Hs 10

Ik loop langs het voetbalveld en Mark roept: "hey, Kyky, kom je trainen!" Ik loop door en negeer hem. Hij komt achter me aan gerend. "Wat is er?" vraagt hij rennend. "Wat denk je?" roep ik met tranen in mijn ogen, "Jij trok mij uit die put en nu... wijs je me af," bij het laatste deel breekt mijn stem en ik ren weg. Naar het strand... Dat is het enige waar ik aan kan denken en daar zit Candance ook. Ik weet nog dat ik al vrienden met hem was toen ik en Hurley nog maar klein waren. Hij zit op een boomstam en ik kom naast hem zitten. "Wat is er met jou?" vraagt hij als hij mijn rode ogen ziet. "Mark, hij...hij..." zeg ik. "O-oh," zegt hij. "Hij wees me af, terwijl hij me uit de put trok toen mijn moeder depressief werd," zeg ik en als ik alles van voordat Mark er was heb uitgelegd knikt hij begrijpend en zegt hij: "misschien dat je dat tegen hem moet zeggen." "Dat veranderd zijn gevoelens nog niet," antwoord ik en ik loop naar een schuurtje waar surfboards staan. Ik pak de mijne en loop het water in. Ik begin te peddelen en als ik eenmaal op mijn surfplank sta lijkt het eindelijk alsof alle problemen weg zijn.

Na een uurtje of zo loop ik terug. Ik kan alleen maar aan Mark denken. Ik kijk op en zie die rare mannen weer staan, ze lopen op me af! "Wat is er?" vraag ik met argwaan als ze voor me staan. "Je kan vrijwillig meekomen of niet..." zegt de voorste. "Ik kom niet mee!" roep ik en ik begin te rennen. Ik weet aan ze te ontsnappen totdat, ze staan bij het Inazuma busje. "HURLEY!!!!!!!!!" roep ik, ik weet dat hij alles zou doen omme te redden. Iedereen komt naar buiten op Hurley na. "HURLEY!!!!!!!" probeer ik nogmaals. "Hurley, is jou zoeken," zegt Mark als hij naar buiten komt. De mannen pakken me vast. "HELP!!!!!" roep ik en Hurley komt aanrennen. "Kyky!!!" roept hij. Hij ziet mij en op het moment dat hij op me af wil rennen verdwijnen we in een flits.

"Nee, Hurley!!!" roep ik als ik in een ander ouder ogend gebouw ben. "Welkom bij Alius," zegt een jongen die ik nooit eerder heb gezien. "Je blijft hier en komt bij Genisis, mijn team, ik ben Xavier Foster," voegt hij er kalmpjes aan toe. "Kom mee naar je kamer," zegt hij. Ik zie dat hij een zwart-rode bal vast heeft. Zo'n bal gebruiken de aanvoerders hier om mee te teleporteren dus misschien... dit is mijn enige kans. Ik pak de bal onder zijn arm vandaan laat hem boven mijn voet hangen laat hem vallen trap hem een keer omhoog en roep: "Raimon, Inazuma busje!" En zo verdwijn ik in een rode flits.

Ik weet niet hoe ik het heb gedaan maar ik zweef een paar seconden boven Raimon Eleven, net lang genoeg om te roepen: "help!!!" Hurley ziet me en gaat onder me staan. Als de onzichtbare hand me loslaat val ik bovenop Hurley. We krabbelen overeind en ik geef hem een knuffel. "Hebben ze je iets aangedaan?" vraagt hij bezorgd als hij me inspecteert. "Nee, ik ben ontsnapt door de Aliusbal van ene Xavier te pakken, hij is de aanvoerder van Genisis, en daarmee heb ik mezelf een soort van terug-geteleporteert, alleen bij de andere mensen ziet het er steeds makkelijker uit," ratel ik aan een stuk door. Hurley en de rest kijken me ongelovig aan. "Tja... Je wou toch weten wat er was gebeurd," zeg ik. "Die uitleg is heel kort," hoor ik een stem achter me. Ik draai me om want die stem klinkt nogal herkenbaar... te herkenbaar. "AAH!!!" gil ik als ik zie dat Xavier achter me staat. "Dat is Xavier," tril ik als ik me verberg achter Hurley. Hurley ziet er boos uit en loopt op Xavier af, ik wil hem tegenhouden maar wat ik ook doe het heeft waarschijnlijk toch geen zin, als hij zijn keuze eenmaal heeft gemaakt... is er geen weg terug. "Je kan niet zomaar MIJN zusje ontvoeren, dat durf je niet nogmaals te doen!" schreeuwt hij tegen Xavier. "Wacht jij maar eens af," antwoord hij, hij loopt op me af maar Hurley is hem te slim af en door zijn voet uit te steken valt Xavier op de grond. Ik moet mijn beide handen voor mijn mond doen om niet in lachen uit te barsten. "Wacht maar, ik kom nog wel terug. Jullie twee mogen opletten," dreigt hij terwijl hij naar mij en Hurley wijst. Hij pakt zijn Aliusbal en verdwijnt. Ik en Hurley kijken elkaar aan. "Dankjewel, maar nu heb je jezelf ook in gevaar gebracht," zeg ik beschaamd, dit wou ik niet. Het is mijn probleem en nu dus ook dat van Hurley en ik voel me er best schuldig over. "Ik doe voor mijn kleine zusje alles, dat weet je toch," brengt hij ertegen in. "Bedankt," zeg ik en dan zie ik in dat, omdat Mark me heeft afgewezen, mijn leven misschien toch niet helemaal instort. Ik heb mijn broer nog, de jongens van Raimon zullen me altijd blijven steunen en Mark ook want hij blijft toch een vriend. Ik heb mensen waarop ik kan vertrouwen en dat ordent mijn leven, ik kan het niet laten afhangen van een enkele jongen... en met die gedacht voel ik het licht weer in me terugkomen, nu alleen nog Alius verslaan en bovenal die nare Xavier!