02

Ik word wakker met een stekende pijn in mijn schouder. Ik zet me af van de ondergrond onder me en knipper langzaam met mijn ogen. Het vage schijnsel van de maan verlicht de open plek waar ik ben en ineens herinner ik me weer hoe ik hier terecht gekomen ben. 'Jasper?', sis ik zacht in het donker maar het enige wat ik hoor is het zachte kabbelen van het water onderaan de klif. Ik ga rechtop staan en bewegen mijn hoofd heen en weer om mijn nek te ontdoen van de pijn. Het werkt en ik recht mijn schouders. Het vage licht van de maan op het water doet deze plek alleen nog maar meer op een plek uit een sprookje lijken en ik trek mijn wenkbrauwen op van verbazing. De bomen achter me ritselen luid en ik draai me in een reflex om. 'Ha, je bent wakker!', hoor ik Jacob zijn bulderende stem luid zeggen en even later zie ik ook zijn fonkelende ogen verschijnen. Ik grinnik ren naar hem toe en werp mezelf in zijn armen. 'Hey schoonheid', fluistert hij in mijn haar en hij pakt me stevig vast. Iets te stevig, zelfs. Dat is niet goed. Ik wring me los uit zijn greep om hem aan te kunnen kijken. 'Wat is er aan de hand?', vraag ik en zijn gezichtsuitdrukking veranderd gelijk. 'Hoe bedoel je?', vraagt hij onschuldig en ik frons mijn wenkbrauwen.'Jacob Black, wat is er aan de hand?', vraag ik opnieuw en Jacob laat zijn schouders verloren hangen. 'Je moet mee naar huis', is het enige wat hij zegt voor hij zich omdraait en richting het huis begint te lopen. Ik houdt hem makkelijk bij, ook al is hij minstens een keer zo groot als ik ben. Ik besluit verder niets te vragen en te wachten tot we thuis zijn. De afstand naar huis lijkt lang te duren maar eindelijk zie ik dan toch het verlichte huis door de bomen. Ik begin mijn pas te versnellen en ren bijna als ik de achterdeur bereik. Ik gooi de deur open en ren gelijk naar de woonkamer. Mijn hele familie staat daar. Mijn opa en oma, ooms en tantes en mijn vader. Wacht, dat is niet mijn hele familie. Waar is mijn moeder? 'Renesmee, ga even zitten', zegt mijn vader ernstig en hij wijst naar de bank. 'Edward, maak dat meisje niet meteen zo bang', hoor ik Jasper mompelen en ik ben blij dat ik het gehoor van mijn vader heb gekregen. Ik loop langzaam richting de bank en ga met een zucht zitten. Gelijk knielen ze allemaal voor me neer en ik schrik even van de spanning die op hun gezichten te lezen is. Ik slik en adem diep in, mezelf voorbereidend op wat gaat komen. 'Carlisle, waar is mijn moeder?', vraag ik met luide, maar trillende stem aan mijn opa. Hij kijkt me aan en lijkt goed na te denken over een antwoord. 'Ik weet het niet', antwoord hij uiteindelijk en ik blijf hem aankijken in de hoop dat hij slechts een grapje maakt. Zijn gezichtsuitdrukking veranderd niet en ik werp een blik op mijn vader, die geteisterd door het grote raam naar buiten staart. 'Pap?', fluister ik en ik zie zijn hoofd iets mijn kant op bewegen. Hoewel hij nog steeds naar buiten kijkt, merk ik aan zijn hele houding dat hij zich inhoudt. Ik volg zijn blik en kijk naar zijn reflectie in het raam. Zijn anders altijd zo volmaakte gezicht staat nu vol zorgelijke groeven en zijn wenkbrauwen buigen zich over zijn woedende ogen. 'Volturi', is het enige wat hij zegt voor hij opstaat en de doodstille kamer uit rent.

Die avond lig ik met grote ogen naar het plafond te staren. Het lampje naast mijn bed verlicht het witte plafond en ik probeer de schaduwen te vermijden. De Volturi? Waarom zegt hij dat? Wat hebben die ermee te maken? Ik durfde er niet naar te vragen en ben gelijk naar boven gegaan. Iedereen heeft me mijn gang laten gaan en me met rust gelaten, alsof ze dachten dat ik wist wat hij bedoelde. Ik grinnik zacht in mezelf en draai me met een zucht om. Jacob is een uur geleden weggegaan, op weg naar de roedel. Waarschijnlijk weet hij wel wat papa ermee bedoelde. Natuurlijk ken ik de Volturi wel. De oppermachtige vampiers. De vampiers die probeerden mijn familie te vermoorden. Maar na de ene dag daar in het veld dacht ik dat we nooit meer wat van ze zouden horen. Tot vandaag dan. Ik sluit mijn ogen en denk terug aan die ene dag. De dag waarop de sneeuw voor het eerst bleef liggen. De dag waarop mijn familie in gevaar was.