07 - Backpropagation

      Mama: Hoe was de film, schat?
      Toen ik in mijn eigen bed weer wakker werd, was het alsof er geen dag voorbij was gegaan, zelfs de datum was die van een dag geleden, wat best vaag was. Het leek wel alsof alles wat me gisteren was overkomen een soort droom was. Toch voelde ik me niet zo lekker en ik was me een beetje te bewust van dat chipje in mijn nek. Misschien waren ze dan toch niet zo goed in het manipuleren van mijn gedachten, want ik herinnerde me dat Moogle dat ding in me spoot. Gelukkig betekende deze veranderde datum wel dat ik weer naar school moest, want op een of andere manier stond Zack niet meer in mijn contactenlijst, terwijl ik wel wat berichtjes van hem had gekregen. Ik hoopte écht dat hij naar de universiteit zou komen en zijn machine die ons nadeed nog niet af was, anders zat ik echt flink in de penarie.
      Jasmyn: Was een leuke film, mam. Het was die ene actiefilm waar we het laatst over hadden.
      Mama: Oh, leuk! Veel plezier vandaag op school, hè?
      Zoals gewoonlijk zei ik maar weer niks tegen dat bericht, waarna ik maar opstond om richting mijn pod te gaan. Ik was er al achtergekomen dat ik opnieuw misselijk werd als ik van mijn tablet keek, maar dat kon Victoria vast wel weer fiksen. Wacht... of niet. Nu ik een tracker in mijn nek had, was het misschien maar beter als ik niet langs hun groepje zou gaan. Ugh. Nu moest Zack wel echt naar de uni komen. Het zou me niet verbazen als ik spontaan neergeschoten zou worden als ik tegenover zijn woning zou staan. Met tegenzin toetste ik de coördinaten van mijn universiteit in en reed ik naar mijn school.

      Eenmaal op mijn plekje tussen Lyra en Zack aangekomen, merkte ik dat mijn tablet weer rood blinkte toen ik hem in het docking station klikte. Verward zocht ik naar stickers op de zijkant, maar ik had dit keer echt mijn eigen tablet bij me. Een tikkeltje gefrustreerd opende ik mijn chat met Lyra om te vragen welk nummer ik bij haar had, maar toen voelde ik een hand op mijn schouder.
      "Niet omdraaien." Het was Zack. Ik gehoorzaamde hem en bleef vooruit kijken terwijl hij zachtjes fluisterde, "Al mijn apparatuur is meegenomen. Ze hebben mijn energievelden gedeactiveerd. Toen jij verdwenen was, wist ik dat ze je te pakken hadden. Ze hebben je gechipt, of niet? Je data is veranderd zodat het lijkt alsof ik nooit heb bestaan, dat zag ik toen ik opnieuw op je account probeerde te komen. Je plek is ook twee plaatsen naar links verschoven. Dit is allemaal een test. Die chip vertelt hen waar je bent, welke grote bewegingen je maakt en hoe je je voelt. Ze willen kijken of hij wel goed werkt, dus je moet je eventjes gedragen alsof ik er echt niet ben. Praten kan, die bewegingen nemen ze niet op, omdat het te veel op eten lijkt, maar het is onnatuurlijk om je hoofd van je scherm af te draaien in de collegezaal."
      "Wat moet ik doen...?", vroeg ik zachtjes, bang dat die chip sinds Zacks kennis was verbeterd. Hij leek eventjes na te denken, maar toen hoorde ik hem slikken, "Loop naar je plaats. Stoel 503."
      Ik volgde zijn orders op en ging op mijn nieuwe plek zitten, waarna ik mijn tablet erin klikte en mijn toetsjes van vandaag op het scherm verschenen. Meteen selecteerde ik het eerste toetsje en probeerde ik die te maken. Ondertussen was Zack al stiekem meegelopen en leunde hij op de rugleuning van mijn stoel. Eventjes maakte hij verwarde geluidjes toen ik expres wat dingen verkeerd invulde, maar toen klikte het bij hem dat ik fake'te dat ik vrij overstuur was. Ik hoorde hem glimlachten door de korte zucht die hij liet klinken, "Slim. Ik was er zelf niet zo spontaan op gekomen."
      "Dat is waarom jij de machineman bent en ik de mensenvrouw," grapte ik voorzichtig, waardoor Zack opeens scherp inademde, "Nee, je hebt gelijk! Ik weet eindelijk welke job we jou moeten geven."
