II 008 II

Een week later...

Glimlachend kijk ik naar de overeenkomst. Het is nog relatief snel gegaan. Eerst afgelopen dinsdag het gesprek met Louis en zijn advocaat, die ook heel sympathiek is. Niet alleen ik wist wat ik wilde, maar Louis ook en daarom is het vrij snel gegaan. Zoals gedacht wilt Louis de weekenden en de halve vakantie. Daarbij staat het nu wel vast dat Noah bij mij blijft wonen. Tevens dat er nu een alimentatie vast gesteld is.

Waar ik ook eerlijk over geweest ben, is dat ik mijn eerste gesprek -afgelopen woensdag- bij Hollister gehad heb en dat heb ik zelf als positief ervaren. Ik hoop ook echt dat het wat word en heb toen eerlijk aangegeven dat ik Noah heb. Waarvan zijn vader wel in beeld is maar niet dat we samen zijn. Ten slotte moet je over sommige dingen wel eerlijk zijn. Iets wat de ander zeker wel op prijs stelde.

Zo ook dat ik Femke voor het eerst gezien heb en dat ging verrassend goed. Ze is vrij vriendelijk, begripvol en rustig in haar benadering met Noah.

Ik kan horen de deur open gaat en weet ik dat het Louis is. Vooral omdat hij nog Noah kan zien. Nog even hij gaat weg voor een paar weken en dan moet hij de kleine missen.

“Julie?”

“Hier,” antwoord ik. Ver ben ik anders nooit als Noah op bed ligt. “Hij slaapt net.”

Louis kijkt me wat verwarrend aan. “Anders is hij toch wel langer wakker?”

Ik knik. “Niet als ik hem een fles geef met een halve aspirientje erin,” zucht ik. “Er komen twee tanden door bij hem. Schijnbaar dat een halve aspirientje hem wat duf maakt.”

Nu schiet hij in de lach. “Vandaar,” reageert hij en komt hij bij me op de bank zitten. “Verder alles goed?”

Vanzelf dat ik op de andere bank ga zitten. Ik wil juist niet dat hij zo dichtbij zit. Langzaamaan begin ik al wat te missen. Met name een arm om me heen en een beetje intimiteit. Iets wat hij me niet kan geven.

“Wat is er,” gealarmeerd gaat hij rechtop zitten. Mij bezorgd aankijkend.

Kort schud ik mijn hoofd. “Afstand, alsjeblieft.” Ik ontwijk zijn ogen. Geen idee hoe hij het opneemt. Laat staan hoe ik zoiets moet zeggen.

“Julie, wat is er?” Hij zit opeens weer naast me.

Snel sta ik op. “Er zijn wat kleine dingen die ik mis. Als een arm om me heen.”

“Sorry,” reageert hij en blijft hij wel zitten.

Ik ga op de andere bank zitten. Op een normale afstand van Louis. “Ik vind het raar om er met jou over te praten, dus.” Opnieuw dat ik mijn hoofd schud.

“Julie, ik zou je echt niet tegenhouden als je iemand ontmoet. Voor mij ben je een vriendin en Noah's moeder,” gaat hij verder. “Voor iemand anders zal je meer zijn-”

“Stoppen, gewoon stoppen.” Ik laat hem niet uitpraten. “Hier ga ik het niet met jou over hebben.”

Hij schiet echter in de lach. “Rustig maar-”

“Wat zeg ik nou.” Ik voel mijn wangen rood worden. “Dit voelt al wat ongemakkelijk,” voeg ik er zachtjes aan toe.

“Opnieuw, sorry, het komt wel goed,” knikt hij dan. “Ik kijk even bij Noah.” Hij loopt dan naar boven.

Wat mij de kans geeft om weer adem te halen.

Maar lang duurt het niet of hij is weer terug. Met Noah in zijn arm. “Hij was wakker,” zegt Louis met een glimlach.

Hm, dus dan slaapt hij niet lang. Anders hoor ik hem pas een uur later. “Wanneer ga je weg.”

