II Epiloog II

Vijf jaar later....

“Wanneer gaan we naar Amerika, papa,” klinkt het vanaf de achterbank.

Voor een seconde kijk ik in de achteruitkijkspiegel naar hem. “We vertrekken maandag,” antwoord ik. “Ik heb ook nog een verrassing voor je.” Tegelijk parkeer ik mijn auto en ben ik weer thuis. Kort gaat mijn blik naar mijn linkerhand. Waar ik mijn trouwring draag. Bijna drie jaar getrouwd met Femke en ik zou niet zonder haar kunnen. Vlug stap ik uit en haal ik Noah uit de auto. Daarna zijn koffer.

Noah rent me vooruit naar de voordeur. “Wat voor verrassing?”

Glimlachend doe ik de deur open. “Nog heel even geduld.” Ik zet zijn koffer onderaan de trap. “Femke?”

“Hier, in de keuken,” is haar reactie.

Noah rent me vooruit. “Mama!”

“Noah, rustig aan en niet rennen. Femke gaat nergens heen.” In een paar stappen heb ik hem ingehaald en til ik hem op. “Hi schat.” Ik geef haar een kus en hou ik Noah zo dat hij in mijn armen ligt en dicht bij Femke.

Noah geeft haar ook een kus. “Hi mama.”

Femke haalt weer een hand door zijn haren. “Je vader en ik hebben een verrassing voor je,” begint ze. “Je krijgt er een broertje of zusje bij.” Haar ogen stralen en zie ik dat ze haar hand op haar buik heeft.

Nu knikt Noah. “Bij mijn echte mama krijg ik een broertje of zusje,” zegt hij en houdt hij zijn hoofd wat schuin.

Ik schud mijn hoofd. “Noah, hier krijg je ook een broertje of zusje. Femke is zwanger,” leg ik uit.

Zijn mond valt wat open en probeert hij bij Femke op schoot te klimmen. “Heb je net als mama een baby in je buik?”

Zacht hummend knikt Femke dan.

“Dat leg ik je later uit,” reageer ik. “En dan bedoel ik over vijf jaar,” voeg ik er snel aan toe voordat hij het nog kan vragen.

Om mij met een wat zielig en beteuterd gezicht aan te kijken.

Al werkt het niet want ik ga het hem nu echt niet vertellen hoe Femke zwanger is gekomen. Daar is hij nu te jong voor. “Wat denk je straks van voetballen?”
***
“Zo moe ben ik niet, papa.”

Ik kan toch zien dat hij geeuwt. Wat vast komt door het voetballen in de tuin. “Het is toch je bedtijd. Maandag gaan we naar Amerika en dan gaan we naar Disneyworld. Droom daar maar over,” glimlach ik.

Noah knikt en geeuwt weer. “Daar heb ik echt zin in,” mompelt hij en vallen zijn ogen dicht.

Ik druk nog een kus op zijn voorhoofd. “Weltrusten Noah.” Daarna doe ik het nachtlampje uit en loop ik naar de deur. Niet moe. Ik schud mijn hoofd wat want hij lijkt al in diepe slaap te zijn. Met de deur dicht, ga ik terug naar beneden.

“Slaapt hij?”

Zuchtend geef ik Femke een kus en laat ik me op de bank vallen. “Ja, maar nou vraag ik me wel af wat we moeten doen met Noah. Ik bedoel, jij bent zwanger maar Julie ook.” Zachtjes strijk ik over haar buik, die nog niks laat zien.

Ze komt tegen me aan zitten in mijn armen. “Misschien is het handiger dat jouw ouders Noah opvangen als we hoogzwanger zijn. Dan hebben wij even geen omkijken naar Noah en Julie en Phil eveneens. Anders moet je je moeder bellen om hem op te halen terwijl de baby kan komen.”

Ik geef haar een kus in haar hals. “Ik zal morgen Julie wel bellen en met haar overleggen. Het makkelijkste is dat Noah voor een paar weken naar mijn moeder kan. Pas als de baby er eenmaal is en thuis is, kan Noah weer terug,” zeg ik en leg ik mijn handen op haar buik. “Dan kan hij er aan wennen dat de baby er is.”

Ze draait zich wat en kust ze me. “Ik ben zelf ook wat moe dus ik ga zo naar bed. Ga je mee of wil je de Xbox nog aanzetten?”

“Wat denk je nou zelf,” schud ik mijn hoofd. “Ik kruip naast je in bed. Zolang het kan wil ik er van genieten dat ik naast je lig. Ik hoop ook dat ik niet lang meer weg hoef te gaan want dan moet ik je missen. Of dingen met de zwangerschap, die ik dan mis.” Met een grijns loop ik mee naar boven. Een keer vroeg naar bed staat mij anders ook wel aan. “Wat denk je van een film? Het is nog niet eens half negen.”

Femke trekt haar slaapshirt aan. “Je hebt kans dat ik het eind van de film niet haal.” Ze kruipt dan in bed.

Ik volg haar even snel. “En stel de baby is er, hoe lang zou je dan willen wachten voor je er weer een wilt,” wil ik weten.

Ontzet kijkt ze me aan. “Eerst dit kleintje. En hou er maar rekening mee dat ik minstens vier tot vijf jaar wil wachten.” Ze schudt haar hoofd. “Ik kan niet geloven dat je dat nu al vraagt.”

Lachend zet ik een film aan en ga ik bij haar in bed liggen. “Wat kan ik zeggen. Het is heerlijk om papa te mogen horen.” Ik geef haar een kus “En zelf wil ik zeker wel drie of vier kinderen. Jij?”

Femke legt haar hand in mijn nek. “Dat zien we wel na de tweede. Voor jou is dit al je tweede kind.” Een lichte kus volgt. “Maar eerst deze baby.”

Vanzelf dat ik haar terug kus en glijd mijn hand omlaag naar haar buik. Ons kind. Ik kan niet wachten tot ik de baby vast kan houden. Al duurt dat nog wel zes maanden.