      "Wat?" Ik moest me ervan weerhouden om uit mijn virtuele rol te breken, want Zack was nu opeens wel heel erg enthousiast geworden. Het duurde gelukkig niet lang voordat hij met een verklaring kwam, "Stel dat Moogle met het voorstel komt dat je er mag komen werken, iets wat ze zeker gaan doen, dan moet je het accepteren. Je kan ook niet anders, tegen die tijd zullen ze je zo erg getreiterd hebben dat je hier weg wilt. Zij denken dat je de enige bent, dus ze zullen het niet verdacht vinden als je de stad in komt zodra je daar bent aangenomen, vooral niet als je je echt geïnteresseerd in hun idealen voordoet. Dan kun jij voor intel uit Moogle zorgen, perfect idee toch? Als ze je vragen om hoe je het systeem hebt gehackt, geef je ze dit. Wacht." Hij ritselde wat en leek toen iets op papier te krabbelen, waarna hij het opvouwde en tussen mijn vingers propte.
      "Het is een alternatieve manier om door het systeem te breken, als ze zich tegen deze beschermen, hebben we er geen last van. Voor nu moet je je gewoon zo normaal mogelijk gedragen. Mijn activiteit moet ook niet raar overkomen, ze moeten denken dat ik jou vergeten ben. Als Victoria er niet op tijd bij was en ik niet net een monoloog over je aan het geven was, was het ze misschien nog echt gelukt ook...! Om mij jou te laten vergeten! Ah man, maar nu heb ik best wel zin in dit hele plannetje. Ik kan niet wachten tot we dit hele systeem kunnen slopen!"
      Ik had geluk dat de pauze net was aangebroken en Lyra me een grappig plaatje had gestuurd, want ik kon mijn lach niet inhouden. Zack was best een kneus als hij echt enthousiast was, dus ik glimlachte nog maar wat in mezelf terwijl hij hyperactief potentiële scenario's opnoemde en daar ook nog eens op in ging, maar toen schoot me opeens iets te binnen.
      "Lyra... Zack, ze hadden Lyra onder controle, is daar niet iets aan te doen?"
      "Uh... We kunnen haar ook 'behandelen', als je dat bedoelt, maar aangezien Moogle haar al een keer tegen je heeft gebruikt, is de kans groot dat ze dat nog eens willen doen. Het is een beetje raar als dat verstoord wordt terwijl ze onze woningen praktisch leeg hebben gehaald. Volgens hun data kom jij ook nergens anders, dus dan verdenken ze zeker een complot met meerdere personen."
      "Is er dan geen andere manier...?"
      "Nee, niks, nada, noppes. Kun je nu erover ophouden?!" Plotseling klonk hij erg bot, flink bot, en agressief ook. Door zijn plotselinge verandering schoot er een soort vreselijke paniek vanaf mijn hoofd door mijn buik, waardoor mijn hart luid en snel in mijn oren leek te bonzen terwijl ik de drang kreeg om weer te hyperventileren, maar voordat ik de kans kreeg, was het al voorbij. Ik legde mijn hand op mijn borstkas en voelde dat mijn hart alweer normaal klopte. Verbijsterd staarde ik voor me uit, maar toen hoorde ik Zack weer zuchten, "Shit. Victoria was bezig met het verstoren van die hersensignalen. Ik moet haar nu stoppen voordat dit alles opgemerkt wordt. Onthoud wat ik je gezegd heb, we zullen elkaar waarschijnlijk een tijdje niet meer zien, maar ik zal proberen om zo vaak mogelijk naar de universiteit te komen!" Net zo snel als hij die woorden uitsprak, was hij er ook weer vandoor. Ikzelf stond er nog steeds een beetje van overeind, aangezien Victoria's signaal een ander effect op ons beiden had, alsof het ons op een andere manier beïnvloedde. Ik vroeg me af hoe dat kon...
      Lyra: Wow! Heel even had ik het gevoel alsof er iemand achter me stond! Had jij dat niet?!
      Jasmyn: Zoiets... Was Zack hier maar, hij wist vast wel wat we moesten doen.
      Lyra: Wie?
      Ik zuchtte lichtjes en besloot maar alvast mijn tablet te pakken. Het was toch bijna tijd en ik had geen zin om hier nog langer te blijven. Alleen merkte ik dat die nogal vast zat toen ik het ding los wilde trekken. Op het scherm stond ook een timer en toen had ik weer door dat mijn tablet niet meer gekraakt was. Dat werd dus nog 5 minuten en 3 seconden dood voor me uit staren. Wat een feest.

