03

De volgende ochtend word ik wakker van de zon die fel op mijn gezicht schijnt. Verbaasd knipper ik tegen het felle licht en ga rechtop zitten.Ik ben niet perse verbaasd om de zon te zien, maar meer om het feit dat ik nog heb kunnen slapen. Ik hoor een geluid aan de andere kant van de kamer en draai mijn hoofd snel die kant op. Jacob zit in de grote stoel naast de kledingkast en mompelt zacht in zijn slaap. Ik grinnik en sluip zachtjes mijn bed uit. Ik ga voor hem op de grond zitten en leg mijn hoofd tegen zijn benen. Ik sluit mijn ogen en luister naar het ritmische gebonk van zijn hart. Het werkt ontspannend en ik blijf doodstil zitten. Na een tijdje voel ik zijn vingers zacht met mijn haar spelen. Ik zucht gelukzalig en richt mijn blik omhoog, naar zijn prachtige donkere ogen. Hij kijkt verschrikt op me neer en ik grinnik opnieuw. 'Goedemorgen', zeg ik zacht en Jacob kreunt terwijl hij zich voorzichtig uitrekt. 'Morgen', mompelt Jacob en ik was even vergeten dat hij absoluut geen ochtendmens is. Ik ga rechtop staan en sla mijn armen over elkaar, zonder dat mijn ogen ook maar een seconde de zijne verlaten. Zijn verschrikte blik maakt plaats voor een verwarde en hij heft zijn armen vragend omhoog. Ik kan mijn lach niet meer inhouden en gier het uit. Nadat de tranen over mijn wangen gerold hebben en mijn buik pijn doet van het lachen, lukt het mij om mijn gezicht weer in de plooi te krijgen. 'Volgende keer als je besluit te blijven slapen, moet je weten dat mijn bed echt wel groot genoeg is hoor, Black', leg ik hem uit en zijn mond vertrekt in een o-vorm. Hij lijkt de woorden even op zich te laten inwerken en barst dan ook in lachen uit. Ik schrik me rot van de bulderende lach die ineens de kamer vult en de deur vliegt niet veel later met een klap open. Alice steekt haar hoofd om de hoek en kijkt verbaasd op van de situatie die ze voor zich ziet. Ik sta met mijn hand op mijn hart midden in de kamer en Jacob rolt bulderend van het lachen over de grond. Dit moet er wel komisch uitzien.

Desondanks het feit dat we geen idee hebben waar mijn moeder nu is, heeft Carlisle besloten dat ik toch voor het eerst naar school moet vandaag. Met een zuur gezicht pak ik mijn spullen bij elkaar en ik blijf maar dreigen dat ik zal laten zien dat ik niet helemaal mens ben. Elke keer kijkt Esme me weer beschuldigend aan, en 5 minuten voordat het tijd wordt om echt te gaan besluit ik dat het geen zin heeft. Ik pak de gloednieuwe rugzak die Alice voor me heeft uitgezocht en gooi hem met gemak over mijn schouder. Emmett zucht en komt voor me staan. 'Doe op school even alsof het zwaar is, wil je? Er zitten aardig wat boeken in en je ziet er niet bepaald uit als Wonder Woman', zegt hij met een glimlach en ik geef hem een duw tegen zijn schouder. Hij omhelst me stevig en zet daarna een stap opzij zodat het pad naar de voordeur vrij komt. Jasper heeft aangeboden me weg te brengen, een aanbod wat ik maar al te graag aanpak. Van alle verschillende gaves in onze familie, vind ik die van Jasper het meest fascinerend. Het meest fascinerend, en het meest handig natuurlijk. Nog voor ik de autodeur achter me dicht trek, voel ik de rust die me overneemt en ik kijk Jasper dankbaar aan. Hij heeft zijn ogen op de weg gericht maar ik zie de grijns die om zijn lippen speelt. Mijn moeder had me al eens verteld dat Jasper een man van weinig woorden was, maar zij had het altijd gegooid op het feit dat zij mens was en hij pas net was begonnen met het leven op enkel dierenbloed. Nu, jaren later, zijn we erachter gekomen dat Jasper liever in zichzelf gekeerd is. 'Waarom wil je zo graag weten hoe ik in elkaar zit?', vraagt hij ineens, en hij doorbreekt mijn gepeins. 'H-Hoe bedoel je?', stamel ik verbaasd. 'Ik voel je zoeken. Ik voel je puzzelen hoe ik in elkaar steek. Waarom?', vraagt hij dit keer wat uitgebreider en zijn ogen schieten slechts een seconde naar mijn gezicht. Een veelzeggende seconde blijkbaar want opnieuw verschijnt er een grijns op zijn gezicht, breder dit keer. Ik frons mijn wenkbrauwen en denk diep na. Ja, waarom eigenlijk?