hij me een kus geeft. "Dus.. Kroelen en pizza?"

Ik knik. Kroelen en pizza!