      Toen ik 's avonds eenmaal weer in bed lag, voelde ik me nogal rot. Ik kon Zack waarschijnlijk niet meer zien totdat ik bij Moogle werkte en dat was nou ook niet bepaald iets wat ik graag wilde doen, laat staan helemaal alleen. Hij was steeds het meesterbrein achter deze acties en ik had het gevoel dat ik alleen maar zijn bevelen opvolgde. Ergens voelde het ook alsof dit alles mijn schuld was. Misschien kon ik hem ook wel beter vergeten, dan kon hij gewoon rustig aan zijn projectjes werken terwijl Moogle helemaal niks meer van dat soort prul zou verwachten. Ik had ook niet echt een doel in dat soort dingen, ik wilde alleen maar vrij op mijn tablet surfen. Door mijn stomme zelfzuchtige wensen moest hij zijn geheimen opofferen.
      Opnieuw schoot er een gevoel van paniek door me heen en ik kroop als een balletje onder mijn dekens toen de misselijkheid en hyperventilatie weer opkwamen. Als dit opnieuw een aanval van Moogle was, mochten ze eens flink oprotten. Nu was het niet echt de juiste tijd voor deze onzin. Onbewust piepte ik doordat ik door mezelf geen adem kon halen, maar toen was het opeens weer voorbij. Ik haalde een paar keer diep adem en hoestte, waarna ik in mijn ogen wreef om de tranen daar weg te vegen. Ik was niet eens aan het huilen, kwam dit ook door Moogle?! In tegenstelling tot vanmiddag bleef ik erg onrustig, alsof dat onheilspellende gevoel niet samen met de fysieke symptomen was verdwenen. Het was de combinatie van angst en nervositeit die me zo van mijn à propos kon brengen, maar het leek nu intenser dan wat ik ooit eerder had meegemaakt.
      Ik pakte mijn tablet erbij en drukte mijn oordopjes in mijn oren, waarna ik mijn playlist aantikte en naar mijn favoriete nummers luisterde. Vervolgens drukte snel op de galerij, waarna ik door de foto's bladerde en opgelucht zuchtte toen ik een bijna zwart plaatje gevonden had. Oh, wat was ik blij dat ik zo paranoïde was om Zacks plaatje driedubbel op te slaan voor het geval dat ik hem moest chanteren. Nu had ik nog iets om me aan hem te herinneren als ik mijn geheugen zou verliezen, maar zou die stomme foto überhaupt wat herinneringen triggeren?
      Ik rolde op mijn zij en staarde naar zijn domme grijns terwijl ik me inbeeldde wat hij zou zeggen als hij nu tegenover me zou staan. Nou ja, waarschijnlijk zou hij eerder lachen dan dat hij iets inspirerends zou zeggen. Hij zou het vast stom vinden dat ik me zo druk maakte om niks. Het waren toch maar wat random signalen die Moogle door mijn hoofd lied zenden. Ik zuchtte opnieuw toen ik weer tranen in mijn ooghoeken voelde branden. Wat moest ik nu doen?
      Toen ik rechtsboven op het scherm keek, zag ik dat er alweer zes minuten gepasseerd waren, dus besloot ik me er maar bij neer te leggen en te slapen. Ik zou hem morgen toch wel zien, of horen, toch? Anders zou ik er zelf wel voor zorgen.
      Voordat de scenario's waarin Victoria te laat was met het herstellen van Zacks geheugen mijn gedachten konden binnendringen, gooide ik mijn tablet op zijn oplaadstation naast mijn bed en zette ik de muziek nog een streepje harder. Ergens vond ik het best luguber hoe Zacks vrolijke gezicht zo naast mijn bed stond te schijnen, maar ik kon het niet uit mijn hoofd zetten dat een van ons zomaar de ander zou kunnen vergeten. Als het moest, zou ik die foto zelfs als achtergrond gebruiken. Ergens moest ik wel weer lachen toen ik daar aan dacht, waardoor ik toch nog best zacht in slaap kon vallen.

Hebben jullie ook zo'n liedje waarop je gewoon naar iets kunt staren terwijl je ligt en dat liedje op repeat staat? Voor mij is dat dit lied en dat had ik dus ook op repeat staan tijdens de laatste alinea hahaha.