Kom je hier vaker? (Tweede Opdracht)

“Ik ben een telefoonboek aan het schrijven, mag ik je nummer?”

Verbaasd kijk ik op. Naast me staat een meisje van ongeveer mijn leeftijd, met donker haar en een blauwe jurk. Meteen schiet ik in de lach. “Oh, wauw,” grinnik ik, “die is echt heel suf.” Dan pas zie ik hoe ongemakkelijk het meisje naast me kijkt, en hou ik verschrikt op met lachen. “Oh nee, was je serieus?”

“Laat maar,” mompelt ze, en ze draait zich om om weg te lopen. Haar gezicht is vuurrood, en ik voel me een beetje schuldig; het is eigenlijk best een leuk meisje.

“Nee, wacht,” roep ik, en ik ga haar achterna. “Sorry, zo bedoelde ik het niet!”

Het meisje schudt haar hoofd, maar blijft wel staan. Met een geforceerde glimlach kijkt ze om. “Het geeft niet, ik wilde alleen – nou ja, laat maar zitten, oké?”

Ik schud heftig nee. “Kom op, ik maak het goed met je!” Ik neem een slok van mijn drinken, trek mijn gezicht recht, en kijk haar serieus aan. “Komt die rook boven je hoofd van een sigaret, of ben je echt zo heet?”

We houden het oogcontact ongeveer anderhalve seconde in stand voordat zij ook moet lachen. Ik stomp triomfantelijk met mijn vuist in de lucht. “Zie je wel, het is ook grappig! Ik bedoelde het echt niet lullig, hoor. Ik ben Madelief, hoe heet jij?”

“Anna,” antwoordt ze, nog steeds glimlachend. “Sorry, ik ben een beetje nerveus, ik doe dit normaal niet echt.”

“Geeft niks!” zeg ik vrolijk, “ik help je wel! Kan ik een drankje voor je kopen?”

“Hallo, ik probeerde jou toch te versieren!” protesteert Anna, maar ik wuif haar bezwaren weg en trek haar mee naar de bar. Uiteindelijk geeft ze toe, en laat ze me een cocktail voor haar bestellen. Ik giet snel de laatste slok van mijn eigen drankje achterover – mogelijk ben ik al lichtelijk aangeschoten – en neem er zelf ook nog een.

“Dus, Anna,” zeg ik, als we allebei ons drinken hebben en naar een statafel zijn gelopen, “een telefoonboek? Serieus?”

Anna grijnst schaapachtig. “Mijn vriendinnen zaten me een beetje op te jutten, normaal gesproken durf ik dat niet,” geeft ze toe, met een knikje naar een kleine groep mensen die verderop rond een ander tafeltje staat. Ze bekijken ons met veel interesse; een paar barsten in lachen uit als ze me zien kijken, en een meisje met felblauw haar steekt allebei haar duimen op. Ik zwaai vrolijk, en wend me dan weer tot Anna.

“Dus je staat hier alleen uit groepsdruk?” Nep-verdrietig schud ik mijn hoofd. “Anna, je breekt mijn hart.”

“Pestkop!” Ze neemt een slokje van haar drinken, en ik volg grijnzend haar voorbeeld.

“Oké, maar ook al wordt je onder druk gezet – is dat echt de beste zin die je kent?”

“Ik vond hem leuk!” roept ze. “Wat had ik dan moeten zeggen? ‘Kom je hier vaker?’”

Ik denk even na. “Als jij een hamburger was, noemde ik je McBeauty.”

Anna trekt een gezicht. “Flauw! Als je denkt dat dat de beste openingszin is, dan ben je minder leuk dan ik dacht.” Meteen daarna neemt ze nog een slok, maar ik zie toch dat ze weer een beetje rood is geworden. Volgens mij is ze nog steeds een beetje verlegen, ook al is ze inmiddels duidelijk meer op haar gemak. Ik vind het eigenlijk wel schattig.

“Oké, deze dan – weet jij hoe zwaar een ijsbeer is?”

“Zwaar genoeg om het ijs te breken? Die is hartstikke oud, joh!”

Ik doe net alsof ik verontwaardigd ben, en zet mijn handen in mijn zij. “Wat ben jij kritisch! Ik heb er van jou anders nog maar eentje gehoord, hoor. Jij hebt helemaal geen recht van spreken!”

Anna lacht weer. “Oké, oké,” zegt ze. “Eh… Oh! Ik ben gek op puzzels, en volgens mij ben jij mijn laatste stukje.”

“Oh, die is eigenlijk nog best leuk! Even denken. Oh, deze hoorde mijn vriendin laatst – ik bedoel, een vriendin van me,” verbeter ik haastig.

Anna probeert haar glimlach te verbergen in haar drankje, maar het glas is inmiddels al halfleeg, dus het helpt weinig. “Vertel,” zegt ze.

“Als ik jou alleen in mijn dromen kon zien, dan zou ik voor eeuwig blijven slapen.” Ik zeg het zo zwoel mogelijk, en wiebel met mijn wenkbrauwen. Anna schatert het uit. Uit mijn ooghoek zie ik dat haar vrienden elkaar opgewonden aanstoten.

“Weet je waarom de lucht buiten zo grauw is?” zegt ze dan.

Ik trek mijn wenkbrauwen omhoog. “Omdat het twee uur ’s nachts is?”

Ze lacht. Ik voel me enigszins gevleid dat ze me blijkbaar zo grappig vindt, maar misschien heeft ze gewoon iets teveel gedronken, net als ik. “Pretverpester! Omdat al het blauw in jouw ogen zit, was het echte antwoord.”

“Die is wel lief,” geef ik toe. Anna grijnst, maar kijkt dan verschrikt op.

“Shit, zei je twee uur?”

Ik knik langzaam, en ze vloekt. “Shit, shit, ik moet naar huis – ik moet morgen vroeg op, ik moet nog werken! Sorry, het spijt me echt!” Voordat ik kan reageren, springt ze overeind en grist ze haar tas van tafel. Blijkbaar is ze minder aangeschoten dan ik dacht, want ze weet zich verrassend snel te verplaatsen; tegen de tijd dat ik achter haar aan ga, is ze al een meter of tien verder. Verderop kijken Anna’s vrienden verward toe.

“Wacht, wacht!” roep ik. Anna draait zich half om, en ik vis snel een pen en een oud bonnetje uit mijn tas. Haastig krabbel ik mijn nummer op het papier, en daarna duw ik het in haar handen. “Hier – voor in je telefoonboek!”