Part 5.

Ik heb mezelf uit bed gekregen, om drie uur ’s nachts. Ik gris een oud lang vest van me van de grond en trek hem over mijn verwassen T-shirt aan.
Beneden is het even donker als boven. Alleen het licht van buiten schijnt zwak naar binnen. Voor de rest is alles donker. De duisternis heeft mij in zijn greep.
Ik zak neer op een stoel aan de tafel. Ik vouw mijn handen in elkaar en leg ze voor me op de tafel.
Het enige wat ik hoor is het tikken van de klok en mijn ademhaling. Dat mijn hart nog klopt..
Mijn ogen voelen plakkerig. Van alle tranen. Van de resten mascara. Van slaap. Ik ben zo moe, maar heb kort en onrustig geslapen. Ik droom steeds dat alles verkeerd gaat. En alles komt weer bij Nick uit.
Bij Nick, die er niet is.
Alles doet me pijn. Het voelt alsof mijn huid verschroeit is. Alsof alle botten in mijn lichaam verbrijzeld zijn en bij elke beweging hun verzengende pijn door mijn lichaam laten stralen..
Ik zucht diep. Focus me op het tikken van de klok. En zo gaan duizenden seconden voorbij. En ik heb nog steeds het gevoel dat ik dood ben. Gewichtloos.
Ik ben zo moe dat mijn hoofd aanvoelt alsof hij twintig kilo weegt. Mijn oogleden zijn zwaar en zakken steeds half dicht.
Ik denk aan Nick. Alleen maar aan hem. Mijn gedachten zijn verrassend helder en fris over alles wat we hebben beleefd samen. Ze schieten van hot naar her. Ik kan niets volgen. Laat de beelden branden op mijn netvlies en ontwijk niets. Die herinneringen zijn me zo dierbaar. Ik zal er nooit genoeg van kunnen krijgen.
Ik zal nooit genoeg van Nick kunnen krijgen. Maar ik vrees met alles wat ik ben dat ik nooit meer van Nick zal krijgen.
Mijn gedachten schieten naar een avond in de lente. Het was een bijzondere dag. Die ochtend was Nick al weg toen ik wakker werd. Die middag hadden we samen geluncht. Het was allemaal goed en vredig. Maar ik heb hem die dag zo weinig gezien. Ik herinner me dat het laat was.

“Het is half twaalf als opeens de deur open gaat. Ik hoor een paar voetstappen. Ik zit op de bank voor de tv en kijk op. Kevin, Joe en Nick komen de kamer binnen en begroeten ons enthousiast.
‘Pff, dat was mijn dagje wel,’kreunt Joe.
Nick lacht naar me. Ik zie dat de fonkeling in zijn ogen dof is.
Ik druk de tv uit en loop op hun af. ‘Ging het goed?’vraag ik. Kevin knikt en begint een heel verhaal. Ik luister gewillig. Hun avonturen zullen voor mij nooit saai worden.
Nick heeft zijn armen om mijn middel gelegd en knuffelt me van achteren. Zijn kin leunt op mijn schouder. Zijn krullen kietelen aan mijn wang.
Kevin en Joe richten hun aandacht op hun ouders als die wat vragen. Ik draai me om en glimlach naar Nick.
‘Je bent moe,’zeg ik zachtjes en strijk langs zijn wang.
Hij glimlacht flauwtjes. ‘Valt wel mee,’ontkent hij. ‘Zullen we op mijn kamer gaan zitten?’
Ik knik en volg hem naar zijn kamer
Ik ga op Nicks bed zitten. Hij begint wat te vertellen over zijn dag, terwijl hij zijn shirt over zijn hoofd trekt. Ik bestudeer stiekem zijn buik. Zijn gespierde armen. Zijn sproetjes op zijn rug.
Hij trekt een ander shirt aan en komt naast me zitten. Hij geeft me een kus op mijn wang. Die kus geeft me vlinders. Hij geeft me altijd vlinders.
‘Maar hoe was jouw dag?’ Hij vraagt het altijd. Hij is altijd naar mij geïnteresseerd.
Ik kijk hem in zijn ogen en strijk door zijn donkere krullen. Zijn ogen zijn de bruinsten die ik ook heb gezien. Ze zijn bijna roodbruin. Ze zijn prachtig.
‘Maakt het uit?’glimlach ik. Ik geef hem een kleine kus op zijn zachte lippen.
Nick glimlacht en kust me teder terug. En nog eens. Dan gooit hij zijn hoofd achterover, met een bonk tegen de muur. ‘Ok, ik ben moe,’zegt hij zachtjes.
‘Dat zag ik al aan je, lieverd.’
Nick kijkt me aan. ‘Ga maar liggen,’zeg ik en ik wijs naar mijn schoot.
Hij lacht kort. Maar dan zakt hij onderuit en legt zijn hoofd op mijn schoot. Het lijkt super lief.
Ik leg mijn hand op zijn borstkas en de andere laat ik dor zijn krullen glijden. Hij verstrengeld zijn vingers met de mijne en glimlacht. ‘Jij bent alles wat ik ooit wil of nodig heb,’zegt hij en drukt een kus op mijn hand.
Ik glimlach vertedert en zwijg.
Zwijgend geniet ik van het leven. Ik vraag me af waaraan ik Nick heb verdient. Ik vraag me af wat ik ervoor terug moet betalen. Ik vraag me af of iemand me ooit gelukkiger kan maken. Ik wil helemaal niet denken aan iemand anders. Ik wil nooit meer met iemand samen zijn als het niet met Nick is.
Ik kijk naar Nicks gezicht. Zijn ogen zijn gesloten. Zijn borstkas gaat regelmatig op en neer. Zijn ademen maakt een klein pruttelend geluidje dat zegt dat hij in slaap is gevallen.
Ik glimlach gelukzalig. Als ik naar Nicks vredige gezicht kijk voel ik alles in me smelten. Samen smelten tot een massa. Een onbreekbare massa.. Mijn liefde voor hem.”