OO5
Cleo Mitchells
De wallen onder mijn ogen streven ernaar een wereldrecord te breken. Azazel is niet teruggekomen en voor het eerst had ik dat gewild. Zijn aanwezigheid had me beter geleken dan de drukkende stilte die me had omvat. In die stilte was ik me bewuster geweest van mijn mentale situatie dan ik in lange tijd ben geweest. Naast stemmen in mijn hoofd begin ik nu dus ook waanideeën te krijgen. De psychologische afdeling van de Universiteit zou zijn handen aan me vol hebben, als ze er al aan zouden beginnen. Als ik hen was zou ik me in een dwangbuis stoppen en me opsluiten om de deur nooit meer te openen.
Ik verlaat noodgedwongen mijn kamer met het vooruitzicht op een aardig volle lesdag. Het is al druk op campus en ik zoek mijn weg tussen de groepjes kletsende studenten. Heel af en toe betrap ik mezelf er op eens verlangend naar lachende vriendinnen of keuvelende stelletjes te kijken. Ik heb over het algemeen geen moeite met mijn afgezonderde manier van leven maar zo nu en dan zou een beetje gezelschap me misschien wel goed doen. Een ding is zeker, het zou me wel meer grip geven op mijn ontglippende gezonde verstand. Alleen als ik ben heb ik niet veel anders om handen dan huiswerk en de honderd vragen in mijn hoofd.
De cafetaria lijkt gelukkig rustiger en zonder verdere omwegen loop ik vijf minuten later met mijn koffie verkeerd naar buiten. Mijn eetlust is verdwenen naar waar mijn vermogen om te slapen ook heen is. Dan maar geen muffin, vanmiddag weer een kans.
Ik struin naar een van de vele bankjes in de tuinen rond de Universiteit en neem plaats. De koffie is warm dus ik blaas er wat afwezig in terwijl ik in het niets staar. De aanwezigheid van een tweede persoon dringt zich aan me op en ik zucht diep. Kan je me niet gewoon met rust laten. Zeg ik zacht, er van op de hoogte dat het sociaal niet geaccepteerd wordt wanneer je tegen jezelf praat. De stem die antwoord geeft bezorgt me een hartritmestoornis. Het spijt me echt van gisteren, ik wist niet dat je daar nog een wrok over zou koesteren.
De opgewekte stem staat in scherp contrast met de zware stem van Azazel welke ik had verwacht, want zeg nou zelf, wie praat er anders tegen mij? Dat is de jongen van gisteren ontdek ik wanneer ik naast me kijk. Hij zit op het andere uiteinde van het bankje en heeft een soortgelijk bekertje in zijn handen. Op zijn schoot ligt een opengeslagen boek maar zijn aandacht is momenteel op mij gericht. Ik word rood en sla mijn ogen snel af. Nee sorry, ik dacht dat je iemand anders was. Sorry als ik je heb gestoord. Mompel ik onhandig terwijl ik aanstalten maak op te staan. Ik moet echt mijn gedachten erbij houden, hij was me niet eens opgevallen toen ik hier ging zitten.
Met dat ik overeind kom doet hij vluchtig hetzelfde waardoor zijn boek op de grond valt. Nee, nee! Ik kwam hier na jou! Verklaart hij met zijn handen gebiedend geheven ten teken dat ik moet blijven zitten. Ik twijfel in mijn beweging en laat me uiteindelijk terugzakken zodat hij zijn geheven handen kan laten ontspannen. Oké. Is het enige wat ik uit weet te brengen terwijl ik nerveus een pluk haar achter mijn oor strijk. Zijn glimlach wordt nog breder terwijl hij zijn boek oppakt en ook weer plaats neemt.
Reageer (6)
Ahh, die laatste zin is toch wel heel schattig
8 jaar geleden