“Overmorgen al, morgen pak ik rustig mijn koffer in,” antwoordt hij. “Stuur me af en toe een foto of een video.”

Langzaam knik ik. “Als mijn telefoon binnen handbereik ligt.”

Alsof hij daar tevreden mee is, gaat hij zitten met Noah op schoot. “Jij bent de man in huis. Let ook een beetje op je moeder en luister naar haar, oké?” Hij drukt een kus op Noah's voorhoofd.

Zuchtend draai ik me om om naar de keuken te gaan. “Alsof hij begrijpt wat je zegt. Waarschijnlijk is Noah al blij om je te zien en te horen.” Hoofdschuddend haal ik diep adem.
***
“En, hoe is het gegaan,” nieuwsgierig kijkt Eleanor me aan.

Over de laatste week zijn we weer gewoon vriendinnen geworden. Net alsof er niks in het verleden gebeurd is. “Van mijn kant goed. Het gesprek leek erg positief te zijn, dus ik ben erg benieuwd.”

Ze lacht dan. “Ik hoop het voor je. Ten slotte weet ik dat je het liefst niet zo afhankelijk wilt zijn van iemand. Ongetwijfeld dat je straks Louis wat geld terug wilt geven. Ga je straks nog verhuizen naar een ander huis, dat meer betaalbaar is voor je?”

Nu knik ik gelijk. “Ja, Louis wilde alles eerst betalen omdat Noah nog best klein is en alles. Maar hoeveel moeders werken er als de baby zes maanden oud is? Ik wil ook niet dat iedereen denkt dat ik achter Louis' geld aan zit want dat is niet waar-”

Haar hand komt omhoog om mij zo te onderbreken. “Weet ik toch. En hoe was het toen je Femke ontmoette?”

Even draai ik mijn hoofd naar de box waar Noah in ligt. Op zijn buik en kijkt hij verwondert rond in de kamer. “Nou, ja, wat wil je dat ik zeg. Ze is vrij rustig, vriendelijk en begripvol. Meer omdat ze gelijk begreep dat ik haar eerst wilde leren kennen voordat Louis Noah mee naar huis neemt.”

“En daar had ze begrip voor?”

Alweer dat ik knik. “Ja, heel even toen Louis boven was om zijn luier te verschonen, was ik alleen met haar en heeft ze gezegd dat ze mijn situatie ook wel snapt. Net als dat zij hetzelfde zou doen. Eerst de ander leren kennen voordat de baby zomaar voor een weekendje weg gaat.”

Eleanor glimlacht. “Mooi dat Femke de situatie begrijpt. Hoe zijn die twee samen?”

Met een zucht neem ik een slok van mijn thee. “Dat weet ik niet en ik wil het niet weten ook. Van tevoren heb ik bij Louis aangegeven dat ze niet overdreven klef moeten gaan doen omdat ik daar zelf niet tegen kan. Ze waren gewoon normaal en wie weet dat ze elkaar soms een korte kus gaven, maar niet waar ik bij was. Daar ben ik wel blij mee-”

“Mis je die aandacht al dan,” proest ze het uit.

“Goh, bedankt,” rol ik met mijn ogen. Eigenlijk veel langer want ik had dromen erover toen ik vijf maanden zwanger was van Noah. Iets wat ik haar niet ga vertellen.

Dan doet ze alsof ze de tranen van het lachen weg veegt. “Nee, geintje, ik zou het niet zo vreemd vinden als je een beetje intimiteit mist. Je weet wat je mist en ik heb hetzelfde.”

“El, serieus,” zucht ik. “Ik heb al een gesprek gehad op kantoor van Hollister.” Snel verander ik van onderwerp. “Ik hoop dat ik op een tweede gesprek mag komen. Het scheelt dat ik het via jou gehoord heb want als ik de vacature later zou zien, zou de concurrentie ook groter zijn.”

Even glimlacht ze. “Je weet toch dat vacatures tegenwoordig opgevuld worden vanuit netwerken eerst. Als laatste mogelijkheid komt het pas bij uitzendbureaus terecht. Ik denk serieus dat je grote kans maakt dat je de functie straks hebt.”